پیشینه تحقیق تاریخ پزشکی ایران و سبک شناسی کتاب فردوس الحکمه  دارای ۴۰ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

مقدمه    ۱
۲-تاریخ پزشکی ایران    ۵
۲-۱- منشأ  فن طبابت    ۵
۲-۲- تاریخ طب قبل از اسلام    ۵
۲-۳- تاریخ طب پس از اسلام    ۶
۲-۴- نقش نهضت ‌ترجمه در تاریخ پزشکی    ۷
۲-۵- دوران تألیف و تصنیف کتاب‌های پزشکی    ۸
۲-۶- زبان تألیفات پزشکی    ۸
۳-سبک شناسی کتاب فردوس الحکمه    ۱۱
۳-۱- سبک از نظر لغوی و اصطلاحی    ۱۱
۳-۲- نگاهی به زندگی ابن ربّن طبری    ۱۲
۳-۳- آثار و مؤلفات ابن ربّن طبری    ۱۳
۳-۴- نگاهی به ساختار نگارش کتاب  فردوس الحکمه    ۱۴
۳-۵- شیوه‌ی نگارش ابن ربّن طبری    ۱۶
۳-۶- سبک ‌شناسی کتاب  فردوس الحکمه    ۱۷
۳-۶-۱- اسلوب جمله‌ی اسمیه    ۱۸
۳-۶-۱-۱- مبتدا معرفه + خبر نکره    ۱۸
۳-۶-۱- ۲- مبتدا معرفه + خبر معرفه    ۱۸
۳-۶-۱-۳- مبتدا معرفه + خبر جمله    ۱۸
۳-۶-۱-۴- مبتدا معرفه + توالی خبر    ۱۹
۳-۶-۱-۵- خبر مقدم + مبتدا مؤخر    ۱۹
۳-۶-۱-۶- نواسخ و کاربرد آن    ۱۹
۳-۶-۲- اسلوب تأکید    ۲۰
۳-۶-۲-۱- تأکید به تکرار    ۲۰
۳-۶-۲-۲- تأکید قصر    ۲۱
۳-۶-۲-۳- تأکید به حروف    ۲۱
۳-۶-۲-۴- تأکید معنوی    ۲۲
۳-۶-۳- اسلوب عطف    ۲۳
۳-۶-۴- اسلوب حال    ۲۴
۳-۶-۵- اسلوب تمییز    ۲۵
۳-۶-۶- اسلوب أفعل‌تفضیل    ۲۶
۳-۶-۷- اسلوب إلّا أنّه    ۲۷
۳-۶-۸- اسلوب صفت    ۲۷
۳-۶-۹- اسلوب موصول‌های اسمی    ۲۸
۳-۶-۱۰- اسلوب تعلیل    ۲۸
۳-۶-۱۱- اسلوب تقسیم    ۲۹
۳-۶-۱۲- اسلوب جمله‌ی فعلیه    ۳۰
۳-۶-۱۳- اسلوب شرط    ۳۱
۳-۷- نگاه کلی به سبک کتاب  فردوس الحکمه    ۳۳
منابع و مآخذ    ۳۴

منابع

براون، ادوارد (۱۳۳۷). طب اسلامی، ترجمه: مسعود رجب نیا، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب، چاپ اول.

تجدد، حسین (۱۳۹۱). «پیشینه تاریخ پزشکی در ایران و جهان»، نشریه‌ی ادبیات و زبان‌ها «حافظ»، شماره‌ی ۹۷، ص ۱۱-۱۵٫

عزیزی، محمّد حسین (۲۰۰۵). «مفاهیم گوش، حلق، بینی از نگاه ابن سینا و رازی»، ترجمه: محمّد هاشم هاشم‌پور، فصل‌نامه‌ی گزیده‌ی مقالات طب ‌سنتی و تاریخ طب، سال دوم، شماره‌ی سوم، ص ۸۵-۸۸، دانشگاه علوم پزشکی شیراز.

ـــــــ، ـــــــ (بی تا). «پیشینه‌ی مدرسه‌ی گندی‌شاپور، مهمترین مرکز پزشکی در دوره‌ی باستان»، طب و تزکیه، دوره‌ی ۱۹، شماره‌ی ۳، ص ۲۳-۳۰٫

جمعی از نویسندگان (۱۳۸۷). جستارهایی در تاریخ پزشکی، تهران: مؤسسه فرهنگی حقوقی سینا.

شمیسا، سیروس (۱۳۷۳). کلیات سبک‌ شناسی، تهران: نشر اندیشه.

صفا، ذبیح الله (۱۳۷۱). تاریخ ادبیات در ایران، تهران: انتشارات توس.

ـــــ، ـــــ (۱۳۳۱). تاریخ علوم نقلی در تمدن اسلامی تا اواسط قرن پنجم، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

نجم‌آبادی، محمود (۱۳۶۶). تاریخ طب در ایران پس از اسلام (از ظهور اسلام تا دوران مغول)، تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.

ـــــــــ ، ــــــــــ (۱۳۷۱). محمّد زکریای رازی، تهران: انتشارات دانشگاه رازی.

ـــــــــــ ‌، ــــــــــ (۱۳۷۷). تاریخ پزشکی ایران و جهان اسلام، به کوشش: حسین حاتمی، تهران: دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی شهید بهشتی.

سرمدی، محمّد تقی (۱۳۸۴). دایره المعارف پژوهشی در تاریخ پزشکی و درمان جهان از آغاز تا عصر حاضر، تهران: انتشارت سرمدی.

ابن ذریل، عدنان(۲۰۰۰م). النّص و الأسلوب بین النظریّه و التطبیق، دمشق: اتحاد الکتاب العرب.

بهار، محمّد تقی (۱۳۸۰). سبک‌ شناسی، به کوشش: سید ابوطالب میر عابدینی، تهران: انتشارات توس، چاپ اول.

مقدمه

 اسلوب یا سبک ‌نوشتاری به معنای روش بیان اندیشه و احساسات در قالب واژگان است بنابراین اسلوب ارتباط تنگاتنگی با اندیشه و موضوع نوشته دارد. در تقسیم­بندی­های اسلوب‌های نوشتاری، اسلوب کتاب­های طب‌ سنتی، از اسلوب­های علمی به­ شمار می­آید.

سبک ‌نوشتاری اسلوب­های علمی با دیگر اسلوب­ها متفاوت است. در این اسلوب ایجاز و اطناب کم­رنگ می­شود و عواطف و احساس نویسنده در این شیوه بر خلاف شیوه­ی ادبی در نوشته تاثیر ندارد و از مسائل زیبایی‌شناسی همچون تشبیه و استعاره و کنایه و تضاد و ترادف صحبت کرده نمی‌شود. تنها هدف نویسنده بیان واقعیت­های علمی است که از طریق تجربه به دست آورده است و به دنبال استفاده از اسلوب­هایی است که بتواند این معانی را به گونه­ای آشکار برای مخاطب خود بیان کند.

درنگ در برخی از آثار پدید آمده در قرن‏های دوم تا آغاز قرن ششم نشان می‏دهد که بیشتر آثار این قرون به زبان عربی یعنی زبان علمی رایج اوائل دوره‏ی تمدن اسلامی است.

با توجه به رویکرد جامعه به طب ‌سنتی و گسترش رشته‏ های طب‌ سنتی و دارو‏سازی سنتی و نیز عربی بودن بیشتر منابع این دو رشته‏ی نوپا، ضرورت بررسی سبک کتاب‏های طب و دارو‏سازی سنتی آشکار گردیده است.

تاریخ پزشکی یکی از کهن‏ترین تاریخ‏های جهان است، زیرا بشر از آغاز زندگی با درد و رنج و بیماری همراه بوده و برای رفع آن می‏کوشیده است. چون اگر کمال مطلوب انسان، تندرستی باشد همواره در برابر آن درد و بیماری خود‏نمائی می‏کرده است. بنابراین به طور قطع می‏توان گفت از همان روزی که انسان درصدد رفع بیماری و درد بر‏آمده است تاریخ پزشکی آغاز می‏شود و اولین کسی که توانسته از خود و یا از دیگری رفع درد و بیماری نماید اولین درمانگر یا پزشک جهان بوده است. (ر.ک: تجدد، ۱۳۹۱: ۱۱).

این که دانش پزشکی چگونه به وجود آمده است و یا چه اقوامی پایه‏گذاران آن در جهان بوده‌اند، به روشنی معلوم نیست. کتاب‏های تاریخ پزشکی قدیم مانند طبقات الأطباء و الحکماء تألیف ابن جُلجُل (۳۷۷ هـ . ق)، عیون الأنباء فی طبقات الأطباء اثر ابن أبی أصیبعه (۶۴۳ هـ . ق)، تاریخ الحکماء نوشته‏ی عبدالکریم شهرستانی (۵۴۸ هـ . ق)، و تاریخ‌الحکماء نوشته‏ی ابن ‌قفطی (۵۶۸ هـ . ق) و کتاب الفهرست تألیف ابن ندیم (۴۳۸ هـ . ق)، نظریه‏های گوناگونی در این مورد بیان داشته‏اند. (ر.ک: کیانی و دیگران، ۱۳۹۰: ۲۴۷).

درباره‏ی پیشینه‏ی پزشکی نمی‏توان تاریخی قائل گردید چرا که از تمدن‏های خیلی قدیم اطلاعات زیادی در دست نیست که بتوان از تاریخ علوم و یا یکی از رشته‏های آن که علم پزشکی است آگاه گردید ولی بطور مسلم می‏توان گفت که پزشکی قبل از تاریخ‏ بر اساس تجارب و کارهایی بوده که بشر در جریان زندگی خود در برخورد با حوادث و مبارزه با بیماری‏ها آموخته و آن‌ها را مورد استفاده قرار داده است. (ر.ک: تجدد، پیشین).

طب و اخلاق پزشکی در بین ایرانیان از قدمتی طولانی برخوردار است. از قدیمی‏ترین روزگاران امر طبابت در ایران با دیانت توأم بوده است، طب باستانی ایران با آیین زرتشت و تعلیمات اوستا پیوندی جدایی‏ناپذیر داشته است. (غفاری، ۱۳۸۹: ۱۶).

اوستا و دیگر متون زرتشتی (دینکرت و بُندهش) گواهی بر دیرینگی پزشکی در ایران است که دو ویژگی بارز آن توجه به بهداشت محیط و پیش‏گیری از برخی بیماری‏ها بوده است. علاوه بر این، ایرانیان از دیرباز گیاهان دارویی را می‏شناختند و از آن‌ها برای درمان بیماری‏ها سود می‏جستند. آریایی‏ها، نخستین دولت ایرانی، یعنی دولت ماد را در سده‏ی هفتم یا هشتم پیش از میلاد، در غرب ایران پایه‏ریزی کردند. سپس به ترتیب سلسله‏های هخامنشی (۳۳۰- ۵۵۹ پیش از میلاد)، اشکانی (۲۵۰ پیش از میلاد تا ۲۲۶ م) و ساسانیان (۲۲۶- ۶۵۲ م) بر سر کار آمدند. (ر.ک: عزیزی، بی تا: ۲۴).

نخستین پزشک آریایی به نام تریتا یا آترت، از دیدگاه زرتشت و اهورامزدا شخصی پرهیزگار، دانا و توانا بود که با گیاهان و خواص آن‌ها آشنایی فراوان داشت و برای درمان بیماری‏ها از عصاره‏های گیاهانی که خود استخراج می‏کرد، استفاده می‏نمود. همچنین، در تمدن ایران باستان در کتیبه‏های مربوط به زمان هخامنشیان، از زعفران به عنوان گیاه دارویی با خواص و کاربرد بسیار، فراوان یاد شده است. (ر.ک: پناهی آراللو، ۱۳۹۱: ۵۶).

در زمان شاهان‌ هخامنشی، پزشکی ایران به سبب ارتباط با یونانیان، به پیشرفت‏هایی دست‏ یافته بود و در دوران اشکانیان، ایرانیان با کتاب‏های یونانی بیشتر آشنا شدند و برخی از آن‌ها را به زبان‌های ایرانی برگرداندند. در عصر ساسانی، به گسترش دانش و فرهنگ توجه ویژه‏ای شده و ولایت فارس مهد تمدن ساسانیان بوده است. (ر.ک: عزیزی، پیشین).

گندی‌شاپور یکی از مهمترین شهر‏های فرهنگی ایران عهد ساسانی بوده است که به زبان سُریانی «بت لا‏پات» (Beth Lapat) و به عربی جُندی‌شاپور نامیده می‏شد. (ر.ک: پیشین: ۲۵).

شهر گندی‌شاپور در استان خوزستان کنونی، در نزدیکی شوشتر ساخته شده است. «در ابتدا دانشگاه تحت نظارت کلیسای نسطوری اداره می‏گشت. در دوران خسرو انوشیروان (۵۳۱ – ۵۷۸ م ) این دانشگاه به یک مرکز بزرگ علمی و پزشکی تبدیل گشته بود و در بیمارستان آن عده‏ی زیادی از پزشکان ممتاز به خدمت مشغول بوده‏اند که از مهمترین آن‌ها (خاندان بُختیشوع از قرن هفتم تا دهم میلادی در گندی‌شاپور و بغداد به طبابت و چشم پزشکی پرداخته‏اند) و ماسویه (خاندان ماسویه از قرن هفتم و هشتم میلادی در گندی‌شاپور و بغداد طبابت کردند) را می‏توان نام برد. (جمعی از نویسندگان، ۱۳۸۷: ۷۰).

مکتب طبی گندی‌شاپور تا دوران تمرکز علمی بغداد (اواسط نیمه‏ی اول قرن دوم هجری ‌قمری) عظمت و اقتدار خود را از دست نداد امّا با تمرکز یافتن بغداد، از اهمیت آن کاسته شد. علل و عواملی که در شهرت علمی بغداد و سقوط مکتب گندی‌شاپور مؤثر بوده است به شرح زیر است:

۱ـ انقراض سلسله‌ی بنی‌‌امیه و روی کار آمدن عباسیان و انتقال مرکز خلافت به بغداد و ارتباط این شهر با گندی‌شاپور و احتیاج خلفای عباسی به اطبای گندی‌شاپور باعث مرکزیت یافتن بغداد شد.

۲ـ خدمات ایرانیان و به ویژه برمکیان به تمرکز علمی بغداد کمک شایانی کرد.

۳ـ انتقال میراث علمی گندی‌شاپور و یونان و انطاکیه و اسکندریه به بغداد، باعث تمرکز علمی و طبی این شهر شد. (ر.ک: نجم آبادی، ۱۳۶۶: ۱۴۵-۱۴۶).

طب اسلامی، با ترکیبی از سنّت‏های بقراطی و جالینوسی پزشکی یونانی و با نظریه‏ها و جنبه‏های علمی طب ایرانی و هندی در زمینه‏ی کلی اسلام به وجود آمده است. بنابراین جنبه‏ی ترکیبی داشته و در بردارنده‏ی شیوه‏ای مشاهده‏ای و عینی مکتب بقراطی، روش فلسفی و نظری جالینوس، و همراه با معلومات نظری و تجربی پزشکان ایرانی و هندی در زمینه‏ی دارو‏سازی می‏باشد. (ر.ک: کیانی، پیشین: ۲۴۷-۲۴۸).

طب اسلامی در روند تکاملی خود دو مرحله‏ی اساسی را پشت سر گذاشته است: مرحله‏ی اقتباس و جذب که از طریق ترجمه صورت گرفت و دیگری مرحله‏ی ابداع و آفرینش آثار پزشکی که اغلب به نام پزشکان ایرانی به ثبت رسید. (ر.ک: پیشین).

«کار عظیم ترجمه‏ی متون پزشکی از زبان‌های یونانی، سریانی و تا حدودی نیز هندی به زبان عربی در اواخر دوران حکومت بنی‌امیه و در دوران حکومت بنی‌عباس (به خصوص در عهد هارون و مأمون) آغاز شد و گسترش یافت و مترجمین برجسته‏ای چون حنین بن اسحاق و ثابت قرّه در این کار سهم مهمی داشتند و به این ترتیب در حفظ میراث گذشته و انتقال آن به ملل گوناگون نقش مهمی ایفا کردند» (جمعی از نویسندگان، پیشین: ۹۰).

بعد از دوران ترجمه، مرحله‏ی جدیدی در طب دوران تمدن اسلامی آغاز شد، علم پزشکی رونق یافت و چهار پزشک بزرگ و مشهور (علی بن ربّن طبری، محمّد بن زکریای رازی، علی بن مجوسی اهوازی و ابو علی سینا) ظهور کردند و کتاب‏هایی در زمینه‏ی پزشکی به رشته‏ی تحریر در‏آوردند.

در این نوشتار، به حکم آن که «ما لا یُدَرک کُلُّهُ لا یُترک کُلُّهُ» با رویکردی توصیفی – تحلیلی به بیان سبک ‌نوشتاری فردوس الحکمه، الحاوی پرداخته شده است .

۲-تاریخ پزشکی ایران

 ۲-۱- منشأ  فن طبابت

شاید بتوان گفت که قدمت تاریخ پزشکی برابر با قدمت تاریخ است؛ چرا که از همان روز، آدمی درصدد دفع شر، زحمت و درد از خود برآمده است. (ر.ک: کیانی و همکاران، ۱۳۹۰: ۲۴۷).

«ابن أبی أصیبعه، پیدایش طب را در نتیجه‏ی پنج اتّفاق ذیل می‌داند:

الف: اموری که از طریق پیامبران و اصفیا به ما رسیده.

ب: قسمتی از طب از راه خواب‌های درست به دست آمده.

ج: آن که از راه تصادف و اتّفاق داروئی به دست آمده. (تجربه)

د: مردم در عمل حیوانات را دیده و از آن‌ها تقلید کرده.

هـ: مواردی که از راه الهام (غریزه) به انسان کشف شده است» (محدثی، ۱۳۷۷: ۲).

تاریخ طب در ایران به دو دوران قبل از اسلام و بعد از اسلام تقسیم می‌شود که به اختصار به آن‌ها اشاره می‌شود.

۲-۲- تاریخ طب قبل از اسلام

درباره‌ی قدمت پزشکی در میان آریان‌ها چه ایرانی و چه هندی‌ها اطلاعاتی در دسترس است که می‌رساند آنان پیش از بسیاری از ملت‌ها و اقوام درباره‌ی این علم آگاهی و تجربه و پیشرفت داشته‌اند. (ر.ک: تجدد، ۱۳۹۱: ۱۱).

تاریخ ایران با پیشینه‌ی مکتوب حدود سه هزار ساله، پیش از اسلام و پس از آن شاهد دوره‌هایی از بالندگی فرهنگ، هنر و دانش بوده است. عصر ساسانیان یکی از دوره‌های شکوفایی فرهنگ و تمدن ایران بوده و در آن دوران به سبب برپایی مرکز علمی گندی‌شاپور، دانش پزشکی گسترش چشمگیری داشته و تکامل یافته است. (ر.ک: عزیزی، بی تا: ۲۴).

در دوران شاپور اول پادشاه بزرگ ساسانی و شاپور دوم و پس از آن‌ها انوشیروان، دانشمندان ساکن یونان به دلیل اختلاف مذهبی که در روم شرقی پیش آمده، به ایران آمدند و در آن اقامت گزیدند که نتیجه‌ی این امر، تأسیس دانشگاه بزرگ گندی‌شاپور بود. (ر.ک: براوان، ۱۳۳۷: ۱۱-۱۲).

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.