پیشینه تحقیق روایات تفویض امر دین به ائمه دارای ۶۴ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

فصل اول: مفاهیم و تعاریف    ۶
۱-۱٫ تفویض    ۶
۱-۲٫ امر    ۸
۱-۳٫ دین    ۹
۱-۴٫ ائمه    ۹
۱-۵٫ روایات    ۱۰
۱-۶٫ شیعه    ۱۰
فصل دوم:روایات و ترجمه    ۱۲
مقدمه    ۱۲
۲-۱٫ متن روایات، ترجمه و نمایه‌ها    ۱۳
۲-۲٫ دسته بندی و ارتباط نمایه‌ها با روایات    ۵۴
۲-۲-۱٫ پیامبر (ص)    ۵۴
۲-۲-۲٫ فقط پیامبر (ص)    ۵۴
۲-۲-۳٫ سایر انبیاء (س)    ۵۴
۲-۲-۴٫ پیامبر و ائمه (س)    ۵۴
۲-۲-۵٫ فقط پیامبر و ائمه (ع)    ۵۵
۲-۲-۶٫ ائمه (ع)    ۵۵
۲-۲-۷٫ محمد، علی و فاطمه (سلام الله علیهم)    ۵۵
۲-۲-۸٫ قائم (عج)    ۵۵
۲-۲-۹٫ امام علی (ع)    ۵۵
۲-۲-۱۰٫ امام حسن (ع)    ۵۵
۲-۲-۱۱٫ امام حسین (ع)    ۵۶
۲-۲-۱۲٫ امام سجاد (ع)    ۵۶
۲-۲-۱۳٫ بندگان    ۵۶
۲-۲-۱۴٫ فلسفه تفویض    ۵۶
۲-۲-۱۵٫ تفسیر تفویض    ۵۶
۲-۲-۱۶٫ سوال از تفویض    ۵۷
۲-۲-۱۷٫ مستند تفویض    ۵۷
۲-۲-۱۸٫ احکام اولیه الهی    ۵۷
۲-۲-۱۹٫ تشریع‌های پیامبر (ص)    ۵۷
۲-۲-۲۰٫ اجازه خدا به تشریع‌های پیامبر(ص)    ۵۸
۲-۲-۲۱٫ وجوب اطاعت از تشریع‌های پیامبر(ص)    ۵۸
۲-۲-۲۲٫ استناد و استشهاد به آیات    ۵۸
۲-۲-۲۳٫ مقدمات تفویض    ۵۹
۲-۲-۲۴٫ اختلاف بین شیعیان بر سر تفویض    ۵۹
۲-۲-۲۵٫ عدم تفویض    ۵۹
۲-۲-۲۶٫ مستند عقلی رد تفویض خلق و رزق    ۵۹
۲-۲-۲۷٫ توجیه روایات تفویض خلق    ۵۹
فهرست منابع    ۶۰
منابع فارسی    ۶۳

منابع

الجوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح ، تحقیق: احمد عبد الغفور عطار، لبنان، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۴۰۴ ق..‏

نوبختى‏، حسن بن موسى، فرق الشیعه، بیروت، دار فرق الشیعه الأضواء، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق‏ ‏.

ابن فارس بن زکریا، ابی الحسین احمد، معجم مقاییس اللغه، لبنان، بیروت، دار احیاء التراث العربیه، ۱۴۲۲ق.

ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.

راغب اصفهانى، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن،‏ دمشق، بیروت‏،دارالعلم الدار الشامیه، چاپ اول،‏ ۱۴۱۲ق.

زمخشرى، محمود بن عمر، الفایق فی غریب الحدیث، محقق / مصحح: شمس الدین ابراهیم، بیروت‏، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۷ ق.‏

برقى، احمد بن ابى عبد اللّه، المحاسن، قم، دار الکتب الاسلامیه،‏ چاپ دوم،‏ ۱۳۷۱ش.

برقى، احمد بن محمد بن خالد، ‏رجال البرقی،‏ انتشارات دانشگاه تهران،‏۱۳۸۳ ق.

نجاشى، ‏احمد بن على، رجال النجاشی، قم،‏ انتشارات جامعه مدرسین، ۱۴۰۷ق. ‏

خویى، سید ابوالقاسم‏،معجم رجال الحدیث و تفصیلطبقات الرواه، قم،‏ مرکز نشر آثار شیعه،۱۴۱۰ ق.

اِربلى، ابو الحسن على بن عیسى بن ابى الفتح، کشف الغمه، تبریز، مکتبه بنی هاشمی، ۱۳۸۱ش.

اهوازى، ‏ابو محمد حسین بن سعید بن حماد بن مهران، المؤمن‏، قم، مدرسه امام مهدى، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.

سلیم بن قیس هلالى‏، کتاب سلیم بن قیس،‏ قم،‏ الهادى، چاپ اول، ‏۱۴۱۵‏ق.

شبر، سید عبد الله، مصابیح الانوار فی حل مشکلات الاخبار، تصحیح و تعلیق: سید علی شبر، قم، بصیرتی، بی­تا.

شیخ حر عاملى، محمد بن حسن بن على بن محمد بن حسین، تفصیل وسائل الشیعه إلى تحصیل مسائل الشرعیه، قم، مؤسسه آل البیت لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.

شیخ صدوق، محمد بن على بن حسین بن بابویه قمى، الامالی، ترجمه آیت الله کمره­ای، بی­جا، ‏ انتشارات کتابخانه اسلامیه‏، چاپ چهارم، ۱۳۶۲ش.

شیخ صدوق، محمد بن على بن حسین بن بابویه قمى، عیون اخبار الرضا ، بی­جا، جهان، ۱۳۷۸ش.

شیخ صدوق، محمد بن على بن حسین بن بابویه قمى، فضائل الشیعه، قم، تهران، اعلمی، بی تا.

فصل اول: مفاهیم و تعاریف

۱-۱٫ تفویض

«تفویض» از ریشه « ف و ض» اشتقاق گشته است، ثلاثی مزید و صیغه اول ماضی آن «فَوَّضَ» است که در کتب لغت آن را «واگذار کردن امری به دیگری و حاکم کردن او در آن امر» و نیز « توکل در امری بر دیگری» معنا کرده­اند:

خلیل بن احمد فراهیدی (م ۱۷۵ ق) درباره «فَوَّضَ» می­گوید: «فوضت إلیه الأمر أی جعلته إلیه»[۱]: امر را به او تفویض کردم یعنی کار را برای او قرار دادم.

احمد بن فارس بن زکریا (م ۳۹۰ ق) چنین آورده است: «فَوَّضَ یدل علی اتکال فی الامر علی آخر و رده الیه، ثم یفرع فیرد الیه ما یشبهه… و من ذلک قولهم باتو فوضی ای مختلطین و معناه ان کلا فوض امره الی الاخر»[۲]: «فَوَّضَ» یعنی توکل در امری بر دیگری و واگذار کردن آن کار به او، سپس تفریع شد و در معانی شبیه آن به کار رفت… و بر این اساس است قول ایشان [عرب] شب را صبح کردند فَوَضَی، یعنی مختلط، و معنای آن این­است­که هر کدام کارش را به دیگری واگذار نمود.

جوهری (م ۳۹۳ ق) درباره «فَوَّضَ» می­گوید: «فَوَّضَ الیه الامر ، ای رده الیه»[۳]: کار را به او تفویض کرد یعنی به او واگذار کرد.

ابن منظور (م ۷۱۷ ق) نیز «فَوَّضَ» را چنین معنا می­کند: «فَوَّضَ إِلیه الأَمرَ: صَیَّرَه إِلیه و جعَلَه الحاکم فیه»[۴]: کار را به او تفویض کرد یعنی کار را به سوی او گرداند و او را در آن کار حاکم کرد.

تفویض در اصطلاح فقه، قرآن، احادیث، کلام، عرفان، حقوق و مدیریت نیز به معنی واگذار کردن کار به دیگری استعمال شده است .

در قرآن «أُفَوِّضُ» تنها کلمه­ای است که از ریشه (ف و ض) اشتقاق یافته است و به معنی سپردن به خداست.^[۵]

«فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ.»[۶]

تفویض در احادیث شیعه دارای معانی متعددی است. بر اساس آن چه «دانشنامه جهان اسلام» در تبیین واژه تفویض بیان کرده است می­توان پنج معنی زیر را برای تفویض در روایات در نظر گرفت.

یکم. واگذاری امور به خداوند.^[۷]

دوم. واگذارکردن برخی امور دین و شریعت ، مثلاً افزودن تعداد رکعات نماز یا تعیین فرایض به پیامبر اکرم و اهل بیت (علیهم السلام).[۸]

سوم.واگذار کردن اموری چون خلقت جهان و روزی دادن و میراندن و زنده کردن مخلوقات به پیامبر و ائمه (علیهم السلام).[۹]

چهارم. واگذاری امور مختلف اجتماعی به پیامبر (ص) و ائمه (ع)، مانند: واگذاری امر تعلیم و تأدیب مردم، بیان علوم و احکام دین بنا به صلاحدید خود یا گزینش روش تقیه، اختیار ایشان در اینکه بنا به مصالح خود گاه بر اساس ظاهر شریعت حکم کنند و گاه مطابق علم خود حقیقت احکام را بیان نمایند و اختیار اعطای انفال و خمس و مانند این­ها بنا به اراده­ی خود.[۱۰]

پنجم.  معنای دیگر تفویض در احادیث ، تفویض تشریعی خدا به انسان‌هاست ، به این معنا که خداوند انسان­ها را در تکالیف و اعمالی که باید انجام دهند یا ترک کنند، به خودشان واگذار کرده و در واقع تکلیف را از آنان برداشته است . این معنای تفویض در احادیث نفی شده است . لازمۀ این معنا از تفویض ، استقلال انسان در افعال اختیاری و نفی قضا و قدر در این افعال و عجز و ضعف خداست ، چنان که در احادیثی از ائمه اطهار این معنا ذکر و صریحاً رد و نفی شده است.[۱۱]

در این مقاله منظور از «تفویض» همان معنی لغوی واگذار کردن کاری به دیگری است ولی بنابر شواهد قطعی عقلی و نقلی، نمی­توان این واگذاری را به گونه­ای تفسیر کرد که به نقص واجب الوجود و استقلال ممکن الوجود ختم شود.

۱-۲٫ امر

«امر» در لغت دارای دو معنای فرمان و کار است. ابن منظور در معنای «امر» از عبارت «نقیض النهی» و «الحادثه» تعبیر می­آورد.[۱۲] و در «کتاب العین» نیز قریب به همین معنا برای کلمه امر آمده است با این تفاوت که در این کتاب تعبیر «واحد من امور الناس» ذکر شده است.[۱۳]

در قرآن کلمه «امر» ۲۸ بار آمده است که یا به معنی فرمان است و یا به معنی کار.[۱۴] راغب اصفهانی هم «امر» را در قرآن به معنی شأن (کار) می­داند و معتقد است این کلمه لفظ عامی است که شامل افعال و اعمال می­گردد.[۱۵]

«أمر» در روایات علاوه بر معنای فوق گاهی به معنای مشورت به کار رفته است نظیر روایتی که در آن پیامبر (ص) می­فرماید: «إن‏ أمیری‏ من الملائکه جبریل»: مشاور من از میان فرشتگان، جبریل است.[۱۶]

در این مقاله منظور از «امر» در ترکیب «امر دین» همان مفهوم عام همه افعال و اقوال است که راغب اصفهانی بیان کرده است و «امر دین» هم ناگزیر شامل همه اعمالی می­شود که به دین مربوط می­گردد چه در حوزه اجرا و چه در حوزه قانون­گذاری.

۱-۳٫ دین

برای دین در لغت معانی گوناگونی ذکر شده است مانند: جزا، طاعت، حساب، عادت، استعمال، حکم، قهر، قضا و داوری.[۱۷]

برای دین در اصطلاح نیز تعاریف متعددی بیان کرده­اند. شریعت، طریقت و شریعت و نیز قراردادهای الهی که به پیامبر (ص) ابلاغ شده است، از معانیی است که «دایره المعارف تشیع» آن را به عنوان تعریف دین بیان می­کند.[۱۸] «دایره المعارف فارسی» دین را این­گونه معنی می­کند: «مجموعه عقاید موروث مقبول در باب روابط انسان با آن­چه مبداء وجود خوانده تواند شد و التزام بر سلوک و رفتار بر مقتضای آن عقاید.»[۱۹]

در این مقاله منظور از دین مجموعه­ای از احکام، اخلاق و عقاید فردی و اجتماعی است که از طریق وحی و الهام به معصومین ابلاغ شده است و آنان این مجموعه را در اختیار بشر قرار داده­اند.

۱-۴ ائمه

ائمه از ریشه (اَمّ) اششتقاق گشته است. «اَمّ» در لغت به معانی قصد، طریق، قدّام و … است و امام به معنی کسی است که قومی به او اقتدا می­کنند چه آن قوم بر صراط مستقیم باشند و چه از گمراهان.[۲۰]

در اصطلاح قرآنی و روایی، امام به کسی گفته می­شود که گروهی او را پیشوا و رهبر خویش قرار دهند. راغب اصفهانی می­گوید: «امام کسی است که عده­ای به او اقتدا کنند چه انسان باشد که به سخن و عمل او اقتدا کنند و یا کتاب باشد و یا غیر از این موارد باشد، چه حق باشد و چه باطل و جمع آن “ائمه” است.»[۲۱]

در این مقاله منظور از ائمه، امامان دوازده­گانه مذهب شیعه اثنی عشری است که به اعتقاد شیعیان همه آنان معصوم بوده و از جانب خداوند برای امامت امت نصب شده­اند.

۱-۵٫ روایات

روایات جمع روایت و روایت در لغت به معنی شعر و حدیث است.[۲۲]

روایت در اصطلاح خبری است که از طریق نقل به پیامبر یا امام می­رسد.[۲۳]

در این مقاله منظور از روایات، اخباری است که از  پیامبر (ص) و دوازده امام شیعه اثنی عشری نقل شده است.

۱-۶٫ شیعه

بر اساس گفته ابن منظور در «لسان العرب»، شیعه دارای دو معنی است. یکم، گروهی که بر کاری توافق کنند. دوم، گروهی که از گروه دیگری پیروی کنند.[۲۴]

شیعه در اصطلاح به گروهی می­گویند که  معتقد به خلافت و امامت بدون فاصله علی بن ابی طالب (ع) بعد از پیامبر خاتم (ص) هستند.[۲۵] از این گروه «نوبختی» با نام شیعه علی بن ابی طالب یاد می­کند[۲۶]  شیعه دارای فرق مختلفی هستند که مشهورترین آن­ها شیعه اثنی عشری(دوازده امامی) هستند.

در این مقاله منظور از شیعه، شیعه اثنی­ عشری و منظور از روایات شیعه، روایاتی هستند که از قول پیامبر اکرم (ص) و یا یکی از امامان دوازده گانه شیعه اثنی­عشری نقل شده­اند.

[۱] . فراهیدى، کتاب العین، ج۷، ص ۱۶۴٫

[۲] . ابن فارس بن زکریا، معجم مقاییس اللغه،  ج۴، ص ۸۰۱٫

[۳] . الجوهری، الصحاح، ج۳، ص ۱۰۹۹٫

[۴] . ابن منظور، لسان العرب،  ج۷، ص ۲۱۰٫

[۵] . راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص ۶۴۸٫

[۶] . سوره غافر، آیه ۴۴، ترجمه: پس [ از آن مؤمن آل فرعون گفت:] به زودى آن­چه را به شما مى‏گویم به یاد خواهید آورد و کارم را به خدا مى‏سپارم همانا خداست که به بندگان بیناست.»

[۷] . برنجکار، رضا، واژه «تفویض»، دانشنامه جهان اسلام، ج۷، ص ۷۵۰ و ۷۵۱٫

[۸] . همان.

[۹] . همان

[۱۰] . همان.

[۱۱] . همان.

[۱۲] . ابن منظور، لسان العرب، ج ۴، ص ۲۶٫

[۱۳] . فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص ۲۹۷٫

[۱۴] . برای نمونه: سوره قمر آیه ۳ و سوره طلاق آیه ۸٫

[۱۵] . راغب اصفهانی، المفردات، ص ۸۸٫

[۱۶] . زمخشرى، الفایق فی غریب الحدیث، ج۱، ص ۵۱٫

[۱۷] . ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص ۱۶۶٫

[۱۸] . دادابه، اصغر، واژه «دین»، دایره المعارف تشیع، ج۷، ص ۶۱۳٫

[۱۹] . مصاحب، غلامحسین (سرپرست)، واژه «دین»، دایره المعارف فارسی، ج۱، بخش اول، ص ۱۵۲۷٫

[۲۰] . ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲،ص ۲۲٫

[۲۱] . راغب اصفهانى، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص ۸۷٫

[۲۲] . فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص ۳۱۳٫

[۲۳] . طریحى، مجمع البحرین، ج۱، ص ۹۹٫

[۲۴] . ابن منظور، لسان العرب، ج ۸، ص ۱۸۸٫

[۲۵] . شیخ مفید، اوائل المقالات، ص ۳۵٫

[۲۶] . نوبختی، فرق الشیعه، ص ۱۷٫

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.