پیشینه تحقیق ساختار و محتوای غزلواره های احمد شاملو دارای ۱۱۸ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

مقدمه    ۵
فصل اول:درآمدی بر غزل از ابتدا تا دوران معاصر    ۷
۲-۱- درباره‌ی غزل    ۷
۲-۲- غزل از ابتدا تا دورهی بازگشت    ۹
۲-۳- شعر و غزل در دوران مشروطه    ۱۳
۲-۴- نوآوری‌های نیمایوشیج در شعر    ۱۸
۲-۵- شعر و غزل در ابتدای دوره ی معاصر    ۳۱
۲-۶- تعریف «غزلواره»    ۳۶
فصل دوم:بررسی ساختار و محتوای غزلواره های احمد شاملو    ۳۸
۳-۱- معرفی احمد شاملو و آثارش    ۴۰
۳-۱-۱- تعریف شاملو از شعر    ۴۴
۳-۱-۲- شاملو و عشق    ۴۴
۳-۲- غزلواره های برگزیده    ۴۶
۳-۳- محتوا و صبغه ی فکری    ۵۷
۳-۴- بررسی ساختار زبان غزلواره ها    ۶۴
۳-۴-۱- صرف (واژگان)    ۶۶
۳-۴-۱-۱- لغات و ترکیبات کهنه و قدیمی    ۶۶
۳-۴-۱-۲- لغات و ترکیبات نو    ۷۰
۳-۴-۱-۳- لغات و ترکیبات عامیانه    ۷۳
۳-۴-۲- نحو (جمله بندی)    ۷۴
۳-۴-۲-۱- حذف و جا به جایی ارکان جمله    ۷۵
۳-۴-۲-۲- جهش ضمیر    ۷۷
۳-۴-۲-۳- جملات شبه معترضه    ۷۸
۳-۴-۲-۴- هنجارگریزی (عدول از هنجار)    ۸۰
۳-۴-۲-۵- ایضاح و تفصیل بعد از ابهام    ۸۱
۳-۴-۲-۶- فعل‌های امری و خطابی    ۸۲
۳-۵- بررسی فرم    ۸۲
۳-۵-۱- نوع ورود شاعر به شعر و خروج از آن    ۸۳
۳-۵-۲- نوع اتصال جملات و مصراع ها به هم    ۸۶
۳-۶- بررسی صور خیال    ۹۰
۳-۶-۱- صنایع بیانی    ۹۱
۳-۶-۱-۱- تشبیه    ۹۱
۳-۶-۱-۲- استعاره، مجاز و کنایه    ۹۴
۳-۶-۲- صنایع بدیعی    ۹۸
۳-۶-۲-۱- بدیع لفظی    ۹۸
۳-۶-۲-۱-۱- سجع    ۹۹
۳-۶-۲-۱-۲- تکرار    ۱۰۱
۳-۶-۲-۲- بدیع معنوی    ۱۰۲
۳-۶-۲-۲-۱- تشخیص    ۱۰۲
۳-۶-۲-۲-۲- حس‌آمیزی    ۱۰۳
۳-۶-۲-۲-۳- متناقض نما    ۱۰۴
۳-۶-۲-۲-۴- تضاد    ۱۰۵
۳-۷- بررسی موسیقی    ۱۰۵
۳-۷-۱- موسیقی درونی    ۱۰۷
۳-۷-۲- موسیقی معنوی    ۱۱۴
فهرست منابع    ۱۱۶

 منابع

پورنامداریان، تقی (۱۳۸۱)، سفر در مه، تهران، مؤسسه‌ی انتشارات نگاه.

پورنامداریان، تقی (۱۳۸۹)، خانه‌ام ابری است (شعر نیما از سنت تا تجدد)، تهران، انتشارات مروارید.

شمس لنگرودی، محمد (۱۳۷۸)، تاریخ تحلیلی شعر نو، ۴ جلدی، تهران، نشر مرکزی.

شمیسا، سیروس (۱۳۸۱)، آشنایی با عروض و قافیه، تهران، انتشارات فردوس.

شمیسا، سیروس (۱۳۸۱)، نگاهی تازه به بدیع، تهران، انتشارات فردوس.

شمیسا، سیروس (۱۳۸۴)، بیان و معانی، تهران، نشر میترا.

شمیسا، سیروس (۱۳۸۶)، سیر غزل در شعر فارسی، تهران، نشر علم.

شهجردی، پرهام (۱۳۸۱)، ادیسه‌ی بامداد (درباره‌ی احمد شاملو)، تهران، نشر کاروان.

جورکش، شاپور (۱۳۸۳)، بوطیقای شعر نو (نگاهی دیگر به نظریه و شعر نیما یوشیج)، تهران، انتشارات ققنوس.

حافظ شیرازی (۱۳۸۷)، تصحیح قزوینی- غنی، تهران، انتشارات اساطیر.

فاموری، مهدی (۱۳۸۵)، شعریت ادب کلاسیک و متجددان، تهران، شعر ۵۱٫

شاملو، احمد (۱۳۸۹)، مجموعه‌ی آثار، تهران، مؤسسه‌ی انتشارات نگاه.

شفیعی­ کدکنی، محمدرضا (۱۳۸۰)، ادوار شعر فارسی از مشروطیت تا سقوط سلطنت، تهران، انتشارات سخن.

مقدمه

اشعار غنایی به آن دسته از سروده‌ها اطلاق می‌گردد که به جای گفتگو از حوادث خارجی، از هیجانات و احساسات روحی شخص سخن می‌گویند. این اشعار بیانگر واکنش‌های لطیف روحانی و سرکشی‌های دقیق درونی و معنوی شاعر است. سراینده در این اشعار به مسائل درونی و عواطف انسانی، عشق‌ها و شوریدگی‌های خویش می‌پردازد. آغاز پیدایش این اشعار به گذشته‌های دور برمی‌گردد. سروده‌های مذهبی زرتشت، مزامیر داوود، سرودهای خسروانی در دوران ساسانیان و… را می‌توان از نخستین آثار مکتوب در این زمینه به شمار آورد. سرآغاز اشعار غنایی در ایران به اشعار عاشقانه‌ی بعد از اسلام بر می‌گردد. مفهوم واقعی شعر غنایی در ادبیات کهن فارسی را می‌توان در سرودهای مذهبی زرتشت، یعنی «گاهان» یافت. این سرودها مناجات‌ زرتشت با آفریدگار خویش است که از مصراع‌های ۱۲ تا ۱۴ هجایی تشکیل شده است. لازم به توضیح است که سابقه‌ی اشعار غنایی در ایران به مفهوم کلمات موزون وسرودهای هجایی و غیر مقفی که همراه با آهنگ یا نوای موسیقی خوانده می‌شد، بسیار زیاد و دیرینگی آن از تاریخ پیدایش این گونه ادبیات در زبان برخی اقوام و ملل بسیار بیشتر است. (ر.ک: صبور، ۱۳۸۴: ۶۵). در طول ادوار مختلف شعر فارسی «غزل» به عنوان برجسته‌ترین نوع ادبیات  غنایی ایران شناخته شد. اولین غزل به شکل و معنی مصطلح امروزی را می‌توان در آثار شهید بلخی (متوفی در ۳۲۵) یافت. غزل در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم به عنوان قالبی مستقل رواج یافت. مضمون غزل در این دوران، عاشقانه و نشاط آمیز بود. پس از حمله‌ی مغول، شاعران به درونگرایی روی آوردند و حزن و اندوه، شکایت و گله از روزگار و حدیث نفس جایگزین مضمون‌های قبلی شد. سبک غزل از خراسانی به عراقی  تغییر یافت. به تدریج مضمون غزل متحول شد و مسائل عارفانه نیز وارد این حوزه گردید. نیمه‌ی اول قرن ششم تا نیمه‌ی دوم قرن هشتم هجری قمری را از درخشان‌ترین ادوار غزل و سیر تکوین و تکامل آن دانسته‌اند. از قرن هشتم شاعران غزلسرا به تکرار و تقلید روی آوردند. در قرن نهم هجری سبک عراقی رو به انحطاط رفت. مضمون غزل نیز در حد تقلید و تتبع گذشتگان باقی ماند. سه نوع غزل عارفانه، عاشقانه و قلندرانه در این دوران رواج داشت. سبک عراقی در اوایل قرن دهم از بین رفت و سبکی با نام وقوع جایگزین آن شد که تا قرن یازدهم ادامه پیدا کرد. مضمون غزل بر اساس حقیقت نمایی و بیان واقعیت در وقایع عشق، عاشق و معشوق مطرح شد. قرن یازدهم عرصه‌ی ظهور سبک هندی (اصفهانی) است. غزل این سبک، تک بیت‌ها و مفرداتی است که با قافیه و ردیف به هم پیوند خورده‌اند. شاعران خیال‌پرداز و مضمون آفرین سبک هندی، علاوه بر مضمون‌های رایج غزل، مضمون‌های دیگری چون پند و اندرز، مطالب اخلاقی و… را وارد غزل کردند. در اوایل قرن دوازدهم این سبک به ابتذال کشیده شد و از بین رفت. از این دوران تا پایان نیمه‌ی اول قرن دوازده که غزل فارسی در سکوت به سر می‌برد را دوران «فترت» نامیده‌اند. در نیمه‌ی دوم قرن دوازده، شاعران به سبک شعری ادوار گذشته روی آوردند که به نهضت ادبی «بازگشت» معروف است. در غزل این دوران مضمون تازه‌ای وارد نشد. از سال ۱۲۸۵ تا ۱۳۰۴ ش، دوران مشروطه نام دارد. در این دوران محتوای غزل دگرگون شد. مسائل اجتماعی، مبارزه، آزادی، وطن‌خواهی و تجدد طلبی و… در مضمون غزل وارد شد. فرم و محتوای این اشعار از مناسبتی در خور برخوردار نبودند، بنابراین شاعران در صدد تغییر فرم شعر برآمدند. نیما یوشیج ابتدا با انتشار «افسانه» تحولاتی در مضمون شعر به وجود آورد و با انتشار «ققنوس» فرم شعر فارسی را دگرگون کرد.

در ۱۳۰۵ش، رضا شاه به قدرت رسید. به دنبال از بین رفتن آزادی بیان و اندیشه، شعر نو از حرکت ایستاد. پس از خروج رضا شاه از ایران، شعر نو حرکت دوباره‌ی خود را آغاز کرد و تا سال ۱۳۳۲ درخشان‌ترین دوران را سپری کرد. سال سی(۱۳۳۰)، سال تثبیت شعر نو است. شعر منثور تحت تأثیر ترجمه‌های اشعار و قطعات اروپایی گسترش یافت. شعر سپید رواج پیدا کرد. پس از این، شاعران در قالب نیمایی و سپید  به سرودن شعرهایی با مضمون‌های غنایی و عاشقانه پرداختند. برترین آثار شاعرانی چون اخوان، شاملو، فروغ، سپهری، نادرپور، مشیری، آتشی و… در دهه‌ی چهل(۱۳۴۰-۱۳۴۹) سروده شد. غزل نیز از اوایل دهه‌ی چهل تحت تأثیر این جریان به تازگی گرایید. گروهی از شاعران به پیروی از نیما، اندیشه‌ها و مضمون‌های غنایی و عاشقانه را در قالب‌ نیمایی و سپید ارائه دادند که به عنوان «غزلواره» نامگذاری شدند.

مراد نگارنده از واژ‌ه‌ی « غزلواره» در این نوشتار، اشعاری است با مضمون غنایی و عاشقانه که فرم بیرونی آن نیمایی یا سپید باشد. از میان شاعرانی که «غزلواره» هایی سروده­اند می‌توان به اخوان ثالث، فریدون توللی، فروغ فرخزاد، فریدون مشیری، نادر نادرپور و… و در قالب سپید به احمد شاملو اشاره کرد.

این نوشتار شامل دو فصل است:

فصل اول: شامل کلیاتی در باب غزل از ابتدا تا دوره‌ی بازگشت، شعر و غزل مشروطه، نوآوری‌های نیما یوشیج در شعر و شعر و غزل در ابتدای دوره­ی معاصر است.

فصل دوم: شامل معرفی احمد شاملو و آثارش، غزلواره‌های برگزیده، بررسی و نقد ساختار و

فصل اول:درآمدی بر غزل از ابتدا تا دوران معاصر

 ۲-۱- درباره‌ی غزل

غزل یکی از قالب‌های شعر فارسی است که از دیرباز تاکنون مورد توجه شاعران فارسی زبان بوده است. تقریباً می‌توان غزل را در دیوان بیشتر شاعران فارسی‌گوی پیدا کرد. در ارزش و اهمیّت غزل همین بس که برخی از شاعران بزرگ ما از جمله سعدی، مولوی و حافظ غزلسرا بوده‌اند. در تعریف غزل آمده است: «… غزل در اصل لغت، حدیث زنان و وصف عشق‌بازی با ایشان و تهالک در دوستی ایشان است، و مغازلت و عشق‌بازی و ملاعبت است با زنان، و گویند: رَجُل غَزلٌ، یعنی مردی که متشکل باشد به صورتی که موافق طبع زنان باشد و میل ایشان بدو بیشتر بود به سبب شمایل شیرین و حرکات ظریفانه و سخنان مستعذب…». (شمس قیس رازی، ۱۳۸۸: ۴۱۵)

غزل در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که بر یک وزن و قافیه، بیت اول آن مصرّع و ابیات آن حدود ۵ تا ۱۲ بیت باشد، «گاهی بیش‌تر از آن تا حدود پانزده و شانزده بیت، و به ندرت تا نوزده بیت نیز گفته‌اند، اما از پنج بیت کمتر، چون سه چهار بیت باشد می‌توان آن را غزل ناتمام گفت و کمتر از سه بیت را به نام غزل نشاید نامید.» (همایی، ۱۹۳:۱۳۳۹). اصطلاح غزل، ابتدا مخصوص اشعار غنایی و سروده‌های آهنگین عاشقانه بوده که با ساز و آواز خوانده می‌شده است، چنان‌که حافظ می‌گوید:

در طول تاریخ ادبیات فارسی، غزل معانی مختلفی داشته است از جمله:

۱- غزل به معنی مقطعّات چند بیتی فارسی که ملحون بوده است. این نوع غزل ظاهراً در اوایل مقید به وزن رباعی بوده و سپس این قید حذف شده است. غزل ملحون تا اواخر قرن پنجم مرسوم بوده است. شمس قیس رازی می‌گوید: «و به حکم آن‌که ارباب صناعات موسیقی، برین وزن (یعنی وزن رباعی) الحان شریف ساخته‌اند و طرق لطیف تألیف کرده و عادت چنان رفته است که هر چه از آن جنس بر ابیات تازی سازند آن را قول خوانند و هر چه بر مقطعات پارسی باشد آن را غزل خوانند، اهل دانش ملحونات این وزن را ترانه نام کرده‌اند…»

۲- غزل به معنی تغزل قصیده. این معنی تا قرن نهم و دهم معمول بوده است. تغزل ابیاتی است که در ابتدای قصیده می‌آمد و شاعر در آن از عشق، عاشق، معشوق، وصف طبیعت و… سخن می‌گفت و پس از بیت تخلص شاعر به مدح ممدوح گریز می‌زد. جلال­الدین همایی در کتاب «صناعات ادبی»، فرق میان غزل و تغزل را این‌طور می‌نویسد:

«… ابیات تغزل باید همه مربوط به یک موضوع و یک مطلب باشد، امّا در غزل تنوع مطالب ممکن است، چندان‌که آن را شرط غزل دانسته‌اند. غزل هر قدر لطیف‌تر و پرسوزتر و حال‌تر باشد مطبوع‌تر و گیرنده‌تر است، و همان اندازه که در قصیده فخامت و جزالت مطلوب است، در الفاظ و معانی غزل باید رقت و لطافت به کاربرد و از کلمات وحشی و تعبیرات خشن و ناهموار سخت احتراز کرد.» (همایی، ۱۹۳:۱۳۳۹)

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.