پیشینه تحقیق نماد و ویژگی های آن و نمادپردازی در اشعار  دارای ۴۷ صفحه می باشد   فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۱-۲٫ تعریف نماد    ۲
۱-۱-۲٫ تفاوت رمز و نماد    ۴
۲-۱-۲٫ تفاوت نماد و استعاره    ۶
۳-۱-۲٫ تفاوت نماد و کنایه    ۹
۴-۱-۲٫ تفاوت نماد و نشانه    ۱۱
۵-۱-۲٫ تفاوت نماد و تمثیل    ۱۲
۶-۱-۲٫ نماد و اسطوره    ۱۵
۲-۲٫ نمادپردازی به عنوان یک مکتب    ۱۸
۱-۲-۲٫ شباهتها و تفاوتهای سمبولیسم اروپایی و سمبولیسم شعر معاصر ایران    ۲۱
۳-۲٫ ویژگی‌های نماد    ۲۵
۱-۳-۲٫ کارکرد نماد    ۲۸
۲-۳-۲٫ قرینهها یا کلیدهای گشایش نماد    ۳۰
۳-۳-۲٫ انواع نماد    ۳۱
۴- ۲٫ نمادپردازی در شعر معاصر    ۳۵
کتابنامه    ۴۰

کتاب­نامه

ولک، رنه و وارن، آوستن(۱۳۷۳). نظریۀ ادبی، ترجمۀ ضیاء موحد و پرویز مهاجر، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.

پورنامداریان، تقی و دیگران(۱۳۹۱). «بررسی و تأویل چند نماد در شعر معاصر». نشریۀ ادبیات پارسی معاصر، سال دوم، شمارۀ اول، بهار و تابستان، صص ۴۸ـ۲۵٫

و خسروی شکیب، محمد(۱۳۸۷). «دگردیسی نمادها در شعر معاصر». فصلنامۀ پژوهش زبان و ادبیات فارسی، شمارۀ ۱۱، پاییز و زمستان، صص ۱۶۲ـ۱۴۷٫

(۱۳۷۶). رمز و داستان‌های رمزی در ادبیات فارسی. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، چ دوم.

حجوانی، مهدی(۱۳۷۵). «کاربردهای علم بیان در ادبیات داستانی (مجاز، تشبیه، استعاره، کنایه، تمثیل)». نشریۀ ادبیات داستانی، شمارۀ ۴۰، تابستان، صص۲۹ـ۲۳٫

آقاحسینی، حسین و خسروی، اشرف(۱۳۸۹). «نماد و جایگاه آن در بلاغت فارسی». مجلۀ بوستان ادب، دورۀ دوم، شمارۀ ۲،تابستان، صص ۳۰ـ۱٫

زادهوش، محمدرضا(۱۳۹۰). آشنایی با سبک‌های ادبی و مکتب‌های هنری. اصفهان، چ اول.

شمیسا، سیروس(۱۳۹۰). بیان. تهران: میترا، چ اول از ویراست چهارم.

و حسین­پور، علی(۱۳۸۰). «جریان سمبولیسم اجتماعی در شعر معاصر ایران». مجلۀ مدرس، دوره ۵، شماره ۳، پاییز و زمستان، صص ۴۲ـ۲۷٫

(۱۳۷۱). داستان یک روح. تهران: فردوس و مجید، چ اول.

کزازی، میر جلال­الدین(۱۳۶۸). از گونه ای دیگر. تهران: مرکز، چ اول.

براهنی، رضا(۱۳۴۱). آهوان باغ. تهران: سپهر، چ اول.

(۱۳۶۶). اسماعیل. تهران: مرغ آمین، چ اول.

(۱۳۶۷). بیا کنار پنجره. تهران: مرغ آمین، چ اول.

۱-۲٫ تعریف نماد

نماد واژه­ای فارسی است که در زبان عربی به آن رمز و در زبان اروپایی سمبول می­گویند. «سمبل(symbol) معادل انگلیسی نماد است و در اصل یونانی از دو جزء «syn=sym»و «ballein» ساخته شده است. جزء نخست این کلمه به معنی«با»، «با هم» و جزء دوم به معنی «انداختن»، «ریختن»، «گذاشتن»و «جفت­کردن» است. پس کلمه «symballein»به معنی«با هم انداختن»،«با هم ریختن»، «با هم گذاشتن»، «با هم جفت­کردن» و نیز به معنی«شرکت­کردن»، «سهم­دادن»و«مقایسه­کردن» است. کلمه «Symbole» در یونانی از همان اصل است و به معنی «نشانه» یا«علامت» به کار می­رود» (پورنامداریان، ۵:۱۳۷۶).

زبان هنگامی که بر امور واقعی دلالت می­کند و در حد گزاره­های خبری است، در حیطۀ «دلالت­های زبانی» قرار دارد و هنوز به قلمرو ادبیات وارد نشده است. «مجاز مرسل» زبان را از دلالت­های زبانی به مرحلۀ «دلالت­های مجازی» سوق می­دهد و در ادامۀ راه، «استعاره» (مجاز هنری با علاقۀ مشابهت) است که آن را به مرحلۀ «دلالت­های شاعرانه» یا «نظریۀ بیان» می­رساند. آفرینش­های ادبی و هنری و آن چیزی که کلام را به ادبیات محض و ناب تبدیل می­کند، اغلب در این مرحله و البته مرحلۀ بعد از آن، یعنی نماد، اتفاق می­افتد. در مرحلۀ نماد از آنجا که نمی­توان معنی قطعی و نهایی برای واژه در نظر گرفت زمینه برای گسترش معنا و تأویل­پذیری کلام فراهم می­شود.

یکی ازمهم‌ترین تمایزهای میان زبان ادبی با زبان عادی و علمی، استفاده مجازی از زبان است؛ یعنی در زبان ادبی و شعر، نشانه‌های زبانی به طور مستقیم به مصداق‌های خارجی خود برنمی‌گردند و با توجه به اینکه از هر نشانه زبانی چگونه و در چه رابطه‌ای در زبان ادبی استفاده شود، نام‌هایی ازقبیل مجاز، استعاره، کنایه، تمثیل و نماد به‌ وجود می­آید.

در نماد صورت عینی، معنای ذهنی را از طریق قیاس یا تداعی نشان می­دهد و رابطۀ میان این دو سویه تأویلی است؛ به عبارت دیگر، در تعریف نماد باید گفت: هر نشانۀ زبانی که به مصداق‌های خارجی خود با رابطۀ تأویلی اشاره می­کند.

«زبان نمادین و سمبلیک زبانی تأویل­پذیر و سیال است و در بندکردن و محدودیت معنایی آن ناممکن. تناسب­ها و روابطی که واژگان نمادین با هم برقرار می­کنند سبب شکل­گیری بافت­هایی با لایه­های معنایی گوناگون می­شود که بنا بر مقتضیات زمانی و روحیه مخاطب تأویل‌های گوناگونی می­پذیرد» (پورنامداریان و دیگران، ۱۳۹۱: ۲۳).

نماد تأویل­پذیر است و تأویل و تفسیر آن تعارضی با معنای لفظی­اش ندارد، اگرچه معنای آن را باید در ورای لفظ جست­وجو کرد؛ زیرا افزون بر معنای ظاهری، طیف معنایی گسترده ای به خواننده القا می­کند.

۱-۱-۲٫ تفاوت رمز و نماد

رمز یکی از اصطلاحاتی است که معادل نماد و سمبول به کار رفته است. رمز، عبارت است از هر علامت، اشاره، کلمه، ترکیب و عبارتی که در معنا و مفهومی ورای آنچه ظاهر آن می­نماید، دلالت دارد. در فرهنگ­ها و لغت­نامه­ها  از جمله لغت نامۀ دهخدا واژۀ رمز این­گونه تعریف شده است:

رمز کلمه­ای است عربی به معنای اشاره­کردن با یکی از اعضای بدن. رمز در فارسی در معانی گوناگونی به کار می­رود؛ ازجمله اشاره، راز، ایما، دقیقه، نکته، معما، نشانه، علامت، اشارت­کردن پنهان، نشانه ای مخصوص که از آن مطالبی درک شود، چیز نهفته میان دو یا چند کس که دیگری بر آن آگاه نباشد و بیان مقصود با نشانه­ها و علائم قراردادی و معهود.

«رمز چیزی است که ازجهان شناخته­شده و قابل دریافت و تجربه از طریق حواس به چیزی از جهان ناشناخته و غیرمحسوس یا به مفهومی جز مفهوم مستقیم و متعارف خود اشاره می­کند؛ به شرط آنکه این اشاره مبتنی بر قرارداد نباشد وآن مفهوم نیز یگانه مفهوم قطعی و مسلّم آن تلقی نگردد؛ بنابراین می­توان رمز را نشانه­ای پیدا از واقعیتی ناپیدا شمرد» (پورنامداریان، ۱۳۷۶: ۲۲).

برخی رمز را اصطلاحی عمومی و نماد (سمبول) را اصطلاحی تخصصی می­دانند. «با نگاهی دقیق به مفهوم و کاربرد گسترده آن، درمی­یابیم که بین رمز و سمبل باید رابطۀ عموم و خصوص حاکم باشد» (نصر اصفهانی، ۱۳۸۸: ۱۶۷).

برخی نیز معتقدند اگر نماد با یکی از معانی خود شناخته شود دیگر نماد نیست؛ بلکه رمز یا علامت یا نشانه محسوب می­شود. «رمز با نماد [سمبول] متفاوت است. معنای باطنی نماد بیش از یکی است و دریافت آن هم بستگی به موقعیت و حال و ذوق مخاطب دارد. اگر نماد در یکی از معانی­اش معروف و تثبیت شود، دیگر به آن نماد نمی­گوییم، بلکه از آن به عنوان «نماد مرده» تعبیر می­کنیم که به نوعی همین رمز یا علامت یا نشانه است» (حجوانی، ۱۳۷۵: ۲۷).

پورنامداریان معتقد است که «رمز می­تواند معادلی برای واژه «سمبل» در زبان­های اروپایی باشد؛ زیرا تا حدودی حوزه معنایی یکسانی با نماد و سمبل دارد» (پورنامداریان، ۱۳۷۶: ۴)؛ بنابراین از میان انبوه اصطلاحاتی که برای «سمبول» بیان شده است، نمود، نماد، نمودگار، نمون، نشانه، علامت، مظهر و غیره، می­توان«رمز» یا اصطلاح فارسی آن، «نماد» را به جای «سمبول » به کار برد و تعبیر رمزگرایی و نمادپردازی را مترادف اصطلاح «سمبولیسم » دانست. «نماد» به عنوان اصطلاحی ادبی ارتباطی نزدیک با استعاره، کنایه و تمثیل دارد.

نماد تا آنجا که بر معنایی غیر از معنای ظاهری دلالت می­کند، یعنی معنی مجازی دارد، به عنوان یکی از صور خیال در ردیف «استعاره» قرار می­گیرد و چون علاوه بر معنی مجازی اراده معنی حقیقی و وضعی آن هم امکان­پذیر است، باز به عنوان گونه­ای از صور خیال نوعی «کنایه » است، اما از آنجا که به دلیل عدم قرینه، معنی مجازی آن در یک بعد و یک سطح از تجربه‌های ذهنی و عینی انسان محدود نمی‌شود دیگر از صور خیال جدا می­شود و از نظر ابهام از استعاره و کنایه درمی­گذرد و در حدی بالاتر از آنها قرار می­گیرد.

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.