پیشینه تحقیق تاریخچه،انواع رقص و حکم آن  دارای ۳۶ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

فصل اول: پیشینه رقص    ۵
۱٫۱٫ تاریخچه رقص    ۵
۲٫۱٫ رقص در زمان پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله)    ۶
۳٫۱٫ تاریخچه رقص در ایران    ۹
فصل دوم : انواع رقص و حکم آن    ۱۳
۲٫۱٫ رقص مجاز    ۱۳
۲٫۱٫۱٫ رقص کودکانه    ۱۳
۲٫۱٫۱٫۱٫ حکم شرعی رقص کودکانه    ۱۵
۲٫۱٫۲٫ رقص محلی و بومی    ۱۵
۲٫۱٫۳٫ رقص ورزشی    ۱۶
۲٫۱٫۳٫۱٫ رقص و ورزش    ۱۶
۲٫۱٫۳٫۱٫۱٫ تفاوت ایروبیک با رقص    ۱۸
۲٫۱٫۳٫۱٫۲٫ مسابقات ورزشی رقص بر اساس چهار قانون مختلف    ۱۹
۲٫۱٫۳٫۲حکم ورزش با رقص    ۱۹
۲٫۲٫ رقص حرام    ۲۱
۲٫۲٫۱٫ رقص صوفیانه (سماع)    ۲۱
۲٫۲٫۱٫۱٫ حکم شرعی رقص صوفیانه    ۲۳
۲٫۲٫۱٫۱٫۱٫ استدلال اهل تصوف مانند غزالی بر مباح بودن رقص    ۲۴
۲٫۲٫۱٫۱٫۲٫ جواب به استدلال اهل تصوف    ۲۴
۲٫۳٫ رقص مبتذل    ۲۷
۲٫۴٫ رقص شادی    ۲۷
۲٫۴٫۱٫ دیدگاه نهی    ۲۸
۲٫۴٫۲٫ دیدگاه نهی، احتیاط و جواز    ۲۸
۲٫۴٫۳٫ دیدگاه احتیاط و جواز    ۲۹
۲٫۴٫۴٫ دیدگاه جواز    ۲۹
۲٫۴٫۵٫ فتوای مراجع    ۳۰
۲٫۴٫۵٫۱٫ تعریف مراجع تقلید از رقص    ۳۰
۲٫۴٫۵٫۲٫ رقص زن برای زن    ۳۲
۲٫۴٫۵٫۳٫ رقص در میان جمع محرم ها    ۳۲
۲٫۴٫۵٫۴٫ رقصیدن عروس و داماد و دادن پول شادباش    ۳۲
فهرست منابع    ۳۳

 منابع

قرآن کریم، ترجمه الهی قمشه ای

طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمۀ محمد باقر موسوی همدانی، تهران، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، ۱۳۶۷ ش، چاپ سوم.

طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، تهران، انتشارات دانشگاه تهران،۱۳۴۲ ش.

مقدس اردبیلی، احمد بن محمد، حدیقه الشیعه، تهران، انتشارات اسلامیه،بی تا

مکارم شیرازی، ناصر و دیگران، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۰ ش، چاپ سیزدهم.

انصاری، مرتضی، مکاسب، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۰۶ ه.

———–، مکاسب، قم، چاپ قدیم (خط طاهر خوشنویس).

ایرانی، اکبر، موسیقی در سیر تلاقی اندیشه ها، تهران، حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۴ ش.

——-، دیدگاه پنجم: بررسی مبانی فقهی و عرفانی و فلسفی و علمی، تهران، مؤسسه انتشارات سوره، دفتر مطالعات دینی، هنر، ۱۳۷۳ ش.

ارسطو، هنر شاعری،ترجمۀ فتح اله مجتبایی، تهران، اندیشه، ۱۳۷۷ ش.

—-، ارسطو و فن شعر، ترجمۀ عبدالحسین زرین کوب،تهران، ۱۳۵۷ ش.

اراکی، محمد علی، توضیح المسائل، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۱ ش.

آمیه، پیر، تاریخ ایلام،ترجمۀ شیرین بیانی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۴۹ ش.

ابن منظور، لسان العرب، قم، نشر ادب الحوزه، ۱۴۰۵ ه.

ابوسعید ابوالخیر، دیوان، به کوشش دکتر رحیم چاووش اکبری، تهران، نشر محمد، ۱۳۶۹ش

اپهام پوپ، آرتور، شاهکارهای هنر ایران، ترجمۀ پرویز ناتل خانلری، تهران، نشر علمی و فرهنگی ، ۱۳۸۰ ش

الیاده، میرچا، رساله درتاریخ ادیان، ترجمۀ جلال ستاری، تهران، سروش، ۱۳۷۶ ش.

فصل اول: پیشینه رقص

۱٫۱٫ تاریخچه رقص

رقص در فرهنگ های غربی، هنر محسوب می شود و از دیرباز آن نوعی از تعبیرهایی است که در جماعت ها فهمیده می شود. رقص به معنای احساس و بیان رابطه انسان با طبیعت، جامعه، آینده و خدایان است. انسان با مشاهده همه ارکان عالم که در سیر و حرکتی موزون است، معانی و تعاریف خاصی از آن نموده است. حرکات جزر و مد، حرکت ستارگان و اجرام آسمانی، ابر و بادها و غیر این ها، نشان از جهان شمولی حرکات دارد. در فرهنگ هندی، شیوا، خدای رقص و حرکات اعضای بدن او همان حرکت کیهانی است. رقص شیوا اعمال الهی پنج گانه را به نمایش می گذارد؛

خلق مستمر جهان: از ریتم این رقص، کائنات آفریده می شود و گسترش می یابد.

حفظ و حراست جهان: نظم حرکات جاودانی کیهان را این رقص، پایدار می دارد.

تخریب و فنای جهان: کون و فساد در اشکال مختلف جهان حادث می شود.

تجسّد و تناسخ: رقص شیوا، سیر مدام حیات را از شکل محدود به شکلی نو بیان می کند.

رستگاری ابدی: با این رقص است که بشر بر نقش خویش در قلمرو ابدیت آگاه می شود.

در مذهب هند، رقص مذهبی این معنا را بیان می کند که جسم نیز می تواند مقدس باشد. در آفریقا نیز آداب و رسوم خاصی وجود دارد، رقّاصان هنگام رقص، صورتک هایی به چهره می زنند و پرهایی را روی کلاه های خود نصب می کنند به این معنی که نیرویی فوق طبیعت از طریق کار و تلاش و جنبش و حرکات گروهی تولید می شود و به این وسیله بشر، خود را به طبیعت پیوند می دهد.[۱]

اصولاً در هر رقصی در اقوام و ملل مسئله اشتراک عاطفی انسان ها مطرح و مفاهیمی را القا می کند که در قالب بیان نمی گنجد و همچون اسطوره نمادی از عالم والاتر از واقعیات روزمره می باشد.

در قرون وسطی رقص جمعی فقط برای تجمّل گرایان و قصر پادشاهان بوده است مخصوصاً در فرانسه، و منتشر شده است در قرن ۱۶ نوعی از رقص برای تاج گذاری شارل نهم و به قصر بردن بوده است و نوع دیگر از رقص که قوی و تند بوده برای بردن عروس بوده است. رقص باله برای اوّل بار در قصرهای ایتالیا در قرن ۱۶ سپس به فرانسه منتشر شده است، در فرانسه اهتمام زیادی به رقص باله گردیده است.[۲]

در رقص باله کلاسیک این حقیقت در اجرای باله«مرگ قو» با تموّج بازوان هنرمند که نه تنها تقلیدی از حرکات گردن قوی سفید نیست، بلکه مستقیماً القای اضطراب مرگ یک انسان است.[۳]

اما باله کلاسیک که در دامن یک فئودالیته زاییده شده بود، تنها جواب گوی احساسات و تمنّیات عصر رنسانس بود.[۴]

رقص بین زوج ها در اول قرن ۱۹ شروع شد، منتقل شدن رقص از فرانسه به انگلیس در قرن ۱۷ بوده است. سپس در بین انگلیسیها شایع شده است، رقص روجردی کوفرلی. و در دولت های دیگر انواع دیگر از رقص ظهور کرده است. مثل کازاردا در مجارستان، قالس و جالوب در آلمان، رقص شارلستون در آمریکا که این نوع مقدمه ای برای رقص های جدیدی مثل راک آندرول و چیرک و غیره گردیده است. البته نوعی از رقص در تمام دولت ها برای ارتش و سپاهیان بوده است مانند دبکه برای سوریه، خیل و تحطیب برای مصر.[۵]

اصولاً انواع هنر پس از رنسانس که محور اصلی نهضت ضد خدا و رشد اندیشه نوگرایی و انسان محوری قرار گرفت، صورت نوعی هنر، اعم از شعر، نقاشی، تئاتر، موسیقی، رقص و غیره در جهت اشباع منافع مادی و حیوانی توازن یافت. سنت ستیزی و نوگرایی از اهداف رنسانس شد، لذا قداستی که در هنر های غربی پیش از رنسانس مشاهده می شود، کم تر می توان در سبک های جدید هنری پیدا کرد. تأثیر دیگر فرهنگ ها از نتایج رنسانس کم نبود، رفته رفته به صورت استعمار فرهنگی و به هدف سیطره جهانی بر ممالک و جوامع دیگر درآمد. رقص مانند دیگر هنرها وسیله ای شد برای انحراف از مسیر انسانیت انسان و غرق شدن در مادیّات زوال پذیر دنیوی.[۶]

۲٫۱٫ رقص در زمان پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله)

روایت شده است که جماعتی از صحابه حجل کردند به علت آنکه سروری بر آنها وارد شده بود و آن کار را واجب دانستند. در قصه أمامه دختر حمزه بن عبدالمطلب هنگامی که درگیر شدند در امر (تربیت) دختر، علی بن ابی طالب و برادرش جعفر و زید بن حارثه و هر کدام در پذیرش تربیت دختر گفتگو و جدال می کردند و هر یک می گفت که از بقیه خودش برتر و بر حق تر از دیگری است پس علی گفت: من او را از بین مشرکین مکه خارج کردم و من پسر عمویش هستم، جعفر گفت: من هم پسر عمویش هستم و خاله اش پیش من است. و زید گفت: من دایی اش هستم. پس رسول خدا به علی فرمود: تواز منی و من از تو، پس علی حجل کرد، و به جعفر گفت: خلق من به تو شبیه است. پس از علی، جعفر حجل کرد، و به زید گفت: تو برادر و دوست ما هستی و زید پس از جعفر حجل کرد. سپس پیامبر فرمود: او را بفرستید به نزد دایی اش. پس دختر را به جعفر سپردند. (حجل عملی خاص است که به نوعی خاص بر یک پا می پرند.)[۷]

وجه دلالت از این حدیث: در هر سرور مباح جایز می باشد تحریک آن و رقص سبب در تحریک سرور و نشاط است. حجل یعنی یکی از پاها را بلند کند و روی پای دیگری قرار دهد، این کار آن ها در محضر رسول خدا و انکار نکردن رسول خداست و دلالت بر مباح بودن این کیفیت از رقص است هنگامی که سرور باعث آن کار شود.

اعتراض به استدلال به وسیله ی این روایت:

ابن حجر هیتمی گفته است: این حدیث ناشناخته است و معنای الفاظ آن نامشخص است و آنچه که از آن سه نفر ذکر شده است دروغ و ساختگی است که روایت کردن آن حلال نیست. اگر در صحت حدیث تسلیم شویم حجیت و دلالت آن محقق نمی شود، چرا که آنچه حرام است از رقص آن کاری است که در آن خوار کردن و پستی باشد مثل کار مخنثین، و این کار را آن صحابه انجام نداده اند پس حدیث دلیلی بر مباح بودن رقص نیست.[۸]

ابن جوزی گفته است: همانا حجل نوعی از راه رفتن است که در حال شادی انجام می­داده اند این کار از رقص نیست.[۹]

جواب داده شده به این اعتراض ها:

زبیدی گفته است: همانا آنچه که اصحاب انجام داده اند از انواع رقص است و رقص مختلف است، آیا حرکت آن ها چیزی جز نوع مخصوصی که ترتیب خاصی دارد بوده است و رقص مثل این است.[۱۰]

در مسند احمد بن حنبل آمده است: هانی بن هانی از علی(علیه ­السلام) رویات کرده که فرمود: نزد پیامبر (صلّی الله علیه و آله) جعفر و زید آمدند،آن حضرت به زید فرمود: تو دوست من هستی پس رقصی کرد سپس به جعفر فرمود: تو شبیه ترین به خلق من هستی، جعفر پشت سر زید رقصی کرد، آن حضرت به من فرمود: تو از من هستی و من از تو، پشت سر زید رقصیدم.[۱۱]

امام بیهقی این حدیث را در باب رخصت در رقص زمانی که در آن مستی و تکسر راه نداشته باشد، آورده و بعد از ذکر حدیث می گوید: هانی بن هانی زیاد شناخته نیست و در این حدیث اگر صحیح باشد دلالت بر جواز حجل است، پس این رقص که بر این روال می باشد جایز است و الله اعلم.[۱۲]

برای حدیث هانی بن هانی تابعی وجود دارد که حاکم نیشابوری در «مستدرک علی الصحیحین» و امام بیهقی در «سنن» آنرا آوردند که مقرون به «هبیره بن یریم» (لا بأس به، شیعی) می باشد. و این حدیث موافق مذهب شیعه است ولیکن برای هر سه فضیلتی که در این حدیث برای جعفر و علی (علیه السلام)   و زید آمده، احادیثی دیگر برایش شاهد وجود دارد و لذا این مورد نیز محل اشکال نیست.[۱۳]

در روایت دیگری عاشیه گفته است : در روز عید در مسجد حبشیان آمدند در حالی که پای کوبی می کردند و مرا هم پیامبر خواست و سرم را بر دوشش گذاشتم تا به بازی آن ها نگاه کردم تا هنگامی که خودم از نگاه کردن منصرف شدم. در بعضی از طرق حدیث از ابی هریره آمده است که عمر بن خطاب داخل شد و خواست آنهارا با سنگ بزند، که پیامبر به او گفت آنها را رها کن ای عمر. و در روایت دیگری اضافه بر این آمده است که: تا یهودیان بفهمند که در دین ما آسانی است و من به دین حق مدار آسان مبعوث شدم.[۱۴]

وجه دلالت از آن:

این گروه به وسیله ی ابزار جنگی و سپرشان در مسجد در روز عید می رقصیدند، و عید بودن انگیزه ای برای سرور مباح است، پیامبر آنها را دید و آنها را انکار نکرد بلکه آنها را رها کرد و تشویق نمود و عمر را از اذیت کردن آنها منع کرد .

اعتراض به استدلال از این حدیث: النووی گفته است: همانا جشن در حدیث را علما حمل کرده اند بر انجام دادن بوسیله سلاح و بازی بوسیله ابزار جنگی که نزدیک به هیئت و حالت رقص کننده است. چرا که در بیشتر روایات بازی آنها بوسیله ابزار جنگی آمده است. پس سایر روایات را بر این لفظ معنا می کنیم.[۱۵]

جواب داده شده به این اعتراض:

زبیدی گفته است: اصل آن است که روایات تعارض نداشته باشند. و بین این روایات تعارض و مخالفت وجود ندارد. در این احادیث از بازی با ابزار جنگی که گفته اند از انواع لعب رقصی است. پس در این روایت بعضی از مجملات روشن می شود و حاصلش این است که آنها می رقصیدند و با ابزار جنگی بازی می کردند . این یک عادت از اهالی سودان است تا الان که می رقصند شمشیرها را پرتاب     می کنند.[۱۶]

ابن حجر هیتمی گفته است : این حدیث به محل نزاع نمی رسد . همانا آنچه که اهل حبشه انجام می دادند رقص یا پاکوبیدن نبوده است ، بلکه بازی با سلاح بوده است ، تمرینی برای شکوه و ترساندن دشمن و زدن دشمن .

ابن جوزی گفته است : همانا جشن حبشه نوعی از انواع کاری است که وقتی که به صحنه جنگ می رسیدند انجام می دادند و در آن کار چیزی از رقص وجود ندارد .[۱۷]

قرطبی گفته است : آن کار، کاری بوده است که اهل حبشه هنگام جمع کردن برای جنگ انجام می دادند ، پس آن کاری است که به امر دینی (جهاد) بر می گردد.[۱۸]

در حدیث دیگری از انس بن مالک روایت شده که فرمود : حبشه ای ها در مقابل رسول الله می رقصیدند و درحالی که می رقصیدند می­گفتند : محمد بنده ی صالح است ، رسول الله فرمودند : آنها چه می گویند؟ صحابه گفتند: می گویند محمد عبد صالح.[۱۹]

در حدیث دیگری از جعفر بن ابی طالب روایت شده که فرمود: همانا هنگامی که از حبشه بازگشت و پیامبر را در فتح خیبر دید، حجل شدیدی کرد برای رسول خدا (صلّی الله علیه و آله).[۲۰]

ابن مفلح گفته است: این حدیث بر فرض صحیح بودنش، صلاحیت ندارد که حجت شود بر کسی که رقص را مباح بداند. حجل برای تعظیم بوده که جعفر به آن حالت شادی آن کار را انجام داده است و سپس آن را یک­باره ترک کرده است، برای انجام سنت اسلام.[۲۱]

[۱] . سار جنت، ویلیام، روح های تسخیر شده، ترجمه سید رضا جمالیان، تهران، انتشارات عطایی، ۱۳۷۴ ش، چاپ دوم، ص ۲۱-۲۸٫

[۲] . مجموعه ای از علما، الموسوعۀ العربیۀ المیسرۀ، قاهره، ناشر دار الشعب فرانکلین، ۱۹۷۲ م، ص ۸۷۶٫

[۳]. رقص و زندگی، روژه گارودی، به نقل از اکبر ایرانی، دیدگاه پنجم، ص۲۷٫

[۴] . رقص و زندگی، روژه گارودی، به نقل از اکبر ایرانی، دیدگاه پنجم، ص۲۷٫

[۵] . همان، ص ۵۳٫

[۶] . مجموعه ای از علما، پیشین، ص۸۷۷٫

[۷] . ابو عبداللّه محمد بن اسماعیل بن ابراهیم، جامع الصحیح (صحیح بخاری)، بمبئی، ناشر بی نام، ۱۲۷۰- ۱۲۶۸ ه، ج۵، ص ۲۹۱-۲۹۲٫

[۸] . هیتمی شافعی، شهاب الدین احمد بن حجرمکی، کف الرعاع، دمشق، ناشر مودب الاطفال، ۱۰۷۵ ه، ص۲۵٫

[۹] . ابن جوزی، تلبیس ابلیس، بیروت، دار مکتبه الهلال، ۱۹۹۱ م، چاپ دوم، ص ۲۵۸٫

[۱۰] . مرتضی زبیدی، محمد بن محمد، إتحاف الساده المتقین، بیروت، ناشر دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۹ ه، ج۶، ص ۲۶۸٫

[۱۱] . ابن حنبل، احمد بن محمد، مسند احمد بن حنبل، قاهره، ناشر مؤسسه قرطبه، بی تا، ج۱، ص ۱۰۸، ح۸۵۷٫

[۱۲]. سنن بیهقی کبری، مکه، ناشر مکتبه دار الباز، ۱۴۱۴ ه، ج۱، ص ۲۲۶، ح ۲۰۸۱۶٫

[۱۳] . بیهقی، احمد بن حسین، شعب الإیمان، بیروت، ناشر دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰ ه، ج۴، ص ۲۸۳٫

[۱۴] . ابو عبداللّه محمد بن اسماعیل بن ابراهیم، پیشین، ج۱،ص۱۹۶٫

[۱۵] . النووی، ابو زکریا یحیی بن شرف بن مری، شرح بر صحیح مسلم، ریاض، ناشر بیت الافکار الدولیه، بی تا، ج۶،ص۱۸۶٫

[۱۶] . مرتضی زبیدی، پیشین، ص ۵۶۷٫

[۱۷] .  هیتمی شافعی، پیشین، ص .۲۵

[۱۸] . ابن جوزی، پیشین، ص ۲۵۸٫

[۱۹]. ابن حنبل، پیشین، ج ۳ ، ص ۱۵۲ ، ح ۱۲۵۶۲٫

[۲۰] . ابن مفلح مقدسی، محمد شمس الدین، الفروع، بیروت، ناشر عالم الکتب، ۱۴۰۵ ه، ج ۴ ،ص ۴۵۹٫

[۲۱] . همان.

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.