پیشینه تحقیق عوامل موثر در پراکندگی اراضی زراعی و یکپارچه سازی اراضی و کشاورزی پایدار و ابعاد زیست محیطی توسعه پایدار دارای ۴۲ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۲-۱- مقدمه    ۵
۲-۲- تاریخچه و اهمیت برنج    ۶
۲-۳- نظام بهرهبرداری    ۹
۲-۴- عوامل موثر در پراکندگی اراضی زراعی    ۱۰
۲-۴-۱- ارث    ۱۰
۲-۴-۲- خرید و فروش    ۱۱
۲-۴-۳- عوامل محیطی و بومشناختی    ۱۱
۲-۴-۴- عوامل اجتماعی و فرهنگی    ۱۱
۲-۴-۵- عامل کالبدی    ۱۱
۲-۵- یکپارچه سازی اراضی    ۱۲
۲-۵-۱- یکپارچهسازی اراضی در جهان    ۱۲
۲-۵-۲- یکپارچهسازی اراضی در ایران    ۱۳
۲-۵-۳-مراحل اجرای طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری    ۱۴
۲-۵-۴- مزایای اجرای طرح تجهیز و نوسازی اراضی    ۱۵
۲-۵-۵-تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری در شهرستان شفت استان گیلان                 ۱۶
۲-۶- توسعه پایدار    ۱۸
۲-۶-۱- کشاورزی پایدار    ۱۹
۲-۶-۲- یکپارچهسازی اراضی و کشاورزی پایدار    ۲۰
۲-۷- ارزیابی اثرات زیستمحیطی    ۲۰
۲-۷-۱- پیشینه تاریخی تدوین قوانین و مقررات ارزیابی اثرات زیستمحیطی و اهمیت قانونی آن در جهان    ۲۱
۲-۷-۲- پیشینه تاریخی تدوین قوانین و مقررات ارزیابی اثرات زیستمحیطی و اهمیت قانونی آن در ایران    ۲۱
۲-۸- ابعاد زیستمحیطی توسعه پایدار    ۲۲
۲-۸-۱- حفظ تعادل اکوسیستم طبیعی    ۲۲
۲-۸-۲- تلفیق امور توسعه با محیطزیست    ۲۳
۲-۸-۳- برنامهریزی و مدیریت منابع طبیعی    ۲۳
۲-۸-۴- استفاده بهینه از منابع آب، خاک و انرژی    ۲۳
۲-۸-۵- جایگزینی منابع تجدید پذیر    ۲۴
۲-۸-۶- برنامهریزی و مدیریت حوادث غیر مترقبه    ۲۴
۲-۸-۷- کنترل آلودگیهای زیستمحیطی    ۲۵
۲-۹- پیشینه نظری    ۲۵
منابع:      ۳۶

منابع:

امیرنژاد، ح. رفیعی، ح. (۱۳۸۸). عوامل موثر بر پذیرش یکپارچه­سازی اراضی شالی­کاران روستاهای منتخب مازندران، علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی، شماره ۴۸، صص ۲۳۸-۲۲۹٫

شیرزاد، ح. (۱۳۸۶). یکپارچه­سازی اراضی به مثابه تصمیم جمعی دهقانی، ماهنامه علمی-ترویجی جهاد، شماره ۲۷۶٫

شیرزاد، ح. (۱۳۸۶). یکپارچه­سازی اراضی به مثابه تصمیم جمعی و دهقانی، مجله جهاد، شماره ۲۷۶، سال ۲۷٫

شیرزاد، ح. (۱۳۷۶). فرایند یکپارچه­سازی اراضی در بین شالیکاران استان مازندران، کاربرد تئوری بنیانی، پایان نامه کارشناسی­ارشد ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز.

ابراهیمی، م. ر. کلانتری، خ. اسدی، ع. موحد محمدی، ح. صالح، ا. (۱۳۸۹). تحلیل طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری از دیدگاه کارشناسان، مجله تحقیقات اقتصاد و توسعه کشاورزی ایران، دوره ۲-۴۱، شماره ۳، صص ۳۱۲-۲۹۹٫

ابراهیمی، م.ص. کلانتری، خ. اسدی، ع. موحد محمدی، س.ح. صالح، ا. (۱۳۹۰). مقایسه پایداری مصرف نهاده­ها در مزارع شالیکاریسنتی و تجهیز شده ایران (مطالعه موردی استان گیلان)، علوم محیطی، سال نهم، شماره دوم، صص ۶۴-۵۳٫

پزدانی، س. دوراندیش، آ. (۱۳۸۲). مقایسه بهره­وری عوامل تولید برنج در مناطق عمده کشت: کاربرد شاخص ترنکویست- تیل، مجله علوم و صنایع کشاورزی، جلد ۱۷، شماره ۱، صص ۱۱-۳٫

سازمان جهاد کشاورزی استان گیلان، ۱۳۸۵، آمار وضعیت برنجکاری در استان گیلان.

احمدی، ع. (۱۳۸۲). بررسی موانع و مشکلات پیشبرد یکپارچه­سازی اراضی در شهرستان کرمانشاه منطقه لنجانات استان اصفهان، پایان نامه کارشناسی­ارشد توسعه روستایی، اصفهان، دانشکده صنعتی اصفهان.

احمدی، ع. امین، ا. (۱۳۸۶). عوامل موثر بر تقاضای اجرای طرح­های یکپارچه­سازی زمین­های کشاورزی از دیدگاه کارشناسان شهرستان کرمانشاهو منطقه لنجانات اصفهان، مجله علوم و فنون کشاورزی و منابع طبیعی، سال ۱۱، شماره ۱۱، صص ۲۹۶-۲۸۳٫

نوروزیان، م. (۱۳۷۸). تحلیلی بر مسائل یکپارچه­سازی اراضی در بخش مرکزی شهرستان بستان­آباد، پایان نامه کارشناسی­ارشد، اصفهان، دانشکده جغرافیا.

تقوایی، م. (۱۳۷۶). معرفی و مقایسه زمانی-مکانی عوامل موثر در خرد شدن و پراکندگی اراضی زراعی و مسئله یکپارچه­سازی، نشریه علمی پژوهشی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان، شماره ۹٫

عبدالهی، م. (۱۳۷۷). نظام­های بهره­برداری کشاورزی در ایران، معاونت امور نظام بهره­برداری وزارت کشاورزی.

عظیمی، ر. (۱۳۸۶). تحلیلی بر روند اجرایی طرح تجهیز و نوسازی و یکپارچه­سازی اراضی شالیزاری استان مازندران، انتشارات جهاد کشاورزی، ساری.

حقیقت، م. ص. ایروانی، ه. کلانتری، خ. قدیمی، س. ع. (۱۳۹۲). تحلیل موانع پذیرش طرح یکپارچه­سازی اراضی از دیدگاه کشاورزان استان فارس. مجله پژوهش­های ترویج و آموزش کشاورزی، سال ششم، شماره۱، صص ۱۱۰-۹۷٫

۲-۱- مقدمه

زمین و اندازه آن به عنوان یکی از مهم­ترین عوامل تولید در بخش کشاورزی حائز اهمیت است. غیر کارآ بودن بودن مدیریت مزرعه، عدم استفاده موثر از تکنولوژی و ماشین­آلات کشاورزی و پائین بودن بهره­وری عوامل تولید، همگی به نوعی در ارتباط با پراکندگی اراضی هستند. از این رو، متخصصین برای رفع مشکلات و عوارض ناشی از پراکندگی اراضی، راه حل منطقی و قابل اجرای فرآیند یکپارچه­سازی اراضی را که یک استراتژی بنیادی در ارتباط با اندازه زمین است، توصیه می­کنند (امیرنژاد و رفیعی، ۱۳۸۸).

پراکندگی و قطعه قطعه بودن اراضی کشاورزی یکی از مسائل و مشکلاتی است که کشورهای مختلف جهان، حتی کشورهای پیشرفته و توسعه یافته نیز با آن مواجه می­باشند و یکی از موانع جدی توسعه­ی کشاورزی محسوب می­شود، به­طوری که کوچکی و پراکندگی اراضی، مانعی در استفاده­ی بهینه­ آب، زمین، نیروی انسانی، مکانیزاسیون و دیگر عوامل موثر در تولید کشاورزی می­باشند. این وضعیت که در بیشتر مناطق ایران مشاهده می­شود یکی از اساسی­ترین و بنیاددی­ترین مسایل توسعه­ی کشاورزی است (حیدری، ۱۳۷۵). استفاده بهینه از اراضی زراعی جهت خودکفایی در تولید محصولات استراتژیک از اهم اهداف توسعه اقتصادی در کشورمان به­شمار می­رود و افزایش تولیدات کشاورزی با توجه به محدودیت سطح زیرکشت در گرو افزایش تولید در واحد سطح با بکارگیری فناوری­های نوین می­باشد (ارسلان، ۱۳۷۹). امروزه یکپارچگی اراضی یکی از سازه­های عمده توسعه در بخش کشاورزی به­شمار می­رود به نحوی که کشورهای توسعه یافته با توجه درست به این مهم توانسته­اند بیشترین سهم تولید فرآورده­های کشاورزی را به خود اختصاص داده و بالندگی را در دیگر بخش­های اقتصادی ایجاد نمایند (شیرزاد، ۱۳۸۶). در این رابطه عمده­ترین مانعی که بخش کشاورزی ایران در برنامه­های توسعه کشاورزی پیش­رو دارد، تعدد و تنوع نظام بهره­برداری با غلبه ساختار سنتی در قالب نظام بهره­برداری دهقانی یا خرده­مالکی است (نوری زمان­آبادی، ۱۳۸۶).

مهم­ترین اهدافی که اجرای طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری دنبال می­کند را می­توان در چهار حوزه اقتصادی، اجتماعی، نهادی و زیست­محیطی تقسیم­­بندی نمود. به لحاظ اقتصادی طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری به بهبود زیر­ساخت­های کشاورزی و ساختار زمین­های کشاورزی، از طریق تغییر وضعیت کرت­ها از کرت­های کوچک نامنظم به کرت­های هندسی بزرگتر، احداث کانال­های آبیاری و زهکشی، احداث جاده­های بین مزارع، ایجاد سیستم زهکش، بهبود نظام تولید کشاورزی (که شامل توسعه مکانیزاسیون، مدیریت آب و بهبود سیستم مدیریت مزرعه)، تبدیل شالیزارها به مزارع چندمنظوره (کشت محصولات زراعی دیگر در گردش و یا تناوب زراعی منطقه ویا کشت محصولات دیگری بعد از برداشت برنج به عنوان کشت دوم)، افزایش بهره­وری نیروی کار و کاهش اتلاف نیروی کار در کرت­های پراکنده، توسعه مکانیزاسیون، اصلاح خاک شالیزاردر موارد مورد نیاز، متراکم کردن خاک به­منظور کاهش فروروی آب و افزایش تحمل­پذیری خاک و غیره صورت می­گیرد. در بعد اجتماعی با هدف کاهش صعوبت کار در مزرعه با بهبود سیستم مدیریت مزرعه، بهبود محیط زندگی جامعه روستایی، امکان کنترل سیلاب­ها و افزایش کارآمدی سیستم­های عمومی مثل جاده­ها، رودخانه­ها و سیستم­های فاضلاب را بهبود می­بخشد همچنین توسعه امنیت غذایی جامعه نیز از طریق ایجاد تثبیت در تولید و عرضه مواد غذایی و متنوع­سازی تولید از اهداف این طرح می­باشد. در بعد زیست­محیطی با هدف جلوگیری از فرسایش خاک و تخریب زمین، کاهش مصرف نهاده­ها به­خصوص نهاده­های شیمیایی نظیر انواع کودها و سموم شیمیایی، تثبیت جریان آب در نهرهای بزرگ و کاهش خسارت سیلاب و بالاخره هماهنگی با محیط طبیعی و حفظ مناظر زیبا و قابل استفاده برای همگان را از اهداف طرح عنوان می­نمایند. در بعد نهادی نیز با هدف توسعه سرمایه­های اجتماعی، نقش اساسی تغییر دهندگی مشارکتی در جامعه کشاورزی و روستایی با استفاده از رهیافت مطالعه و طراحی مشارکتی، ارزیابی مشارکتی و اجرای مشارکتی طرح با کشاورزان ویا مشارکت نمایندگان (انتخاب نمایندگان و همکاری با آنها در طول مدت طراحی و اجرا طرح) افزایش اعتماد عمومی، وفاق و همبستگی گروهی و به عبارت بهتر ایجاد و تقویت سرمایه اجتماعی که می­توان از آن در مسئولیت اداره سرمایه­گذاری­های انجام شده بعد از اتمام کار پروژه­های یکپارچه­سازی و همچنین کمک به ایجاد یک نظام حقوقی و قانونی مناسب که موجب ثبت تغییرات حاصله و ارائه شناسنامه اراضی کشاورزی گردد، یاد نمود (ابراهیمی و همکاران، ۱۳۹۰).

۲-۲- تاریخچه و اهمیت برنج

تشخیص این که موطن اصلی برنج کجاست و برای اولین­بار در کدام نقطه از جهان کشت برنج معمول گردیده، برای پژوهشگران بسیار دشوار است. بر همین اساس، اطلاعات متفاوتی درباره موطن اصلی برنج و تاریخچه کشت وکار آن ارائه شده است. برخی از دانشمندان موطن برنج را کنیا و نیجریه می­دانند و قدمت کشت آن را ۳۵۰۰ سال تخمین زده­اند و برخی دیگر از دانشمندان، منطقه آسیا را منشاء و مبداء برنج می­دانند. برخی از نویسندگان موطن دقیق برنج را جنوب شرق آسیا و بویژه کشورهای هند و چین معرفی کرده­اند و معتقدند که تاریخچه کشت برنج در آن کشورها به بیش از هفت­هزار سال می­رسد. کشت هزاران دانه برنج در عملیات باستان­شناسی در استان «جیانگ­جو» در شرق کشور چین، تاریخچه کشت این محصول را به ۵۵۰۰ سال قبل باز می­گرداند. خبرگزاری «شین­هوا» به نقل از باستان­شناسان گزارش داد که دانه­های کشف شده در مرکز باستانی «لانگ­چیوزوانگ» در شمال رود «یانگ­تسه» نشانگر آن است که مردم کشور چین در فاصله زمانی بین ۵۵۰۰ تا ۷۰۰۰ سال قبل به کشت برنج می­پرداخته­اند.یکی از مدارک در مورد زراعت برنج به ابیات سرزمین چین و به ۲۷۰۰ سال قبل از میلاد تعلق دارد. سند دیگری از سابقه زراعت برنج نشان می­دهد که اهالی هندوستان از ۱۷۰۰ سال قبل از میلاد و مردم ژاپن از یک قرن قبل از میلاد، برنج می­کاشته­اند. پس از کشورهای هندوستان و چین، رفته رفته کشت برنج در سایر کشورها از جمله تایلند، فیلیپین، ژاپن، کره­شمالی، کره­جنوبی، مالزی و تایوان رواج یافت تا جایی که در حال حاضر، ۹۰ درصد برنج دنیا در کشورهای چین، هندوستان، ژاپن، کره، جنوب شرقی آسیا و جزایر مجاور اقیانوس آرام (قاره آسیا) کشت می­گردد. برنج یکی از گیاهان مهم تیره غلات و غذای اصلی اغلب کشورهای جهان می­باشد. این محصول زراعی بخش زیادی از انرژی غذایی حدود نیمی از جمعیت جهان را تامین می­نماید که اغلب آنها در آسیا زندگی می­کنند. با توجه به رشد زیاد جمعیت در آسیا که حدود ۹۰ درصد برنج دنیا در آن تولید و مصرف می­شود، تولید سالیانه برنج باید حدود ۷/۱ درصد افزایش یابد تا نیاز آینده مصرف­کنندگان را تامین نماید (داتوسری، ۲۰۰۳). سابقه کشت برنج در ایران به پایان دوره ساسانیان رسیده و گسترش وسیع آن از قرن دهم میلادی به بعد صورت گرفته. برخی نیز معتقدند شلتوک برای اولین­بار در زمان خسرو انوشیروان از هند به ایران آورده شده و برخی دیگر نیز رونق کشت برنج را به پس از تسلط اعراب در ایران نسبت داده و عقیده دارند در دوره ساسانیان برنجکاری در ایران وجود نداشته است.

کشت برنج در ایران از اوایل قرن اول میلادی شروع شده است. اگر چه شلتوک در ایران، اوایل قرن اول میلادی کشت می­شده ولی گسترش آن در سطح وسیع به احتمال زیاد از قرن ۶ تا ۷ میلادی آغاز گردیده است. برنج دومین عنصر مهم غذایی است که پس از گندم در سبد غذایی مردم ایران جای گرفته است و دولت نیز با سیاست­های قیمتی و غیر قیمتی بر عرضه محصول و مصرف نهاده­های تولیدی، تولیدکنندگان را به سوی هدف­های برنامه­ ریزی شده سوق می­دهد (یزدانی و دوراندیش، ۱۳۸۲). مصرف سرانه گندم بر اساس آمار سال ۱۳۸۶ با احتساب مصارف دامی حدود ۲۰۵ تا ۲۱۰ کیلو­گرم بوده است. در حالی که مصرف سرانه برنج در همین سال ۴۲ کیلو­گرم بوده است. گرچه مصرف سرانه محصول برنج در سال­های اخیر به­خصوص پس از سال ۱۳۷۴ رو به کاهش بوده است (وزارت جهاد کشاورزی، ۱۳۸۵)، از نظر تغذیه­ای نیز ۷۵ درصد پروتئین و ۸۰ درصد کالری مردم آسیا از این ماده غذایی تأمین می­شود (کوپاهی و همکاران، ۱۳۸۸).  بیشترین کشت برنج در ایران در سه استان شمالی کشور گیلان، مازندران و گلستان با ۷۱ درصد سطح زیر کشت کل کشور انجام می­گیرد. استان گیلان بیش از ۳۵ درصد تولید و سطح زیرکشت شلتوک در کشور را داراست (وزارت جهاد کشاورزی، ۱۳۸۵). در این استان هر ساله بیش از ۱۸۱ هزار بهره­بردار در سطحی معادل ۲۰۰ هزار هکتار از اراضی حاصلخیز و مستعد، برنج­کاری می­کنند. در واقع کشت برنج مهمترین فعالیت کشاورزی این استان به­شمار می­آید و اقتصاد این استان نیز بر پایه­ی محوریت برنج استوار است (جهاد کشاورزی استان گیلان، ۱۳۸۵).

بر اساس آمار­نامه کشاورزی سال زراعی ۸۹-۱۳۸۸ دفتر آمار و فناوری اطلاعات وزارت جهاد کشاورزی، جدول (۲-۱)، سطح انواع واریته­های شلتوک در کشور در سال زراعی ۸۹-۱۳۸۸ حدود ۵۶۴ هزار هکتار برآورد شده که استان مازندران ۵/۳۸ درصد از اراضی کشت برنج را به خود اختصاص داده است و استان گیلان نیز با داشتن ۹/۳۱ درصد اراضی شالیکاری کشور در جایگاه دوم قرار گرفته است.

استان­های گلستان، خوزستان و فارس به ترتیب با ۹/۹ و ۲/۹ و ۹/۳ درصد از برداشت، رتبه­های سوم تا پنجم را به خود اختصاص داده­اند و پنج استان مذکور در مجموع ۳/۹۳ درصد از اراضی برنج کشور را به خود اختصاص داده­اند. سهم سایر استانهای برنج­خیز کشور ۷/۶ درصد بوده است. میزان تولید انواع کونه­های شلتوک کشور حدود ۳ میلیون­تن برآورد شده که ۷/۴۱ درصد آن توسط کشاورزان مازندرانی و ۸/۲۷ درصد توسط برنجکاران گیلانی تولید شده است. این دو استان ساحلی جمعاً ۵/۶۹ درصد از شلتوک کشور را تولید کرده­اند. سه استان خوزستان، گلستان و فارس به ترتیب با ۲/۱۰ و ۷/۹ و ۷/۴ درصد سهم در تولید شلتوک کشور مقام­های سوم تا پنجم را به خود اختصاص داده ­اند.

۳-۲- نظام­ بهره ­برداری

نظام ­بهره­ برداری سازمان اجتماعی (اقتصادی و فنی) مرکب از عناصری به­هم پیوسته است که با هویت و مدیریتی واحد و در چارچوب شرایط اجتماعی، اقتصادی و طبیعی محیط خود امکان تولید محصولات کشاورزی را فراهم می­سازد. می­توان گفت نظام بهره­برداری اساسی­ترین و عمده­ترین موضوع مطرح در بخش کشاورزی آن جامعه را تشکیل می­دهد (عبدالهی، ۱۳۷۷). پیدایش نظام­های بهره­برداری در ایران سابقه­ای بس دیرینه و همپای شکل­گیری یکجا نشینی دارد، اما گسترش نظام­بهره­برداری خانوادگی به زمان اصلاحات ارضی برمی­گردد، چرا که شیوه­های کشاورزی قبل از اصلاحات ارضی بیشتر مبتنی بر نظام ارباب­رعیتی بود که پس از اصلاحات ارضی فروکش کرد و نظام­های بهره­برداری امروزی به­ویژه خانوادگی جانشین آن گردیدند که این نظام بخشی ضروری از سیاست­های توسعه روستایی هستند (کائوتسکی، ۱۳۸۱).

جایگاه و نقش استراتژیک بخش کشاورزی در تأمین نیازهای غذایی جامعه و توسعه ملی، ضرورت ایجاد تحولات بنیادی و همه­جانبه را در ساختاری کشاورزی از طریق شناخت نظام­های بهره­برداری مناسب در چارچوب یک برنامه­ریزی عملی بلند­مدت پدید آورده است (Mohammadi, 2005). نظام­های بهره­ برداری زراعی از دیرباز نقش مهم و بسزایی در توسعه کشاورزی داشته و همواره به­عنوان یکی از مسائل بنیادی کشاورزی در جهت بکارگیری صحیح منابع آب، خاک و غیره به­شمار می­آید. مهمتر آن که، نوع نظام بهره­برداری و سطح پایداری آن می­تواند در میزان تولید، تخصیص منابع، استفاده بهینه از فنون کشاورزی، تجهیز امور زیربنایی، به­کارگیری ماشین­آلات واستفاده بهینه از منابع با بازدهی مناسب موثر باشد (Kamali, 2005). یکی از مباحث اصلی در توسعه بخش کشاورزی، الگوی نظام­های بهره­برداری زراعی می­باشد و توسعه نظام­های بهره­برداری زراعی مستلزم کسب موفقیت در حوزه­هایی نظیر ارتقای دانش و بینش بهره­برداران، ایجاد زمینه­ای مساعد برای بازار محصولات کشاورزی، بهره­وری بهینه از عوامل تولید و تأمین انواع نهاده­ها و مهمتر از همه مالکیت اراضی و نظام بهره­برداری کشاورزی می­باشد (Motiee Langrodi, 2002). از طرفی نظام­های بهره­برداری زراعی همانند یک سیستم چند مؤلفه­ای هستند که بقا و ماندگاری آنها در گرو تحول مستمر با نظام پیرامونی و تحولات تأثیرگذار می­باشد (Jhon, 2003) و پویایی و تحولات لازم در آنها زمانی کارآمد و اثربخش است که به صورت هدفمند، نظام­یافته، برنامه­ریزی شده و مبتنی بر ملاحظات پایداری در کلیه ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست­محیطی در زمینه و شرایط خاص مطابق با ساختار و کارکرد این نظام­ها، صورت پذیرد (Haverkort, 1998)، بدین منظور برنامه­ریزی و سیاست­گذاری جهت توسعه نظام بهره­برداری کشاورزی، باید مبتنی بر افزایش تولید از طریق افزایش عملکرد در واحد سطح بدون صدمه زدن به محیط­زیست صورت گیرد، به­طوری که افزایش ظرفیت تولید پایدار نیز باشد (Jalalzadeh, 2005, Filho, 2004). به منظور اصلاح ساختار نظام­ها­ی بهره­برداری زراعی موجود و رهایی از وضعیت ناپایداری، راهبرد توسعه پایدار کشاورزی می­تواند پاسخی مناسب برای حل مشکلات فعلی کشاورزان در این ارتباط باشد (Najafi, 2006) زیرا هدف از کشاورزی پایدار، ایجاد سیستم­های تولیدی کشاورزی بادوام، نظام یافته و انسانی است که تضادی با منافع زیست­محیطی و اقتصادی- اجتماعی ندارد و اساساً به ظرفیت حفظ باروری همراه با استمرار بقای منابع پایه تأکید دارد (Brower, 2004)، آن بیانگر نظامی است که در آن، هدف کشاورزی دستیابی به تولید و بازده کافی و سود خوب و رفاه جامعه با رعایت کمترین خسارت به محیط­زیست است (Peson, 2000)، به طوری که به شیوه­ای پایا و بادوام، بهره­وری و عملکرد تولیدات کشاورزی بهبود یافته و کشاورزان بتوانند عرضه محصولات کشاورزی را هماهنگ با رشد جمعیت و رشد اقتصادی و با توجه به ملاحظات زیست­محیطی افزایش دهند (Zhou, 2008)، بنابراین در چارچوب پایداری نظام بهره­برداری زراعی، لازم است، بهره­وری عوامل تولید حفظ و تداوم یافته و در نهایت توانایی نظام بهره­برداری زراعی برای تداوم کارکرد در آینده نامحدود تضمین شود (Najafi, 2006).

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.