پیشینه تحقیق  مناسبات ایران و اسرائیل  دارای ۶۶ صفحه می باشد   فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

پیشگفتار:    ۵
الف: روابط ایران و رژیم صهیونیستی در دوران پهلوی    ۶
۱- چگونگی شکل گیری رژیم صهیونیستی:    ۶
۲- نگاه مردم و علمای ایران به تاسیس رژیم صهیونیستی:    ۱۷
۳- روابط ایران و رژیم صهیونیستی (۱۳۳۲- ۱۳۲۷) :    ۲۱
۴- روابط ایران و رژیم صهیونیستی (۱۳۵۷-۱۳۳۲):    ۲۷
الف) روابط نظامی ایران و اسرائیل:    ۳۶
ب) روابط اقتصادی ایران و اسرائیل :    ۳۷
ج) روابط اطلاعاتی و امنیتی بین ایران و اسرائیل:    ۳۸
ب)  ایران و رژیم صهیونیستی بعد از انقلاب اسلامی    ۴۲
۱-مواضع ایران در قبال رژیم صهیونیسستی (۱۳۶۸-۱۳۵۷) :    ۴۲
۲-تاثیر انقلاب اسلامی ایران در شکل گیری و تقویت گروه های مقاومت در لبنان و فلسطین:    ۴۷
۳- مواضع  ایران در قبال رژیم صهیونیستی (۱۳۸۴ -۱۳۶۸) :    ۵۴
جمع بندی:    ۵۹
منابع:    ۶۱

  منابع:

شاهمرادی، علی، تاریخ یهود، زنجان، نیکان کتاب، ۱۳۸۴٫

شیخ نوری، محمدامیر، «افسانه اسرائیل»، ماهنامه اندیشه و تاریخ سیاسی ایران معاصر، سال دوم شماره پانزدهم، آذر ۱۳۸۲٫

سجادی، محمدتقی، پیدایش و تداوم صهیونیسم، تهران، نبوی، ۱۳۸۹٫

حسینی شیرازی، محمد، دنیا بازیچه یهود، ترجمه هادی مدرسی، قم، سلسله،۱۳۸۲٫

حاجی یوسفی، امیرمحمد،«جایگاه عراق در طرح خاورمیانه بزرگ»، فصلنامه سیاست خارجی، سال هجدهم، شماره چهارم، زمستان ۱۳۸۳٫

لطفیان، سعیده، «پندار از تهدید و سیاست های امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامه روابط خارجی، سال سوم، شماره اول، بهار ۱۳۹۰٫

حاجی یوسفی، امیرمحمد، ایران و خاورمیانه: گفتارهایی در سیاست خارجی ایران، تهران، فرهنگ گفتمان، ۱۳۸۳٫

حاجی یوسفی، امیرمحمد، ایران و خاورمیانه، تهران، الوان، ۱۳۸۲٫

حاجی یوسفی، امیرمحمد، ایران و رژیم صهیونیستی از همکاری تا منازعه، تهران، دانشگاه امام صادق، ۱۳۸۲٫

طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی همدانی، تهران، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، ۱۳۶۳٫

کدیور، جمیله، رویارویی انقلاب اسلامی ایران و آمریکا، تهران، اطلاعات، ۱۳۷۹٫

نجاری راد، نقی، همکاری ساواک و موساد، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۱٫

حاجی زاده، علی رضا، استکبار جهانی و شیطان بزرگ از دیدگاه امام خمینی، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۳٫

پیشگفتار:

در این مقاله بنابر آن داریم که به بررسی پیشینه ی مناسبات ایران و اسرائیل بپردازیم. به همین دلیل ابتدا روابط ایران و اسرائیل در قبل از انقلاب – دوران پهلوی – بررسی شده و سپس به مناسبات ایران و اسرائیل بعد از پیروزی انقلاب اسلامی پرداخته می شود.

در بخش اول این مقاله برای فهم بهتر ابتدا به چگونگی شکل گیری رژیم صهیونیستی می پردازیم و مروری تاریخی بر سرزمین فلسطین داریم. سپس به بررسی عملکرد مردم ایران و علمای مذهبی در آستانه ی تشکیل رژیم صهیونیستی می پردازیم و پس از آن چگونگی رفتار حکومت ایران در زمان تشکیل رژیم صهیونیستی بررسی می شود و در همین قسمت، رفتار و فعل و انفعالات حکومت را تا آخر دولت مصدق که به کودتای بیست و هشت مرداد منجر شد؛ بررسی می کنیم. سپس روابط ایران و اسرائیل را که عملا وارد مرحله ی جدیدی شده بود تا پیروزی انقلاب اسلامی پی می گیریم.

در ادامه به بررسی مناسبات ایران و اسرائیل بعد از پیروزی انقلاب و طی دهه ی اول انقلاب می پردازیم. برای فهم بهتر مناسبات ایران و اسرائیل و نقش عمده ی گروه های مقاومت لبنانی و فلسطینی در این مناسبات به بررسی تاثیر انقلاب اسلامی ایران در شکل گیری و تقویت گروه های مقاومت نیز پرداخته می شود و سرانجام در بخش پایانی این مقاله مناسبات ایران و رژیم صهیونیستی در دولت های سازندگی و اصلاحات واکاوی می شود و کارنامه ی این دو دولت را در مورد رفتار با اسرائیل مورد کنکاش قرار خواهیم داد.

الف: روابط ایران و رژیم صهیونیستی در دوران پهلوی

۱- چگونگی شکل گیری رژیم صهیونیستی:

فلسطین از جمله سرزمین های باستانی جهان به شمار می رود که از زمان های بسیار دور محل اقامت مردم و اقوام گوناگون بوده است. گفته می شود که زندگی شهر نشینی در این قسمت از جهان سابقه ای بسیار طولانی دارد و احتمالا قدیمی ترین شهر جهان، شهر”اریحا” است. با توجه به اکتشافات و کاوش هایی که توسط باستان شناسان در این محل صورت گرفته است؛ قدمت این شهر، مربوط به عصر حجر یعنی هفت هزار سال پیش دانسته شده است.

یکی از مهم ترین قبایلی که قبل از نفوذ بنی اسرائیل به فلسطین در این قسمت زندگی می کردند و یک دوره ی تمدنی داشتند « فیلیستین ها» بودند.  فیلیستین ها احتمالا از نژاد سومری یا آریایی بودند که ظاهرا درکرت (جزیره ای در یونان) اقامت داشند. در قرن دوازده قبل از میلاد مسیح به طمع تسخیر مصر، محل سکونت خود را ترک کرده و به مصر حمله کردند و بعد از جنگ با مصری ها شکست می خورند و دیگر به سرزمین خود برنگشته، در سواحل فلسطین و در شمال شرقی دریای مدیترانه اقامت می کنند، بدین ترتیب نام فلسطین از این قبیله ی کرتی یعنی ” فیلیستین ها” گرفته شده است.»[۱]

البته در دوران باستان علاوه بر فیلیستین ها قبایلی چون کنعان ها و حیتی ها نیز در این منطقه می زیسته اند.

اما در مورد چگونگی حضور بنی اسرائیل در سرزمین فلسطین باید گفت که برای اولین بار در حدود ۲۵۰۰ سال پیش از تولد مسیح کنعانی ها به منطقه ی کنونی فلسطین مهاجرت کردند.

در سال ۱۸۰۵ قبل از میلاد، حضرت ابراهیم علیه السلام از شهر اور عراق که در آن زمان مرکز کلدانی ها بود به سوی فلسطین مهاجرت کرد و در آن سرزمین سکنی گزید. در همین جا بود که حضرت ابراهیم از همسر دوم خود هاجر صاحب فرزندی به نام اسماعیل شد ولی سرانجام مجبور شد حضرت اسماعیل علیه السلام و هاجر را در سرزمین مکه رها کند. حضرت ابراهیم علیه السلام در سرزمین فلسطین از همسر اول خود ساره دارای فرزندی شد که او را اسحاق نامید و از اسحاق حضرت یعقوب به دنیا آمد.

حضرت یعقوب ملقب به “اسرائیل” نیز بودند که معنای لغوی اسرائیل، بنده ی خدا، است. و از این جهت است که به یهودیان قوم بنی اسرائیل نیز گفته می شود.

«حضرت یعقوب دارای دوازده فرزند بود که یهود از نام چهارمین فرزند ایشان یعنی “یهوذا” گرفته شده است. یهوذا و برادرانش به اتفاق پدرشان یعقوب در کنعان زندگی می کردند.»[۲]

سابقه ی زندگی خاندان یعقوب در فلسطین چندان طولانی نشد چراکه پسران یعقوب به دلیل حسادت به برادرشان یوسف، او را به چاه افکندند ولی با تقدیر الهی، حضرت یوسف از حضیض چاه نجات یافت و عزیز مصر شد. در پی وقوع خشکسالی و قحطی در سرزمین فلسطین گذران زندگی بر خاندان یعقوب دشوار گردید. بلاخره آوازه ی عدالت عزیز مصر و کمک او به قحطی زدگان، برادران یوسف را به مصر کشاند. دیدار و آشنایی با برادر، منجر شد که ابتدا خاندان یعقوب و در پی آن به تدریج دیگر قبائل بنی اسرائیل به مصر کوچ کنند. آن ها کم کم به رفاه و آسایش فراوانی دست یافتند اما زمانی که رمسیس دوم (فرعون) روی کار آمد، به شدت بر بنی اسرائیل سخت گرفت و آن ها را مورد ظلم و ستم قرار داد. روزگار برای بنی اسرائیل به سختی سپری می شد تا اینکه حضرت موسی از میان قوم بنی اسرائیل به پیامبری برانگیخته شد و ضمن دعوت فرعون مصر به یکتاپرستی، رهبری قوم یهود را نیز بر عهده گرفت.

مبارزات حضرت موسی با فرعون مصر به نتیجه ای نرسید و سرانجام حضرت موسی در سال ۱۲۹۰ قبل از میلاد، به قوم بنی اسرائیل دستور داد که برای رهایی از ظلم و ستم فرعون به سوی فلسطین کوچ کنند. بدین ترتیب بود که بنی اسرائیل به رهبری موسی علیه السلام مصر را ترک گفته و به سوی فلسطین رهسپار شدند؛ در نزدیکی فلسطین حضرت موسی عده ای را به همراه یوشع به فلسطین فرستاد تا از وضع آنجا اطلاع کسب نمایند. هیئت اعزامی پس از مراجعت گزارش داد که جمعیت ظالم و سرکشی در آنجا زندگی می کنند. حضرت موسی به قوم بنی اسرائیل دستور داد که به جنگ این قوم ظالم بروند ولی بنی اسرائیل از این امر سر باز زدند و فرمان حضرت موسی را اطاعت نکردند. لذا حدود چهل سال در بیابان های آنجا سرگردان شدند.

«بعد از وفات حضرت موسی علیه السلام، یوشع بن نون، از سبط ابریم، جانشین حضرت موسی و رئیس بنی اسرائیل گردید و در صدد تصرف فلسطین برآمد. او ابتدا جاسوسانی را به فلسطین فرستاد تا از وضع آنجا اطلاعاتی کسب کنند. سپس توانست بنی اسرائیل را از اردن به حرکت دراورده؛ درحالی که صندوق عهد به وسیله ی کاهنان پیشاپش قوم در حرکت بود؛ از رودخانه ی اردن عبور کرده وارد فلسطین شدند.»[۳]

بعد از ورود قوم بنی اسرائیل به فلسطین، این قوم به تدریج قدرت یافتند و اولین دولت یهودی را بین سال های ۱۰۹۵ -۱۰۵۵ قبل از میلاد و به پادشاهی طالوت تشکیل دادند و پایتخت خود را شهر حبرون( خلیل) قرار دادند.

پس از طالوت، داوود به پادشاهی رسید. او در سال ۱۰۴۹ قبل از میلاد پایتخت را به یبوس (بیت المقدس) منتقل کرد. بعد از حضرت داوود، فرزند ایشان حضرت سلیمان به مقام نبوت رسید و نیز پادشاهی قوم یهود را بر عهده گرفت. در تفکر قوم یهود این دوران، دوران طلایی محسوب می شود.

ولی پس از مرگ سلیمان نبی بین قوم یهود تفرقه افتاد و دولت بنی اسرائیل به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. دولت شمالی به پایتختی سامره (نابلس) تشکیل شد و دولت جنوبی به پایتختی اورشلیم (بیت المقدس) شکل گرفت. این دو دولت حدود دویست سال با یکدیگر در جنگ و منازعه بودند و در حالی که تمام توان خود را از دست داده بودند؛ “سرجون” امپراطور آشور در ۷۲۲ قبل از میلاد برآن ها پیروز شد و فرمان اخراج همه ی یهودیان را از فلسطین صادر کرد. «البته پس از سقوط نینوا توسط کلدانی ها در سال ۶۱۴ قبل از میلاد، یهودیان برای از بین بردن رابطه ی کلدانی ها و مصری ها که بر کنعان حکومت داشتند وارد عمل شدند و در نتیجه جنگ دامنه داری را بین آن ها پایه گذاری کردند، ولی سرانجام پادشاه بابل “نبوخذ نصر” در سال ۵۶۲ قبل از میلاد بر رقبای خود پیروز شد و در صدد انتقام جویی از یهود برآمد به همین دلیل وی اورشلیم را خراب کرد و تمامی یهودیان را به اسارت گرفت و در بابل اسیر کرد تا اینکه کوورش پادشاه ایران دوباره یهودیان را از اسارت نجات داد و آن ها را دوباره به فلسطین بازگرداند.» [۴]

یهودیان این تاریخ را با فراز و فرود ادامه دادند تا اینکه با ظهور اسکندر و شروع کشورگشایی های او دوباره موقعیت یهودی های فلسطین به خطر افتاد. اسکندر قصد فتح بیت المقدس را داشت ولی رئیس یهودی شهر قدس به استقبال او رفته و شهر را تسلیم وی کرد. از آن به بعد فلسطین جزئی از یونان گشت. در ادامه، پس از شکست جانشینان اسکندر، فلسطین تحت سلطه ی رومیان قرار گرفت.

در زمان نرون قیصر روم، یهودیان فلسطین دست به شورش می زنند که با عکس العمل شدید امپراطور روم مواجه می شوند. امپراطور روم شهر قدس را محاصره می کند و سپس آن را به آتش می کشد و یهودیان را به شدت سرکوب می کند به گونه ای که بسیاری از یهودیان به عراق، مصر، یمن و اروپا فرار می کنند.

قابل ذکر است که بعد از تقسیم امپراطوری عظیم روم به روم غربی و روم شرقی، فلسطین تابع حکومت بیزانس، روم شرقی، گردید. در سال ۶۱۴ میلادی در جنگی که بین ایرانیان و رومیان رخ داد، فلسطین میدان این جنگ ها بود که با شکست رومیان از ایرانیان فلسطین توسط ایرانیان آزاد شد و یهودیان فراری از عراق، یمن، مصر و سوریه دوباره به فلسطین بازگشتند و کلیساهای مسیحیان را ویران کرده، هزاران نفر از مسیحیان را کشتند. البته دیر زمانی نپایید که رومیان مجددا به فلسطین حمله کردند و بار دیگر فلسطین به زیر سلطه ی رومیان درآمد.

با ظهور اسلام در جزیره العرب و شکل گیری حکومت اسلامی، مسلمانان به مرور زمان قدرت گرفتند و به مقابله با امپراطوری های عظیم زمان خود برخاستند. نخستین رویارویی میان مسلمانان و رومیان که حاکم بر فلسطین بودند در جنگ موته صورت گرفت که سرانجام در سال ۱۳ هجری شمسی (۶۳۴ م) مسلمانان با شکست رومیان، فلسطین را به دست آوردند.

در توافق نامه ای که میان “عمر” و نمایندگان بیت المقدس به امضا رسید به مردم بیت المقدس در جان و مال و معابد و کلیساها امان و آزادی داده شد و به درخواست ساکنان بیت المقدس مقرر شد که حتی یک یهودی حق نداشته باشد در بیت المقدس بماند، در مقابل نصرانی های این شهر نیز قبول کردند که جزیه بپردازند.

[۱] علی:  شاه مرادی، تاریخ یهود،( زنجان، نیکان کتاب، ۱۳۸۴)، ص ۱۸۴

[۲] سید محمد: حسینی شیرازی، دنیا بازیچه ی یهود، ترجمه هادی مدرسی، (قم، سلسله،۱۳۸۲)، ص ۷٫

[۳]  علی شاه مرادی، پیشین، ص ۱۹۰٫

[۴] سید محمد: حسینی شیرازی، پیشین، ص۱۴٫

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.