پیشینه تحقیق تاریخچه پاپیلوماویروس ها و تکثیر ویروس و بیماری زایی و تشخیص و درمان و پیشگیری و واکسیناسیون علیه HPV دارای ۱۲۸  صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۲-۱- تاریخچه    ۹
۲-۲- طبقه بندی    ۱۵
۲-۳- ساختمان ویریون    ۱۶
۲-۴- ساختمان و سازماندهی ژنوم    ۱۶
۲-۵- تکثیر ویروس    ۱۸
۲-۵-۱- اتصال ورود ، پوشش برداری    ۱۹
۲-۵-۲- پروموترهای ویروسی و تنظیم نسخه برداری    ۱۹
۲-۵-۳ – سرهم بندی و رها شدن ویروس    ۲۱
۲-۵-۴- همانند سازی DNA ویروس    ۲۱
۲-۶- الحاق DNA ویروسی در ژنوم انسان    ۲۳
۲-۷- پروتئین های ویروسی    ۲۴
۲-۷-۱- پروتئین های اولیه E1 تا E6    ۲۴
۲-۷-۲- پروتئین E7    ۲۵
۲-۷-۳- پروتئین های L1 و L2    ۲۸
۲-۸- تیپ بندی پاپیلوماویروس ها    ۲۹
۲-۹- بیماری زایی    ۲۹
۲-۹-۱- عفونت پوستی    ۳۰
۲-۹-۲- عفونت حفره دهانی    ۳۱
۲-۹-۳- عفونت مجاری تنفسی    ۳۱
۲-۹-۴- سرطان مقعد    ۳۱
۲-۹-۵- سرطان گردن رحم    ۳۲
۲-۹-۶- HPV در کودکان    ۳۴
۲-۱۰- اپیدمیولوژی    ۳۵
۲-۱۱- مطالعه سرطان گردن رحم و عفونت پاپیلوماویروس در ایران    ۳۷
۲-۱۲- تشخیص    ۳۸
۲-۱۳- پاسخ ایمنی در برابر HPV    ۴۰
۲-۱۳-۱- ایمنی اختصاصی    ۴۱
۲-۱۳-۱- ۱- پاسخ ایمنی هومورال    ۴۱
۲-۱۳-۱-۲- پاسخ ایمنی سلولی    ۴۲
۲-۱۳-۲-پاسخ ایمنی ذاتی    ۴۳
۲-۱۴-  درمان    ۴۴
۲-۱۵- پیشگیری    ۴۵
۲-۱۶- واکسیناسیون    ۴۶
۲-۱۷- واکسیناسیون علیه HPV    ۴۷
۲-۱۷-۱- واکسن های نوترکیب با ناقل زنده    ۵۰
۲-۱۷-۲-واکسن های پروتئینی و پپتیدی    ۵۱
۲-۱۷-۳-ذرات شبه ویروس( VLPS)    ۵۲
۲-۱۷-۴-  DNA واکسن ها    ۵۶
-۵-۱۷-۲ واکسن های خوراکی    ۵۹
۲-۱۸- اهمیت پاسخ های ایمنی هومورال و واکسن های پیشگیری کننده    ۶۳
۲-۱۹- اهمیت پاسخ های ایمنی سلولی و واکسن های درمان کننده    ۶۴
۲-۲۰-ایمونوانفورماتیک در علم واکسن    ۶۵
۲-۲۰-۱-ﭘﺎﯾﮕﺎه های داده ها (DATABASES)    ۶۸
۲-۲۰-۱-۱- پایگاه های داده اﯾﻤﻮﻧﻮﻣﯿﮏ    ۶۸
۲-۲۰-۱-۲- ﭘﺎﯾﮕﺎه داده اپی توپ ها و ﺳﺎﺧﺘﺎرهای آﻧﺘﯽ ﺑﺎدی ﺑﺮای ﺳﻠﻮل B    ۶۹
۲-۲۰-۱-۳- ﭘﺎﯾﮕﺎه داده اﭘﯽ ﺗﻮپ ﺳﻠﻮلT    ۷۲
۲-۲۰-۲-اﺑﺰارها و اﻟﮕﻮرﯾﺘﻢ های ﻣﺘﻨﻮع ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ    ۷۳
۲-۲۰-۲-۱-ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اپی توپ هایﺳﻠﻮل B    ۷۴
۲-۲۰-۲-۲-ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اپی توپ هایﺳﻠﻮل B ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﻣﯿﻞ ذاﺗﯽ آﻣﯿﻨﻮاﺳﯿﺪ    ۷۵
۲-۲۰-۲-۳-ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اﭘﯽ ﺗﻮپ ﺳﻠﻮلB ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش های ﯾﺎدﮔﯿﺮی ﻣﺎﺷﯿﻦ    ۷۷
۲-۲۰-۲-۴-روش ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اپی توپ هایﻏﯿﺮ پیوسته ﺳﻠﻮل B    ۷۸
۲-۲۰-۲-۵-ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اپی توپ های ﺳﻠﻮل T    ۸۲
۲-۲۰-۳- ﮐﺎرﺑﺮدهای ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ اﭘﯽ ﺗﻮپ    ۸۳
۲-۲۱-واکسن همگانی (UNIVERSAL VACCINE)    ۸۴
۲-۲۲- واکسن سازی معکوس REVERSE VACCINOLOGY    ۸۴
۲-۲۳-ادجوانت ها    ۸۶
۲-۲۴-به دست آوردن قطعه DNA یاژن مورد نظر    ۸۹
۲-۲۵-کلونینگ ژن    ۹۰
۲-۲۵-۱- مراحل کلون کردن ژن    ۹۰
۲-۲۵-۲- میزبان کلونینگ    ۹۰
۲-۲۶- آنزیم های محدود کننده    ۹۱
۲-۲۶-۱-آنزیم لیگاز    ۹۱
۲-۲۷- حامل های کلونینگ    ۹۱
۲-۲۸-غربالگری وجود ژن    ۹۲
۲-۲۹-انواع سیستم های بیانی و مزیت اشرشیاکلی    ۹۲
۲-۳۰-وکتورهای بیان کننده    ۹۴
۲-۳۰-۱- وکتورهای بیان کننده سیستمPET    ۹۴
۲-۳۱-وکتورهای پلاسمیدی    ۹۶
۲-۳۲-توالی شاین دلگارنو(SD)(SHINE-DELGARNO)    ۹۷
۲-۳۳-استراتژی بیان در سیستمPET    ۹۷
۲-۳۴-نقشه و مشخصات وکتورPET28A(+)    ۹۸
۲-۳۵-تولید پروتئین نوترکیب    ۹۹
۲-۳۶-مراحل تهیه یک پروتئین نوترکیب در اشرشیاکلی    ۹۹
۲-۳۷-بیان ژن و تولید پروتئین نوترکیب در E.COLI    ۱۰۰
۲-۳۸-راهکارهای افزایش تولید پروتئین نوترکیب در اشرشیاکلی    ۱۰۱
۲-۳۹-تخلیص پروتئین نوترکیب    ۱۰۲
منابع    ۱۰۳

منابع

Lowey DR, Howley PM. Papillomaviruses. In: Knipe DM, Howley PM. Fields Virology. Vol 2, 4th ed. Lippincott Williams & Wilkins; 2001. P. 2197-2264.

Streeck RE. A short introduction to papi ilomavirus biology. Interviroi 2002; 45: 287-289.

Lin Y, Borenstein LA, Selvakumar R, Ahmed R., and Wettstein F. Effective vaccination against papilloma development by immunization with Li or L2 structural protein of cottontail rabbit papillomavirus. Viral 1992; 187: 612-619.

Peh WL, Brandsma JL, Christensen ND, Cladel NM, Wu X, and Doorbar J. The viral E4 protein is required for the completion of the cottontail rabbit papillomavirus productive cycle in vivo. J Virol 2004; 78(4): 2142-2151.

Villiers EM, Fauquet C, Broker TR, Bernard HU, and Hausen HZ. Classification of papillomaviruse. Virol 2004; 324:17-27.

Selvakumar R, Borenstein LA, Lin Y, Ahmed R, and Wettstein FO. Immunization with nonstructural protein El and E2 of cottontail rabbit papillomavirus stimulates regression of virus- induced papillomas. J Vito{ 1995; 69(1): 602-605.

Gissmann L, Osen W, Muller M, and Jochmus I. Therapeutic Vaccines for human papillomaviruses. Intervirol. 2001; 44: 167-175.

Randall Chu N. Therapeutic vaccination for the treatment of mucosotropic human papillomavirus-associated disease. Expert Opin Bail Ther 2003; 3(3): 477-486

Burd EM. Human papillomavirus and cervical cancer. Clin Microbial Rev 2003; 16(1): 1-17.

Favre M., Structural polypeptides of rabbit, bovine and human papilloma viruses. J Virol 1975; 15:1239-1247.

Hagensee M.E., Yaegashi N., Galloway D.A., Self-assembly of human Papillomavirus type 1 capsids by expression of the Ll protein alone or by coexpression of the Ll and L2 capsid proteins. J Viral 1993; 67:315-322.

Kirnbauer R., Booy F., Cheng N., Lowy D.R., Schiller J.T. Papillomavirus LI major capsid protein self-assembles into virus-like particles that are highly immunogenic. Proc Natl Acad Sri USA 1992; 89:12180-12184.

Villa L.L, Costa R.L., Petta C.A., Andrade R.P., Ault K.A., et al. Prophylactic quadrivalent human papillomavirus (types 6, 11, 16, and 18) L1 virus-like particle vaccine in young women: a randomised double-blind placebo-controlled multicentre phase II efficacy trial. Lancet Oncol 2005; 6:271-278.

۱۴٫ Cutts FT, Franceschi S, Goldie S, Castellsague X, de Sanjose S, Garnett G, et al. Human papillomavirus and HPV vaccines: a review. Bull World Health Organ.2007 Sep;85(9):719-26.

-۱- تاریخچه

پاپیلوماویروس ها گروهی از ویروس‌های کوچک هستند که در بسیاری از مهره داران بزرگ از جمله انسان، زگیل هایی را ایجاد می کنند. این ویروس ها توانایی ایجاد بدخیمی در انسان و حیوانات را دارند. بعضی از پاپیلوماویروس های انسانی عامل ایجاد سرطان گردن رحم و تومورهای اپی تلیالی دیگر هستند. زگیل‌های تناسلی در زمان یونان باستان و روم شناسایی شده بودند و طبیعت عفونی بودن آنها مشخص شده بود اما تا قرن ۱۹ زگیل‌های تناسلی را مربوط به سیفلیس و یا گونوره می دانستند. کایفو اولین بار بیش از ۹۰ سال پیش، طبیعت ویروسی زگیل‌های انسانی را ثابت کرد(۳۸). ریچارد شاپ در سال ۱۹۳۳ اولین پاپیلوماویروس حیوانی را که پاپیلوماویروس خرگوشی می باشد، شناسایی کرد(۳۹). در اواخر دهه ۱۹۶۰ آلمدیا و همکارانش با استفاده از میکروسکوپ الکترونی ذرات HPV را در زگیل های تناسلی نشان دادند و در سال ۱۹۶۷ این ویروس ها درخانواده پاپوا ویروس انسانی قرار گرفتند. در دهه ۱۹۷۰ مشخص شد که پاپیلوماویروس انسانی ، تیپ های متعددی دارد و تشخیص سرطان گردن رحم در آزمایشگاه های  آسیب شناسی با آزمایش های هیستوپاتولوژی امکان پذیر شد. در سال ۱۹۷۶، زارهاسن، برای اولین بار تشخیص داد که بین وجود زگیل های جنسی و سرطان گردن رحم ارتباط معنی داری وجود دارد(۱۲).  در اوایل دهه ۱۹۸۰ پاپیلوماویروس انسانی تیپ ۱۶ از بیوپسی سرطان گردن رحم ایزوله و شناسایی گردید و بعد مشخص شد که یکی از مهمترین تیپ های سرطان زای پاپیلوماویروس انسانی می باشد. درسال ۱۹۸۱ اولین ژنوم پاپیلوماویروس در وکتور باکتریایی کلون شد (۳۹).

گرین و همکاران در سال ۱۹۸۲ نشان دادند که توالی DNA پاپیلوماویروس های انسانی در تومورهای مثبت بیشتر به شکل مولکول های DNA ویروسی آزاد وجود دارند (۴۰). درسال ۱۹۸۵ ، لین و همکاران مشخص کردند که درنمونه های بیوپسی کارسینومای گردن رحم، DNA پاپیلوماویروس انسانی تیپ ۱۶ بطور کووالانسی به DNA سلول توموری متصل می شود (۴۱). در سال ۱۹۸۶ تسونوکاوا و همکاران نشان دادند که نمونه DNA ژنومی سرطان گردن رحم واجد پاپیلوماویروس انسانی تیپ ۱۶ قادر است  سلول های ۳ NIH 3Tرا به طور بدخیم ترانسفورم نماید (۴۲). در همان سال سموتکین و وشتین پروتئین E7 را درسلولهای Caski شناسایی کردند و به دلیل وجود شایع mRNA آن در این سلول ها پیشنهاد کردند که ممکن است این پروتئین در ایجاد یا باقیماندن حالت بدخیمی موثر باشد (۴۳). در سال ۱۹۸۹ مونگر و همکاران و واتنب و همکاران در دو گزارش جداگانه نشان دادند که ژنهای E6 و E7 ویروس HPV16 کراتینوسیت های گردن رحم یا فورسکین انسانی را نامیرا می کنند (۴۴،۴۵). در سال ۱۹۸۸ مک کنسی و همکاران ، نقش HPV 16 را به عنوان عامل موثر در پیشرفت نئوپلازیای تناسلی مشخص کردند (۴۶). در سال ۱۹۹۰ رسنیک و همکارانش روش PCR‌ را برای تشخیص و تیپ بندی طیف وسیعی از     سکانس های پاپیلوماویروس های انسانی تناسلی راه اندازی کردند (۴۷). در سال ۱۹۹۱ شن و همکارانش نشان دادند که موش های ایمن شده با سلول های فیبرو پلاستی غیرتومورژنیک بیان کننده HPV 16 E7 در برابر چالش با سلولهای ملانومای توموژنیک بیان کننده HPV16E7 محافظت شدند (۴۸). در سال ۱۹۹۱ تیندل و همکارانش با بکار بردن پپتیدهای ساختگی، یک اپی توپ اصلی TH را در E7 مشخص کردند (۴۹). در همان سال زیلیدی و همکارانش، در مطالعه نمونه های گردن رحم نرمال در کنیا، نتایجی شبیه مطالعه ای که درسوئد انجام شده بود، به دست آوردند و نشان دادند که از ۷۷ نمونه آزمایش شده با PCR ، ۱۵ نفر ( ٪۵/۱۹) از نظر HPV تناسلی مثبت بودند که از این تعداد ۴ نفر HPV16، ۳ نفر HPV18 و یک نفر HPV6 و HPV33 مثبت بودند (۲۴) . در سال ۱۹۹۲ ایواندر و همکارانش، شیوع  پاپیلوما ویروس ها را در زنان جوان سوئدی با استفاده از PCR بررسی  کردند که در این مطالعه ، نمونه جمع آوری شده ، سلول های تراشیده شده از گردن رحم بود و شایع ترین تیپ های HPV در این      نمونه ها تیپ ۶(٪ ۲۰) و تیپ ۱۶ (٪ ۲۷) بودند (۵۰). در همان سال هک و همکارانش  مقایسه ای بین جایگاه های اتصال HPV های تناسلی که تعیین توالی شده بودند، انجام دادند و نشان دادند که یک تفاوت  اسید آمینه ای ثابت (آسپارتیک اسید / گلایسین) بین ویروس های پر خطر و کم خطر وجود دارد (۵۱). همچنین در سال ۱۹۹۲ لورینکز و همکارانش در مطالعه‌ای انجام دادند و مشخص کردند که میزان      HPV 16 در سرطان ها و جراحات داخل اپی تلیالی اسکواموس درجه بالا (High – grade) ، ٪۱/۴۷ است (۲۱). درسال ۱۹۹۵ بوش و همکارانش ، شیوه پاپیلوماویروس انسانی را در سرطان گردن رحم بررسی کردند و در این مطالعه نشان دادند که HPV16 در تومورهای سلولی اسکواموس در ٪۵۱ موارد وجود دارد (۲۲). در همان سال شن و همکارانش ، به منظور تعیین تیپ بندی، فیلوژنی و طبقه بندی، آنالیز توالی های ژنتیکی ۹۵ تیپ پاپیلوماویروس را انجام دادند . دراین مطالعه پاپیلوماویروس ها، به سوپر گروه های E,D,C,Z,B,C با تفاوت های بیوشیمی کاملا مشخص، تقسیم بندی شدند و هر سوپر گروه به چندین گروه تقسیم بندی شد. براساس این مطالعه HPV16 در سوپر گروه A و در گروه A9 قرار می گیرد (۵۲). در سال ۱۹۹۶ ژاکوبز و همکارانش یک روش PCR-EIA را برای تشخیص سریع ۱۴ ژنوتیپ پر خطر و ۶ ژنوتیپ کم خطر پاپیلوماویروس انسانی در نمونه های سواپ های گردن رحم با استفاده از پرایمرهای عمومی طراحی کردند که این روش اجازه داد تا شناسایی سریع و صحیح تیپ های HPV پر خطر و کم خطر در سواپ های گردن رحم انجام شد و تشخیصHPV در برنامه های غربالگری انبوه HPV تسهیل گردد (۵۳). درسال ۱۹۹۷ کوپ و همکارانش مقایسه بین دو روش آزمایش Hybrid Capture Tube و PCR را برای تشخیص HPV DNA در نمونه های سرطانی انجام دادند و نشان دادند که روش PCR حساسیت بیشتری دارد (۵۴). در سال ۱۹۹۸ مشد و همکارانش چهار روش ساندویچ الایزا را برای تشخیص آنتی بادی ها ایجاد شده علیه پروتئین های E6 و E7 تیپ های ۱۶  و۱۸ راه اندازی کردند که از آنها  می توان برای پیگیری کارآزمایی های ایمنولوژیک E6 و E7 استفاده کرد (۵۵). در همان سال زازو و همکارانش نشان دادند روش PCR برای تشخیص HPV DNA به منظور پیش بینی جراحات گردن رحم مربوط به  HPV، میزان منفی کاذب بسیار پایینی دارد (۵۶). در سال ۱۹۹۹ شی و همکارانش یک DNA واکسن HPV16 را که در دو ORF آن جهش ایجاد کرده بودند ، تهیه کردند و با بررسی پاسخ      لنفوسیت های T سایتوتوکسیک نشان دادند که این واکسن پاسخ قویتر CTL  اختصاصی E7 را القا می کند (۵۷). در سال ۲۰۰۲ مایکل و همکارانش پاسخ های سلول T بهHPV16   E7در موش با چهار روش ، ارزیابی  رها شدن Cr ، تولید IFN-  داخل سلولی ، ELISPOT و رنگ آمیزی Tetramer انجام دادند و این روش ها را با هم مقایسه کردند. روش پیشنهادی این گروه روش ELISPOT بود زیرا این روش    می تواند وجود سلول های T فعال شده یعنی  IFN- ترشح شده را در یک روش کمی همراه با حساسیت بالا و سلول T مورد نیاز نسبتا پایین مشخص کند (۲۵). در سال ۲۰۰۲ مایکل و همکارانش در گزارشی دیگر نشان دادند که با استفاده از فیوژن پروتئین های HPV16 E7 در واکسیناسیون DNA می توان ایمنی زایی آن را افزایش داد (۲۶). در سال ۲۰۰۲ کدیش و همکارانش، پاسخ های ایمنی سلولی به پپتیدهای E7 و E6 پاپیلوماویروس تیپ ۱۶ را ارزیابی کردند و نشان دادند که پاسخ های ایمنی سلولی به پپتید E7 ارتباط معنی داری با بهبودی بیماری دارد (۵۸). در همان سال لیچمن و همکارانش پروتئین E6 ویروس CRPV را به یک منومر یوبی کوئیتین متصل کردند و نشان دادند که خرگوش هایی که با ژن E6 تیپ وحشی همراه با GM-CSF و یا با ژن E6 متصل شده به یوبی کوئیتین واکسینه شده بودند، نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری، پاپیلوم در آنها کمتر شده بود (۵۹). در سال ۲۰۰۳، لین  وهمکارانش دریافتند که تزیق اولیه رپلیکون ویروسی  سیند یبس واجد E7/HSP70 و تزریق واکسینا E7/HSP70 به عنوان بوستر بیشتر سلول‌های TCD8⁺ اختصاصی را ایجاد می کند (۶۰). در همان سال کوتشا و همکاران نشان دادند که در روش واکسیناسیون با ژن، روش Prime-boosting به منظور ایجاد سطح بالاتر پاسخ سلول های T اختصاصی تومور ضروری است (۶۱). در سال ۲۰۰۳، لفور و همکارانش با انجام تحقیقی نشان دادند که استفاده از کنترل داخلی در Real – time PCR به منظور اندازه گیری HPV 16 می تواند وجود مهار کننده های موجود در نمونه ها را مشخص نماید (۶۲). در سال ۲۰۰۴، شنگ و همکاران پلاسمیدی طراحی کردند که واجد ژن L1-E7  و در آن کدون های بیان شونده در سلول های پستانداران را قرار دادند. همچنین جهش هایی در ژن E7 ایجاد کردند که باعث کاهش سرطان زایی آن شد. آن ها نشان دادند که این پلاسمید موثرتر از پلاسمید حاوی E7 و L1 ( بدون بهینه سازی کدون های مورد استفاده ) است و  می تواند در برابر تومور بیان کننده E7 ، محافظت کننده باشد (۶۳). در همان سال، پنگ و همکاران ثابت کردند که ناحیه اسید آمینه ۴۸ تا ۵۷  از ژن E6 محتوی اپی توپ های ایمنو دومینانت است و می تواند در کنترل عفونت HPV و جراحات مرتبط با HPV  مفید باشد (۶۴). در سال ۲۰۰۴، هالز و همکارانش واکسن پروتئینی E7 پاپیلو ما ویروس انسانی تیپ ۱۶ را دربیماران مبتلا به نئوپلازی داخل اپی تلیالی HPV انکوژنیک مثبت کارآزمایی بالینی کردند و پاسخ آنتی بادی و پاسخ سلولی اختصاصی آنتی ژن را ارزیابی نمودند و نشان دادند که همه افراد واکسینه شده، IgG اختصاصی E7 را تولید نمودند و در بیشتر آنها   پاسخ های ایمنی سیستمیک ایجاد شد و تعدادی از آنها نیز پاسخ ایمنی سلولی طولانی مدت نسبت به E7 را نشان دادند (۶۵). در سال ۲۰۰۵ کیونگ ون هو و همکارانش کمپلکس پروتئین های سلولی همراه با HPV16 E7 را تخلیص کردند و پروتئین سلولی P600 را به عنوان هدف دیگر E7 در سلول شناسایی نمودند(۶۶). در سال ۲۰۰۵ یانگ و همکاران با بکار بردن تکنیک MassARRAY توانستند DNA پاپیلوماویروس انسانی تیپ ۱۶ را در سرم و یا بخش های مختلف خون محیطی افراد درمان نشده مبتلا  به دیس پالازیای درجه بالای گردن رحم، تشخیص دهند (۶۷).

از سوی دیگر تجربیات موفقی بر روی واکسن های یونیورسال برای برخی پاتوژن ها وجود دارد برای مثال در سال ۲۰۰۶ Giuliani همکارانش برای اولین بار از ۵ آنتی ژن کشف شده توسط واکسینولوژی معکوس در یک فرم مناسب برای تولید با ادجوانت مناسب MF59 برای ساخت واکسن یونیورسال منگوکوک استفاده کردند این واکسن توانایی بالقوه بسیار بالایی را در غلبه بر یکی از انواع بیماریهای مخرب در کودکان داشت (۶۸). در سال ۲۰۰۶ Ernestو همکارانش نیز مبادرت به ساخت واکسن یونیورسال انفلوانزا بر اساس پروتئین M2e نمودند آنان در تحقیق خود پروتئینA M2e را از H1N1 و H5N1 و H9N2 در ادجوانت لیپوزومی فرموله نمودند و آن را به عنوان یک واکسن یونیورسال در مدل موش آزمایشگاهی مورد ارزیابی قرار دادند و مشاهده کردند که تیتر آنتی بادی IGg1 بشدت افزایش پیدا کرد. تاکنون این واکسن بر روی موش ها و  میمون ها آزمایش و نتایج آنها با یکدیگر مقایسه شده و نشان داده است که این حیوانات پس از دریافت این واکسن به طور مثبتی توانستند در مقابل عفونت تجربی ویروسهای انفلوانزا مثل ۱۹۳۴ H1N1 به خوبی واکنش نشان دهند . در این استراتژی در ابتدا یک دوز از DNA رمزگشایی یک پروتئین ویروس انفلوانزا به نام “هماگلوتنین” (HA) و در نوبت دوم یک ویروس انفلوانزای فصلی که بخش هایی از ژنتیک ویروس آن اصلاح ژنتیکی شده تزریق می شود. این دانشمندان معتقدند که این گامی بزرگ به سوی توسعه یک واکسن ضد انفلوانزای واحد است که با تکنیک دو بار تزریق می تواند بدن را ایمن کند (۳۳). در سال ۲۰۱۰ Goldstein   و Chicca موفق به ساخت یک واکسن یونیورسال اپی توپ ضد tat HIV-1 شدند. واکسن ضد tat علیه اپی توپ  (TUTI 16) آنتی بادی های خنثی کننده tat تولید می کند. TUTI 16 تیتر آنتی بادی را در هر ۸ نوع شناخته شده از اپی توپ tat بالا میبرد (۳۰). در سال ۲۰۱۰ پایک و همکاران طی مطالعاتی که برای طراحی یونیورسال واکسن انجام دادند از باسیل مایکوباکتریوم بویس (BCG-CWS) به عنوان یک یونیورسال واکسن برای حذف طیف گسترده ای از آنتی ژن ها به منزله دستیابی به موفقیت برای توسعه واکسن عفونت های  بیماری های آلرژیک و سرطان استفاده کردند. در ساخت این واکسن از ادجوانت  Freund’s استفاده کردند که بشدت پاسخ ایمنی Th1 و بیان IFN-γ را تحریک کرد .همچنین  antigen-conjugated BCG-CWS vaccine یک واکسن با ساختار ساده ، راحت و قابل استفاده است و mycobacterial CWS بعنوان یک یونیورسال واکسن توانست در مقابل عفونت ، آلرژی و سرطان زایی این عامل بیماریزا یک پیشگیری کننده مناسب باشد (۳۱). در سال ۲۰۱۲ Sharma و همکاران وی به دلیل سروتایپ های بالای باکتری استرپتوکوکوس در مناطق مختلف جهان و ایجاد بیماری خود ایمنی ساخت واکسن یونیورسال برایgroup A Streptococcus) ( GAS را نیاز فوری دانستند. آنها ۱۴۷ پروتئین را به عنوان نامزدهای واکسن یونیورسال انتخاب کردند که با تجزیه و تحلیل پروتئین سطحی در گونه های مختلف استرپتوکوکس (M1 – M49) در نتیجه پروتئین ۵۲ را به عنوان نامزد احتمالی برای واکسن یونیورسال برای GAS مناسب دانستند و پیش بینی کردند که حتی استفاده از این پروتئین در جهت ساخت واکسن یونیورسال برای سایر باکتری های پاتوژنیک با تعداد سویه بالا و تنوع ژنتیکی زیاد بسیار مناسب خواهد بود (۳۲).

۲-۲- طبقه بندی

در تحقیقات اولیه در طبقه بندی پاپیلوماویروس ها، از زگیل های معمولی و جراحات E7 بیماران ، جهت جداسازی تعداد زیادی از ذرات ویروسی و تهیه DNA آنها استفاده شد. در این زمینه ، در اواخر دهه ۱۹۷۰ موافقت شد تا سیستم شماره گذاری به منظور شناسایی یک تیپ استفاده شود که براین اساس، به طور مثال HPV1 نشان دهنده پاپیلوماویروس انسانی تیپ یک می باشد (۵).

در گذشته پاپیلوماویروس ها و پولیوما ویروس ها  در خانواده پاپوا ویریده قرار می گرفتند . این طبقه بندی براساس شباهت آنها در داشتن کپسیدهای بدون پوشش، اندازه کوچک، جایگاه تکثیر DNA و ژنوم DNA دو رشته ای حلقوی بود. بعدها مطالعات زیست شناسی مولکولی مقایسه ای نشان داد که تفاوت های اساسی در سازماندهی ژنومی پاپیلوما ویروس ها و پولیوما ویروس ها وجود دارد . بدین ترتیب این ویروس ها در دو خانواده ویروسی مجزای پاپیلوماویریده و پولیوماویریده قرارگرفتند (۱،۳۹).

پاپیلوماویروس ها گروه متنوعی از ویروس ها هستند که در بیش از ۲۰ گونه مختلف از پستانداران و همچنین در پرندگان و خزندگان نیز یافت می شوند. به علت اهمیت پزشکی ، پاپیلوماویروس های انسانی به طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفته اند و در حال حاضر بیش از ۲۰۰ تیپ مختلف از آنها شناسایی شده است و ممکن است تیپ های ویروسی بیشتری هم شناسایی شوند (۶۹،۱).

۲-۳- ساختمان ویریون

پاپیلوماویروس ها، ویروس هایی کوچک، بدون پوشش و دارای نوکلئوکپسید با تقارن بیست وجهی با    اندازه ای حدود ۵۵-۵۲ نانومتر می باشند (۱،۳۹،۷۰).

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.