پیشینه تحقیق گردشگری و وضعیت گردشگری در ایران و دیدگاه سازمان جهانی گردشگری  و رویکردها و مدل های آن دارای ۴۹ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۲-۱٫ مقدمه    ۴
۲-۲٫ مفهوم شناسی گردشگری    ۴
۲-۳٫ انواع دیدگاه‌ها در باب گردشگری    ۶
۲-۴٫ وضعیت گردشگری در ایران    ۷
۲-۴-۱٫ گردشگری در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی    ۷
۲-۴-۲٫ گردشگری بعد از انقلاب انقلاب اسلامی    ۸
۲-۴-۳٫ گردشگری در برنامههای توسعه    ۹
۲-۴-۳-۱٫ برنامه اول توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۷۲-۱۳۶۸)    ۱۰
۲-۴-۳-۲٫ برنامه دوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۷۹-۱۳۷۴)    ۱۱
۲-۴-۴٫ برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۱۳۸۳-۱۳۷۹)    ۱۲
۲-۴-۵٫ برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (۱۳۸۸-۱۳۸۴)    ۱۳
۲-۵٫ عوامل موثر بر جذب گردشگری    ۱۶
۲-۵-۱٫ بازاریابی    ۱۶
۲-۵-۲٫ تبلیغات    ۱۷
۲-۶٫ رویکردهای نظری گردشگری    ۱۸
۲-۶-۱٫ رویکرد سیستمی    ۱۸
۲-۷٫ مدلهای گردشگری    ۲۰
۲-۸٫ دیدگاه سازمان جهانی گردشگری    ۲۳
۲-۸-۱٫ دیدگاه لیپر    ۲۳
۲-۸-۲٫ دیدگاه گان    ۲۵
۲-۸-۳٫ دیدگاه بریونز، تجیدا و مورالس    ۲۶
۲-۸-۴٫ دیدگاه کاسپار    ۲۷
۲-۸-۵٫ دیدگاه هولدن    ۲۸
۲-۹٫ گردشگری و رسانه    ۲۹
۲-۹-۱٫ انواع رسانه از بُعد گردشگری    ۳۰
۲-۹-۲٫ رسانه های محرک گردشگری    ۳۱
۲-۹-۲-۱٫ کتابهای راهنما    ۳۲
۲-۹-۲-۲٫ رادیو    ۳۲
۲-۹-۲-۳٫ تلویزیون    ۳۳
۲-۱۰٫ فناوری اطلاعات و گردشگری    ۳۴
۲-۱۰-۱٫ گردشگری الکترونیکی    ۳۶
۲-۱۱٫ پیشینه تحقیق    ۳۹
۲-۱۱-۱٫ پیشینه داخلی    ۳۹
۲-۱۱-۲٫ پیشینه خارجی    ۴۲
فهرست منابع    ۴۵

منابع

دی. سی. آلوین، تغییرات اجتماعی و توسعه، ترجمه محمود مظاهری، تهران: انتشارات پژوهشکده مطالعات راهبردی، ‌۱۳۷۸٫

الوانی، سید مهدی؛ معصومه پیروزبخت، فرایند مدیریت جهانگردی، تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی، ۱۳۸۵٫

حضوری، حمید، الگوی ارزیابی منابع طبیعی گردشگری، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه علامه طباطبایی، ‌۱۳۸۱٫

تقی‌زاده انصاری، حسن، بررسی سیاست­های جهانگردی ایران و رویکرد آن به جاذبه‌های طبیعی گردشگری، پایان‌نامه دکتری، دانشگاه علامه طباطبایی، ۱۳۸۳٫

فرزین، محمدرضا، بررسی و نقد برنامه‌های گردشگری ایران و چالش‌های اصلی در برنامه چهارم، در مجموعه مقالات سمینار بررسی سیاست‌ها و برنامه‌های توسعه جهانگردی در جمهوری اسلامی ایران، تهران: دانشکده حسابداری و مدیریت و معاونت پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی، ‌۱۳۸۲٫

جهان تیغ، مریم، بررسی نقش اینترنت در تبلیغات گردشگری شهر تهران مورد بررسی سال های ۱۳۸۷ و ۱۳۸۶ (از دیدگاه کارشناسان تبلیغات گردشگری شهر تهران)، دانشکده صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، ‌۱۳۸۸٫

حجازی، اسدالله و همکاران، تحلیل عوامل موثر بر گردشگری در روستای گنبرف با استفاده از مدل راهبری SWOT، کنفرانس سلامت، تبریز، ‌۱۳۹۰٫

ابراهیمی، عبدالحمید، قادری، اسماعیل، قایدرحمتی، صفر و اکبری، رضا، بررسی تأثیر تبلیغات بر جذب گردشگران نمونه: گردشگران بین المللی شهر اصفهان. جغرافیا و توسعه، ۱۳۸۹؛ ۸ (پیاپی ۱۷)، صص ۱۵۶-۱۳۹٫

احمدی، نسترن (۱۳۸۷)، ردپای اقتصاد در ترمیم چهره گردشگری، منبع بی بی سی، روزنامه دنیای اقتصاد، ۱۳۸۷؛ شماره ۱۶۳۹٫

احمدی٬ الهام (۱۳۸۲)، ارزیابی ظرفیت‌های فضایی خدمات گردشگری راه ابریشم، دانشگاه آزاد اسلامی (تهران مرکزی)

برانت لند، ویلی، جهان مسلح، جهان گرسنه، ترجمه هرمز همایون‌پور، تهران: انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، ‌۱۳۷۰٫

بل، دانیل، جامعه فراصنعتی در راه، ترجمه سپیده گوران، جامعه سالم، ۱۳۷۲، شماره ۱۲

پذیرایی‌جهرمی، فاطمه، تاثیر توانهای محیطی جزیره هرمز در ارتقاء صنعت گردشگری، دانشگاه آزاد اسلامی. واحد تهران مرکزی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. گروه جغرافیا، ۱۳۸۹٫

منوچهری، عباس، تقابل سنت و مدرنیسم، فصلنامه خاورمیانه، ۱۳۷۴؛ سال دوم، شماره ۱

موسایی، میثم، اقتصاد فرهنگ، تهران: الهادی، ۱۳۷۹٫

موکدی، سعید. نقش رسانه‌های جمعی در توسعه گردشگری، همایش منطقه‌ای توریسم و توسعه، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج، ۱۳۸۹٫

 ۲-۱٫ مقدمه

گردشگری رفتار مشترک گروه­های انسانی است که از ابعاد جغرافیایی و فضایی برخوردار بوده و بازتاب­های این رفتار نیز فضا و ویژگی­های محیط جغرافیایی را متاثر می­نماید. این رفتار جمعی و مشترک انسان­ها امروزه در قالب­ها و ساختارهای اداری شکل می­گیرد و هدایت و کنترل می­گردد. به عبارتی نوع نگرش، سیاست­گذاری، تصمیم و اقدام دولت­ها می­تواند تاثیرهای متفاوتی را بر فضای جغرافیایی از خود به جای گذارد. ازاین رو مطالعه درباره پتانسیل­های جذب گردشگر و کاربری زمین می­تواند به درک بازتاب­های فضایی و نوع چشم­اندازها کمک نماید. از سویی دیگر به نظر می­رسد صنعت روبه رشد گردشگری نقش مهمی در توسعه ملی کشورها در آینده بازی خواهد کرد و هر حکومتی و دولتی سعی خواهی نمود تعداد بیشتری جهانگرد را به کشور خود جذب نماید (ین تینگ و همکاران[۱]، ۲۰۱۴: ۳۲۵).

گردشگری به عنوان مجموعه فعالیت­هایی تعریف می­شود که مردم به خاطر تفریح، استراحت و نظایر آن از محل زندگی خود به سایر مکان­ها مسافرت کنند (داس ویل، ترجمه اعرابی و ایزدی، ۱۳۷۸، ص۱۹). اکوتوریسم یا طبیعت گردی گونه­ای از گردشگری است در حال توسعه است و افرادی را که از زندگی در شهرهای شلوغ به ستوه آمده­اند، به سوی خود جذب می­کند. سازمان جهانی گردشگری پیش­بینی کرده است که در دهه آینده شمار طبیعت گر از ۷% فعلی به ۲۰% برسد (رضوانی، ۱۳۸۰، ص۲۴۳). گردشگری در دو مقیاس داخلی و بین­المللی انجام می­پذیرد که هرکدام ویژگی­های خاص خود را دارد.

۲-۲٫ مفهوم شناسی گردشگری

تاکنون تعاریف متعددی از گردشگری ارایه شده است که در اینجا به‌برخی از آنها اشاره می‌شود. در یک تعریف کلی، «گردشگری به سفر کوتاه‌مدت و موقتی گردشگر با هدف سیر و سیاحت، به منطقه‌ای خارج از محل سکونت و کار خود گفته می‌شود» (الوانی، ۱۳۸۵: ۷۰). در تعریفی دیگر، «گردشگری نهادی است که انسان برای غنی ساختن و معنی بخشیدن به زندگی خود از آن بهره می‌جوید.  برخی از کارشناسان، گردشگری را شامل سه مرحله جدا شدن از یک جامعه، گذر از آن، و انتقال به جامعه دیگر و درآمیختن با آن دانسته‌اند. عوامل تشکیل‌ دهنده گردشگری را می‌توان در چهار مورد زیر خلاصه کرد:

گردشگر یا گردشگران؛

ناحیه مناسب و مقصد جذاب برای بازدید و سیاحت؛

راه و مسیر ارتباطی مناسب برای دسترسی گردشگر به منطقه؛

نظام‌های پشتیبانی و خدماتی برای یاری دادن به گردشگر در طول سفر و اقامت» (همان منبع: ۷۱).

آرتور بورمن، گردشگری را مجموعه‌ مسافرت‌هایی که به منظور استراحت و تفریح و تجارت یا دیگر فعالیت‌های شغلی و یا اینکه به منظور شرکت در مراسم خاص انجام گیرد و غیبت شخص گردشگر از محل سکونت دائم خود در طی این مسافرت موقتی و گذرا می‌باشد می­داند. بدیهی است کسانیکه اقدام به مسافرت‌های شغلی منظمی بین محل کار و زندگی خود می‌کنند مشمول این تعریف نمی‌شوند (دوهارباب و سیتومرانگ[۲]، ۲۰۱۲: ۴۰۰).

از نظر پل روبر، گردشگری عمل مسافرت کردن و طی مسافت نمودن و رفتن به جایی غیر از مکان همیشگی و متعارف زندگی به منظور تفنن و لذت بردن است، حتی اگر این کار شامل یک جا‌به‌جایی کوچک باشد یا این که هدف اصلی از این جابه‌جایی غیر از تفنن و لذت بردن باشد (چامینوکا و همکاران[۳]، ۲۰۱۲: ۱۶۹)

در مسابقاتی که اتحادیه بین‌المللی گردشگری برای به‌دست آوردن یک تعریف جامع از گردشگری گذاشته بود، تعریف زیر از میان تعاریف بدست آمده برگزیده شد که بر طبق این تعریف، گردشگری عبارت از مجموعه تغییرات مکانی انسان­ها و فعالیت­هایی است که از آن منتج می­شوند، این تغییرات خود ناشی از به واقعیت پیوستن خواسته­هایی است که انسان را به جابه‌جایی وادار می­کند و ­بالقوه در هر شخص با شدت و ضعف متفاوت وجود دارند (رضوانی، ۱۵: ۱۳۸۲)

در سال ۱۹۴۲ اقتصاد­دانان سوئیسی که بیشتر گردشگری را محور تحقیقات و مطالعات خود قرار داده بودند، تعریف نسبتاً بهتری ارایه کردند. به عقیده آنها گردشگری عبارت است از ظهور مجموعه روابطی که حول مسافرت و اقامت یک نفر غیربومی بدون اقامت و اشغال دائم در یک محل به وجود می‌آید. این تعریف مدتها از جانب انجمن بین‌المللی متخصصین علمی گردشگری مورد قبول قرار گرفت ( تقی‌زاده انصاری، ۱۳۸۱: ۱۳).

سازمان جهانی گردشگری (WTO) در سال ۱۹۹۱، با همراهی دولت کانادا « کنفرانس بین‌المللی درباره مسافرت و آمارهای گردشگری» را در اتاوا تشکیل دادند که در زمینه واژگان، اصطلاحات و طبقه‌بندی آنها تصمیماتی گرفتند و توصیه‌هایی ارائه کردند و سازمان جهانی گردشگری این تعریف را از گردشگری ارائه کرد:

«کارهایی است که فرد در مسافرت و مکانی خارج از محیط عادی خود انجام می‌دهد این مسافرت بیش از یک سال طول نمی‌کشد و هدف، تفریح، تجارت یا فعالیت دیگر است» (حضوری، ۱۵: ۱۳۸۱).

با توجه به کلیه تعاریف بالا می‌توان گفت گردشگری به مجموعه فعالیت­های اطلاق می‌شود که در جریان مسافرت به مقصد، اقامت، بازگشت و حتی یادآوری خاطرات آن نیز انجام می‌شود. همچنین شامل فعالیت­هایی است که گردشگر به عنوان بخشی از سفر انجام می‌دهد، نظیر خرید کالاهای مختلف و تعامل میان میزبان و میهمان را نیز در بر می­گیرد. به طور کلی می‌توان هرگونه فعالیت و فعل و انفعالی را که در جریان سفر یک سیاحتگر اتفاق می‌افتد گردشگری تلقی کرد.

۲-۳٫ انواع دیدگاه‌ها در باب گردشگری

در تکامل و توسعه فعالیت­های گردشگری، تاکنون چهار دیدگاه مطرح شده است:

دیدگاه حمایتی مثبت: در این دیدگاه، گردشگری به‌ مثابه یک صنعت مولد که یاری دهنده اقتصاد و توسعه کشورهاست، در نظر گرفته می‌شود. در دورانی که برای اغلب کشورها مسایل اقتصادی دارای اهمیت است و گردشگری عاملی در جذب منابع خارجی و افزایش قدرت ارزی به‌شمار می‌آید، این دیدگاه طرفداران بسیاری دارد. در این نگرش، جنبه‌های اقتصادی گردشگری بسیار با اهمیت تلقی می‌شود و سیاستگذاران، به نقش مهم آن در رفع مشکلات اقتصادی کشورها توجه می‌کنند. در دیدگاه حمایتی مثبت، دولت نباید در امور اجرایی توسعه گردشگری دخالت کند، بلکه نقش آن، تصویب و اتخاذ سیاست‌ها و قانون‌هایی است که از توسعه گردشگری حمایت می‌کنند. این دیدگاه در دهه ۶۰ میلادی در غرب طرفداران بسیاری داشت.

دیدگاه نظارتی: در اواخر دهه ۶۰ و نخستین سال­های دهه ۷۰ میلادی، نظریات چپ‌گرا در تقابل با اندیشه توسعه آزاد گردشگری مطرح شد. آشکار شدن برخی از ضایعات گسترش گردشگری، به این دیدگاه قوت بخشید که باید از توسعه مهارگسیخته گردشگری با اهداف صرفاً اقتصادی، جلوگیری کرد. به همین سبب، نقش نظارتی دولت بسیار اهمیت یافت. طرفداران این دیدگاه معتقد بودند که توسعه گردشگری اگر همراه نظارت‌های دولت نباشد، با مبانی توسعه پایدار و حفظ منابع طبیعی، تاریخی، فرهنگی و انسانی کشورها مغایر خواهد بود.

دیدگاه سازگاری: در این دیدگاه، که در دهه ۸۰ میلادی مطرح شد، تلویحاً دخالت دولت در فعالیت‌های گردشگری پذیرفته شده بود. براساس این نظریه، دولت‌ها می‌کوشیدند تا با انتخاب سیاست­های مناسب گردشگری برای کشور خود، نوعی سازگاری و تطبیق میان مصالح جمعی و توسعه گردشگری ایجاد کنند و به‌جای محدود ساختن گردشگری، توسعه آن را با مصالح و منافع کشور هماهنگ سازند. در این دیدگاه، توسعه پایدار گردشگری، راهنمای عمل مدیران بود و خط‌مشی‌های دولت نیز بر همین مبنا طراحی و اجرا می‌شد.

دیدگاه دانش‌مدار: در دیگاه دانش‌مدار که از دهه ۸۰ میلادی به بعد شکل گرفت، رویکردهای علمی به گردشگری، جایگزین دیدگاه‌های صرفاً سیاسی و اقتصادی شد. در این دیدگاه، تصمیم‌های سیاسی درباره توسعه گردشگری، بر مبنای تحقیقات و پژوهش‌های علمی اتخاذ و خط‌مشی‌های منطقی، با توجه به ارزیابی علمی نتایج توسعه گردشگری، طراحی شدند. در دیدگاه دانش‌مدار، تاسیس دانشکده‌ها و پژوهشکده‌های گردشگری و توسعه تحقیقات گردشگری مورد تاکید قرار گرفت. بر اساس همین دیدگاه بود که رشته گردشگری به‌مثابه یک رشته مستقل علمی در جهان مطرح شد (وایور و لاوتون[۴]، ۲۰۰۷).

۲-۴٫ وضعیت گردشگری در ایران

۲-۴-۱٫ گردشگری در سال‌های پیش از انقلاب اسلامی

اولین نهاد مربوط به فعالیت گردشگری در سال ۱۳۱۴ تحت عنوان «اداره جلب سیاحان خارجی و تبلیغات» در وزارت داخله آن دوران تاسیس شده بود. شانزده سال بعد یعنی در شهریور ۱۳۲۰، این اداره به شورای عالی جهانگردی تبدیل و در وزارت کشور متمرکز شد. مجدداً در فروردین ۱۳۴۲، سازمانی به‌نام سازمان جلب سیاحان وابسته به نخست‌وزیری تاسیس شد. اما تا پیش از پیدایش مدیریت جهانگردی و فرهنگ و هنر در سازمان برنامه و بودجه در سال ۱۳۴۷، هیچ موسسه یا سازمانی وجود نداشت که به برنامه‌ریزی مدون در امر گردشگری بپردازد.

کار مدون و برنامه‌ریزی شده در خصوص گردشگری، در چهارمین برنامه عمرانی (۵۱-۱۳۴۶) برای اولین بار صورت گرفت. اگرچه برنامه چهارم در آن سالها به عنوان یک برنامه موفق در گردشگری ارزیابی شد و ۸۰ درصد اهداف ورود گردشگر تحقق یافت، اما به علت عدم وجود اهداف مشخص در حوزه ایرانگردی و خاصه تجهیزات مربوط به خدمات گردشگری از جامعیت لازم برخوردار نبود (فرزین، ۱۳۸۲).

برنامه پنجم عمرانی (۵۷-۱۳۵۲) با هدف کلان شناخت و معرفی فرهنگ ایران، ایجاد وسایل رفاه و تامین وسایل پذیرایی برای گردشگران داخلی و خارجی، آخرین برنامه عمرانی قبل از انقلاب اسلامی بود. در برنامه پنجم علاوه بر هدف‌گذاری گردشگران خارجی و ایرانگردی، برای افزایش انواع تاسیسات گردشگری به‌ ویژه ساخت هتل و میهمانسرا نیز هدف‌گذاری شده بود.

محورهای اساسی این دو برنامه را در خصوص گردشگری می‌توان به شرح زیر بیان کرد:

کسب وجهه بین‌المللی و ایجاد ساختار تشکیلاتی و نظام اجرایی جدید به ‌منظور اعمال مدیریت و هدایت فعالیت­های گردشگری؛

توسعه خدمات گردشگری از طریق مشارکت با شرکت­های بزرگ جهانی فعال در عرصه صنعت گردشگری؛

شناخت و معرفی جاذبه‌های گردشگری خاصه قطب­های منطقه‌ای گردشگری کشور؛

تشویق و ترغیب مردم برای مسافرت به کشورهای خارجی و صنعتی و آشنایی آنها با دستاوردها و تجربیات توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورهای مذکور (همان منبع).

۲-۴-۲٫ گردشگری بعد از انقلاب انقلاب اسلامی

بعد از انقلاب اسلامی به دنبال تحولات فکری ـ فرهنگی که در کشور ایجاد شد، تغییر بنیادی نیز در ساختار، رویکرد و سیاست­های گردشگری کشور بوجود آمد. وزارت اطلاعات و گردشگری در سال ۱۳۵۷ به وزارت ارشاد ملی و سپس به وزارت ارشاد اسلامی تغییر نام یافت و حوزه معاونت گردشگری این وزارتخانه، سرپرستی امور گردشگری را بر عهده گرفت. به دنبال تشکیل وزارت ارشاد اسلامی، دفتر ایران­گردی و گردشگری در معاونت سیاحتی و زیارتی این وزارتخانه، به‌منظور ساماندهی و برنامه‌ریزی گردشگری، آموزش، درجه‌بندی، نظارت، نرخ‌گذاری تأسیسات اقامتی، برقراری ارتباط با ارگان­ها و سازمان‌های بین‌المللی گردشگری تشکیل گردید. این دفتر پس از مدتی برابر مصوّبه ۲۱ آبان ۱۳۵۸ شورای انقلاب اسلامی با اهداف هماهنگی بین امور گردشگری، چهار شرکت سهامی (شرکت سهامی تأسیسات گردشگری ایران، شرکت سهامی گشتهای ایران، شرکت سهامی مرکز خانه‌های ایران و شرکت سهامی سازمان مراکز گردشگری) را درهم ادغام کرده و به نام مراکز
ایران­گردی و گردشگری شروع به فعالیت کرد. این سازمان با خط‌مشی و اهدافی نو، فعالیت خود را با بهره­برداری از ۱۴۴ واحد پذیرایی، میهمانسرا، هتل و تأسیسات گردشگری در سراسر کشور آغاز نمود.

در سال ۱۳۵۶، وزارت فرهنگ و هنر با وزارت ارشاد اسلامی ادغام شد و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تشکیل گردید و فعالیت­های این سازمان نیز در وزارتخانۀ جدید به همان شکل قبلی خود ادامه پیدا کرد. در سال ۱۳۷۰ در سایه ایجاد فضای نو که پس از جنگ تحمیلی؛ کشور پیدا کرده بود به منظور توسعه صنعت گردشگری، ضمن تجدیدنظر در تشکیلات حوزۀ معاونت سیاحتی و زیارتی وزارتخانه، امور ایرانگردی و گردشگری بر عهدۀ واحدهای تابعه این مرکز، دفتر برنامه‌ریزی و امور فنی اداره کل نظارت بر خدمات سیاحتی و زیارتی، مرکز تحقیقات و مطالعات ایرانگردی و گردشگری و مرکز آموزش خدمات گردشگری گذاشته شد. در اجرای سیاست‌های دولت جمهوری اسلامی ایران به منظور توسعه فعالیت­های اقتصادی و کسب درآمدهای ارزی از منابع غیر نفتی با توجه به توان بالای کشور در زمینه جلب گردشگران خارجی، بازنگری در اهداف و وظایف، حوزه معاونت امور سیاحتی و زیارتی و سازمان مراکز ایرانگردی و گردشگری بوجود آمد و این دو بخش در سال ۱۳۶۷ در یکدیگر ادغام و سازمان ایرانگردی و گردشگری با عنوان یکی از سازمان­های تابع وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تأسیس شد. این سازمان جدید فعالیت خود را مجزاتر و با استقلال بیشتری پیگیری کرد. نهایتاً در سال ۱۳۸۳ با پیشنهاد دولت و تصویب مجلس شورای اسلامی طرح ادغام دو سازمان ایرانگردی وگردشگری با سازمان میراث فرهنگی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و منفک شدن آن و به عنوان یکی از سازمان­های زیر مجموعه ریاست جمهوری تحت عنوان سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مورد موافقت و اجرا شد.

[۱]. Yen-Ting et al

[۲]. Dohar & Situmorang

[۳]. Chaminuka et al

[۴]. Weaver & Lawton

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.