پیشینه تحقیق کاربرد ها و فرآیندهای پلیمریزاسیون امولسیونی و پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات–اتیلن و نانوکامپوزیت‎های پلیمر-خاک رس  دارای ۴۶ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۱-مقدمه    ۵
۱-۱پلیمریزاسیون امولسیونی    ۵
۱-۲ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات    ۷
۱-۲-۱ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات – α الفین    ۸
۱-۳ نانوکامپوزیت ها    ۹
۱-۳-۱ مزایای نانوکامپوزیتها‎ی پلیمری    ۱۰
۲-۱-تحقیقات انجام شده    ۱۱
۲-۲ پلیمریزاسیون امولسیونی    ۱۱
۲-۲-۱ مزایای پلیمریزاسیون امولسیونی    ۱۲
۲-۲-۲ فرآیندهای پلیمریزاسیون امولسیونی    ۱۲
۲-۲-۳ کاربردهای صنعتی    ۱۳
۲-۲-۴ نواحی پلیمریزاسیون امولسیونی    ۱۸
۲-۲-۵ سینتیک پلیمریزاسیون امولسیونی    ۱۹
۲-۳ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل‏استات-اتیلن    ۲۰
۲-۳-۱ تاریخچه    ۲۰
۲-۳- ۲ تئوری چسبندگی[۴ [    ۲۱
۲-۳-۳ بررسی خواص کوپلیمرهای امولسیونی وینیل‏استات-اتیلن    ۲۲
۲-۳-۴ کاربردها و موارد استفاده کوپلیمرهای امولسیونی وینیل‏استات-اتیلن    ۲۵
۲- ۴ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات با α الفین‎های دارای زنجیره بزرگتر    ۲۶
۲-۵ اثر نانورس بر بهبود مورفولوژی    ۲۶
۲-۶ نانوکامپوزیت‎های پلیمر-خاک رس    ۲۷
۲-۶-۱ نانو ذرات لایهای    ۲۷
۲-۶-۲ انواع مواد معدنی رس    ۲۸
۲-۶-۳ ترکیب رس با پلیمر    ۳۲
۲-۶-۴ برخی ویژگی‎های نانوکامپوزیت های خاک رس – پلیمر    ۳۲
۲-۶-۵ روشهای تولید نانوکامپوزیتها :    ۳۳
۲-۶-۶ ساختار و شناسایی نانوکامپوزیتها    ۳۶
۲-۷ مطالعه برهم کنش ذرات نانو و ذرات لاتکس    ۳۸
۲-۷-۱ نقش ذرات نانو در رنگ‎های لاتکسی    ۳۹
۲-۷-۲ برهم کنش پیگمنتها و فیلرها    ۴۰
۲-۸ نتیجه گیری    ۴۰
مراجع    ۴۲

مراجع

[۱]     N.Bechthold,K.Landfester,Macromolecular,33,4682,2000

[۲]     G.W.Poehlein, ” Emulsion Polymerization (Overview) “, in :”Polymeric Materials Encyclopedia”, J.C.Salamone ,Editor – in Chief .CRC Press Inc.,Vol.3.pp.2038,1996

[۳] فیض بخش، رضا،“ بررسی اثر غلظت امولسیفایر و دما بر کوپلیمریزاسیون امولسیونی اتیلن-وینیل‏استات”،پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران وپژوهشگاه پلیمر ایران، ۱۳۷۶

[۴]     Blades, C., E., ” Vinyl Acetate – Ethylene Copolymer Emulsion in Adhesives “, Handbook of Adhesives, Second Edition, Skeist Edition, Irving VNR Co./ New York (1997).

[۵]     Kaboorani A., Riedl B.,” Effects of adding nano-clay on performance of polyvinyl acetate (PVA) as as wood adhesive ” Composites: Part A 42 (2011) 1031–۱۰۳۹

[۶]     Borkar S.,Sen A.,”Controlled Copolymerizatio of Vinyl Acetate With 1-Alkenes and Their Fluoro Derivatives by Degenerative Transfer”Wiley InterScience ,DOI:10.1002/pola .20802

[۷]     Luft, G .,Jabbri,M. ,Dorn,M. Angew Makromol Chem 1996,238, 87-95

[۸]     Y. Fan, “Microstructure and properties of polymer nanocomposites,” The University of Western Ontario (Canada), 2009.

[۹]     K. Y. Usuki A., Kawasumi M., Okada A., Fukushima Y., Kurauchi T., Kamigaito O., Synthesis of nylon 6-clay hybrid, Journal of Materials Research(USA) 8 (1993) 1179-1184.

[۱۰]   R. Leaversuch, Nanocomposites broaden roles in automotive, barrier packaging, Plastics technology, 47 (2001) 64-69.

حدادی اصل، و‎[۱۱] تکنولوژی پلیمرها، انتشارات دانشگاه امیرکبیر.

[۱۲]   Q. Zeng, A. Yu, G. Lu, D. Paul, Clay-based polymer nanocomposites: research and commercial development, Journal of nanoscience and nanotechnology 5 (2005) 1574-1592.

[۱۳]   Chue-Kwok John Keung .,C. , “Emulsion Polymerization of Vinyl Acetate: Particle Size and Molecular Weight Distributions”, McMaster University ,MS Thesis,1974

ابراهیمی ،م ‎[۱۴] رزین ها وپوشش های پایه آبی،انتشارات دانشگاه صنعتی امیرکبیر،تهران،۱۳۸۶

[۱۵]   Kemere f., “Batch emulsion polymerization: a chemical engineering approach “, Technische Universiteit Eindhoven , MS Thesis,1999

[۱۶]   Chemical Week, P.112 (May 15, 1965); Chem. & Eng. News, P. 29 (May 17, 1965); Modern Pakaging, P. 54 (July 1965).

[۱۷]   Illers, K. H., Kolloid-Z, 190, 28 (1963).

مقدمه

۱-۱پلیمریزاسیون امولسیونی

امروزه دیسپرسیون‎های پلیمری با نام لاتکس بیان می­شوند که درزبان لاتین به معنای مایع یا سیال می‎باشد و به کلمه یونانی لاتکس که با معنای قطره می‎باشد برمی­گردد. کلمۀ لاتکس یک واژه عمومی می‎باشد که برای تمام انواع دیسپرسیون‎های پلیمری اطلاق می‎شود. محیط دیسپرسیون، فاز همگن و ترم مترادف با فاز پیوسته می­باشد. هر ماده­ای می‎تواند یک محیط دیسپرسیون باشد به شرطی که برای ماده دیسپرس شده یک ناحلال باشد. آب از گذشتۀ دور در واقع به دلایل ارزانی، ایمنی و مسائل زیست محیطی مهم ترین عامل دیسپرسیون بوده است.

پلیمریزاسیون امولسیونی ویژگی­های متعددی دارد که عمدتاً از فقدان حلال­های آلی و قسمت به قسمت کردن واکنش (یعنی انجام گرفتن واکنش در ذرات جدا از هم) ناشی می­شود. آب که فاز پیوستۀ بی اثر و بی ضرری می‎باشد باعث می‎شود که گرانروی محصولات نهایی در حد نسبتاً پایینی حفظ شود و انتقال حرارت را نیز تسهیل می‎کند. پلیمریزاسیون در اصل در ذرات لاتکس که به عنوان ریزراکتورهای متعدد برای پلیمریزاسیون توده­ای عمل می‎کنند، اتفاق می­افتد.

امکان تولید پلیمرهایی با وزن مولکولی بالا و سرعت پلیمریزاسیون به مراتب بیشتر از سرعت مشاهده شده در سیستم­های همگن از مشخصه‎های این فرآیند می‎باشد، به علاوه، وزن مولکولی پلیمر را با افزودن عامل انتقال زنجیر می‎توان کنترل کرد. معمولاً پلیمریزاسیون تا تبدیل بالایی انجام می­گیرد و لذا مقدار مونومر باقیمانده حداقل می­باشد.

معایب پلیمریزاسیون امولسیونی هم از قسمت به قسمت بودن واکنش ناشی می­شود. محلول واکنش معمولاً دارای مقداری افزودنی مثل سورفکتانت و اجزای آغازگر می­باشد و حذف این مواد مشکل بوده و می­تواند کیفیت محصولات لاتکس نهایی را تحت تأثیر قرار دهد (شکل شماره ۱-۱)، همچنین در مواردی که خود پلیمر مورد نیاز باشد حذف فاز پیوستۀ آبی ضرورت دارد و هزینه‎های اضافی را تحمیل می‎کند.

محصولات پلیمریزاسیون امولسیونی به صورت لاتکس یا به صورت مادۀ خام بعد از حذف فاز پیوسته قابل استفاده می­باشند. از جملۀ مشهودترین کاربردهای این محصولات که بخشی از زندگی روزمرۀ ما را تشکیل می­دهد می­توان به رنگ‎های لاتکس، روکش‎های کاغذ، روکش­های منسوجات و چسب‎ها اشاره کرد ودراین میان پلیمرهای امولسیونی ویژه که از اهمیت صنعتی بالایی برخوردار هستند در مواردخاصی مانند افزودنی­های سیمان، اصلاح کننده­های رئولوژی و لاتکس‎های زیست پزشکی نیز استفاده می‎شوند.

پلیمریزاسیون امولسیونی یک فرآیند پیچیده می­باشد و درکنار اهمیت صنعتی­اش، بحث علمی وسیعی در مورد آن صورت گرفته است.

کارهای وسیعی به منظور درک بهتر و توضیح کمّی مکانیسم­هایی که طی فرآیند اتفاق می‎افتد انجام گرفته است‎، لذا کنترل واکنش­های پلیمریزاسیون امولسیونی از مسائل کلیدی بوده ودر بررسی‎های علمی از اهمیت زیادی برخوردار میباشد.]۱-۲[

۱-۲ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات

اگرچه حدود یک سوم از منومر وینیل استات برای تولید لاتکس‎ها به صورت رنگ‎ها و چسب‎ها مورد استفاده قرار می‎گیردولی اطلاعات منتشره در خصوص پلیمر شدن امولسیونی وینیل استات محدود می‎باشد. پلیمر شدن امولسیونی وینیل استات شاید در میان روش‎های پلیمر شدن با توجه به اینکه لاتکس‎های واقعی با سطح فعالهای آنیونی و یا کاتیونی و یا سطح فعالهای غیر یونی یا کلوئیدی حفاظتی و همراه با ترکیب دو یا بیشتر از این مواد و همچنین بدون امولسیون کننده‎ای به وجود می‎آید منحصر به فرد است.

از نگاه صنعتی‎، پلیمر شدن تعلیقی وینیل استات برای تولید گرانول پلی وینیل استات بالاترین اهمیت را داردو اغلب این گرانول‎ها به پلی وینیل الکل با تنوع درجه آبکافت و با وزن مولکولی متفاوت تبدیل می‎گردند. در مقیاس آزمایشگاهی کوپلیمر شدن وینیل استات با منومرهای دیگر شاید با توجه به راحتی عمل و راحتی به وجود آوردن محیط تعلیقی مناسب مزیت داشته باشد.گفتنی است پلیمریزاسیون صنعتی امولسیونی این منومربه صورت همو یا کوپلیمر شدن از اهمیت فراوانی برخوردار است علی الخصوص در توسعه چسب ها، رنگ ها، پوشش دهی کاغذ و تکمیل در نساجی.

این پلیمر از سالهای ۱۹۴۰ به دلیل داشتن خواصی چون چسبندگی سریع، مقاومت مکانیکی خوب و قابلیت چسبندگی به سطوح صاف و صیقلی، کاربردهای وسیعی پیداکرد ولی باید توجه داشت که این پلیمر، رزینی سخت [۱] و شکننده‏[۲] ا‏ست. برای بر‏طرف کردن چنین نقیصه‏ای ابتدا از نرم‏ کننده‏ها [۳] استفاده شد. نرم‏کننده‏ها معمولاً یک مولکول بزرگ مانند دی‏اکتیل‏فتالات[۴] یا دی‏متیل‏فتالات[۵] هستند که با کاهش تماس زنجیرهای پلیمری به‏هم، تحرک بیشتری به آنها می‏دهند. نکته منفی استفاده از نرم ‏کننده‏ها این است که مولکولها به‏طور شیمیایی به‏هم وابسته نیستند و احتمال اینکه این مواد از پلیمر جداشده و به طرف سطح مهاجرت کنند، وجود دارد و نهایتاً بازهم پلیمر سخت ‏شده و چسبندگی کاهش خواهد یافت]۳-۴[.

درکل نقاط ضعفی که گاها متوجه محصولات برگرفته از پلی وینیل استات (چسب چوب،لاتکس‎های مورد استفاده درکاربردها‎ی پوشش دهی سطح و…) می‎شود را می‎توان درموارد ذیل خلاصه کرد:

۱- مقاومت ضعیف دربرابر آب ورطوبت

۲- عملکرد نسبتاً ضعیف دردمای بالا

۳- حساسیت زیاد نسبت به خزش

تمامی مواردمطرح شده را می‎توان مرتبط باساختارفیزیکی پلی وینیل استات دانست چراکه این پلیمر دارای ساختاری قطبی با جاذبه‎های نسبتا ضعیف واندروالسی میان زنجیره هایش بوده وهمین امر منجربه کاهش دمای انتقال شیشه‎ای این پلیمر شده است، دراین میان برخی تحقیقات صورت گرفته درسالیان اخیر باهدف بهبود واصلاح خواص پلی وینیل استات باتوجه به کاربری این پلیمر به کمک اصلاح کننده‎های موجودرا می‎توان در ۲ گروه اصلی زیر خلاصه کرد:

۱-کوپلیمریزاسیون وینیل استات بابرخی منومرهای آب گریز و یا دارای عوامل فعال

۲-آمیزه سازی پلی وینیل استات باافزودنی‎هایی که می‎تواند منجربه ارتقای خواص آن شود.

قابل توجه است که باانجام استراتژی‎های مطرح شده می‎توان در ازای کاهش برخی خواص این پلیمر به اصلاح خواص مدنظر پرداخت که البته دراین میان لزوم استفاده از دستورالعمل خاصی برای حفظ وبهینه سازی تمامی خواص لازم غیرقابل انکاراست.

برای مثال افزودن برخی فیلرها و یامواداسیدی به چسب چوب برپایه پلی وینیل استات (علی رغم اینکه باعث تقویت عملکرد مکانیکی واستحکام فیلم و یاچسب پلی وینیل استات دردمای بالا می‎شود) به زیرلایه چوبی[۶] که چسب برآن اعمال می‎شود ضربه زده وکاربری پلی وینیل استات راتحت تاثیرقرار می‎دهد، ازطرفی کوپلیمریزاسیون وینیل استات بامنومرهایی نظیربوتیل آکریلات واتیلن منجر به افزایش نرمی ومقاومت دربرابر آب شده ولی باعث کاهش چشمگیر مدول یانگ، سختی واستحکام برشی محصول نهایی خصوصادردمای بالا می‎شود. درکل می‎توان نتیجه گرفت که بمنظور ایجاد وحفظ تمامی خواص دلخواه درپلی وینیل استات میبایست ترکیبی ازاصلاح کننده‎های مربوطه رابکارگرفت، بعبارتی ضمن لزوم وجود خواص مکانیکی واستحکام مناسب به کمک آمیزه سازی پلی وینیل استات باافزودنی‎های مناسب وتشکیل نوعی کامپوزیت، به کمک کوپلیمریزاسیون منومر وینیل استات بامنومرهایی با دمای انتقال شیشه ای[۷] کمتر باهدف کاهش دمای انتقال شیشه‎ای پلیمر حاصله ورهایی ازنقیصه شکنندگی وضعف دربرابر رطوبت منسوب به پلی وینیل استات به ترکیبی ازخواص مطلوب برای این پلیمر دست یافت]۵[.

۱-۲-۱ پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات – α الفین

مونومرهایی که برای ترکیب با وینیل‏استات مورد استفاده ‏قرار می‏گیرند عبارت‏است از: دی‏بوتیل‏مالئات، دی‏بوتیل فومارات، بوتیل اکریلات، وینیل لائورات، وینیل‏استئارات، اتیل‏آکریلات و اتیلن. مهمترین امتیاز اتیلن علاوه بر غیر سمی بودن، ارزانی آن است .

پلیمریزاسیون آلکن‎ها به دلیل خواص شیمیایی ومکانیکی مطلوب پلیمرهای حاصل‎، بسیار رایج بوده است ولی زمانی که نیاز به وجود گروههای قطبی و یا گروههای عاملی خاص بمنظورایجاد چسبندگی به سطح وجود دارد، این دسته از پلیمرهادارای نقاط ضعفی میباشند‎، لذا زمانی که منومرهای اولفینی در مجاورت منومرهای قطبی قرارگیرند شاهد بهبود خواص فیزیکی‎، مکانیکی‎، نوری و همچنین بهبود چسبندگی به سطح می‎باشیم که این فرآیند، پلیمرهای حاصل را درکاربردهای پوشش دهی سطح‎، نوری و پزشکی مستعد میسازد ] ۶ [.

برای مثال کوپلیمر وینیل‏استات-اتیلن در برابر اشعه ماوراء بنفش [۸] و مواد آلکانی مقاوم است و به همین علت کوپلیمر اتیلن وینیل استات[۹] به‏‏طور گسترده‏ای در صنایع مختلف به‏کار‏گرفته‏شده‏اند و بسته به مقدار مونومرهای اتیلن و وینیل‏استات کوپلیمر حاصل خواص متفاوتی خواهد داشت و به همین دلیل کاربردهای متنوعی دارد [۳-۴].

ازاین رو،کوپلیمریزاسیون منومرهای قطبی وینیلی همانند وینیل استات با α- اولفین‎ها بدلیل خواص فیزیکی مکانیکی بسیار مناسب پلیمر حاصله طرفداران بسیار زیادی پیدا کرده است و دراین میان کوپلیمریزاسیون امولسیونی روش نوینی برای سنتز پلیمرهای وینیلیک است، بگونه‎ای که این روش برای کوپلیمریزاسیون آکریلات با α- اولفین‎ها نیزپیشنهاد شده است] ۶ [.

از آنجایی که منومر وینیل استات فاقد رادیکال‎های آزاد پایدار میباشد، بیشتر رادیکالهای آزاد این منومر تمایل به واکنشهای انتقال و اختتام دارند، از این رو گزارشهای چندانی در خصوص کوپلیمر شدن این منومر به کمک روش امولسیونی وجود ندارد. در این میان استفاده از مواد آلی یونیزه شده به عنوان عامل کنترلی پلیمریزاسیون که با تشکیل کمپلکسی فعال مانع از وقوع واکنش‎های سریع انتقال واختتام میشود ازسری روش‎های رایج درسنتزکوپلیمرهای وینیل- استاتی می‎باشد. ولی علاوه براین، هرچند گزارشات متعددی مبنی بر سنتز کوپلیمر اتیلن- وینیل استات تحت شرایط پر فشار (روش‎های امولسیونی و غیر کنترلی) در دمای بالا وجود دارد ولی در خصوص کیفیت و تمایل دیگر منومرهای α- اولفینی(مخصوصا آلفا اولفینی با طول زنجیر خطی بزرگتر باتوجه به اینکه پلیمریزاسیون امولسیونی وینیل استات واتیلن درفشارهای بالا صورت گرفته و کنترل شرایط واکنش پلیمریزاسیون به کمک ابزاری نظیر طراحی یک سیستم خنک کننده در راکتور باهدف بررسی گرمازایی وکنترل دمایی سیستم نسبتا دشوار میباشد) به شرکت درفرآیندکوپلیمریزاسیون به این دلیل که رادیکال‎های در حال رشد زنجیر هایشان بسیار تنبل بوده و تمایل چندانی به پلیمریزاسیون ندارند تردید وجود داشت ]۷[.

ازسوی دیگر امروزه تحقیقات گسترده و زیادی روی دسته‎ای از افزودنی‎ها برای سیستم‎های پلیمری در حال انجام است. ویژگی این دسته آن است که حداقل یک بعد از ابعاد آن در دامنه نانومتری است و از جمله این مواد، نانوذرات فلزی و ذرات آلی و غیرآلی و سیلیکاتهای آلی مانند خاک رس هستند که با افزوده شدن مقادیر بسیار اندک از آنها به یک مخلوط پلیمری، خواص آن را بخوبی بهبود می‎بخشند،در حقیقت این تقویت‌کننده‎های نانومتری به‌دلیل داشتن ابعاد بسیار کوچک و نسبت منظر بسیار بالا در مقایسه با تقویت‌کننده‌های معمولی در سطح بارگذاری کمتر باعث بهبود خواص مورد نظر شده و جایگزین خوبی برای کامپوزیت‌های معمولی می‎باشد؛ چراکه کارآیی بهتر و وزن کمتری ‌دارند.

نانوذره‎ای که در کنار اغلب مخلوطهای پلیمری استفاده می‎شود خاک رس است، حتی لازم به ذکر است که وجود گروههای عاملی روی سطح این سیلیکاتهای لایه‎ای از جمله رس، این امکان را فراهم می‎سازد تا بتوان با ایجاد اصلاحات روی سطح و در ساختار لایه‎ای این مواد، اثر سازگارکنندگی و به نوعی برقراری اتصال بین دو فاز ناسازگار یا به عبارتی بهبود مورفولوژی را نیز به نوعی از آنها انتظار داشت.

۱-۳ نانوکامپوزیت ها

حال باید اشاره داشت که به ترکیب جدیدی که از افزودن این دسته از مواد نانومتری به مخلوط پلیمرها بوجود می‎آید، نانوکامپوزیت می‎گویند. در مفهومی عام تر و کلی تر می‎توان گفت، نانوکامپوزیت نیز همان کامپوزیت است که یک یا چند جزء از آن، ابعاد کمتر از ۱۰۰ نانومتر دارد. نانوکامپوزیت‎ها از دو فاز تشکیل شده اند، فاز اول یک ساختار بلوری است که در واقع پایه یا ماتریس نانوکامپوزیت محسوب می‎شود و ممکن است از جنس پلیمر، فلز و یا سرامیک باشدو فاز دوم نیز ذراتی در مقیاس نانومتر می‎باشند که به عنوان تقویت کننده (مواد پرکننده^[۱۰]) به منظور اهداف خاص از قبیل استحکام، مقاومت، هدایت الکتریکی، خواص مغناطیسی و … در درون فاز اول (ماده پایه) توزیع می‎شوند.

این مواد تقویت کننده می‎توانند به شکل الیاف یا ذرات پخش شده در ساختار آن ترکیب باشند. در واقع هنگامی که ذرات و یا الیاف درون یک ماده‎ی پایه به طور یکنواخت توزیع شوند، نیروهای اعمال شده به کامپوزیت نیز به طور یکنواخت به ذرات یا الیاف منتقل می‎شود. اجزاء نانوکامپوزیت‎ها بر اثر برهمکنش سطحی بین ماده‎ی پایه و مواد پرکننده، از خواص بهتری برخوردار می‎شوند. نوع و میزان برهمکنش‎ها نقش مهمی در خواص مختلف نانوکامپوزیت‎ها همچون حلالیت، خواص نوری، خواص الکتریکی و مکانیکی آن‎ها دارد] ۸[.

در بین انواع نانوکامپوزیت‎ها بیشترین توجه به نانوکامپوزیت‎های پایه پلیمری معطوف است. یکی از دلایل گسترش نانوکامپوزیت‎های پلیمری، خواص بی نظیر مکانیکی، شیمیایی و فیزیکی آن است. نانوکامپوزیت‎های پلیمری عموماً دارای استحکام بالا، وزن کم، پایداری حرارتی بالا، رسانایی الکتریکی بالا و مقاومت شیمیایی بالایی هستند و از طرفی نیاز اقتصادی در عرصه‎های مختلف، تقاضا برای استفاده از مواد جدید سبک وزن مانند پلیمرها را افزایش داده است. نایلون ۶ اولین پلیمری بود که توسط شرکت تویوتا در سال ۱۹۹۰ برای تهیه نانوکامپوزیت‎ها به کار گرفته شد، اما امروزه از پلیمرهای ترموست نظیر اپوکسی‎، پلی ایمید و پلیمرهای ترموپلاست نظیر پلی پروپیلن‎، پلی استایرن به عنوان ماده‎ی زمینه این کامپوزیت‎ها استفاده می‎گردد]۹[ .

[۱] Hard resin

[۲] Brittle

[۳] Plasticizer

[۴] DOP

[۵] DMP

[۶] substrate

[۷] Tg

[۸]UV

[۹] Ethylene-Vinyl Acetate

[۱۰] Filler

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.