پیشینه تحقیق روشهای تصحیح  نسخه خطی و داستان نویسی در هند  دارای ۲۸ صفحه می باشد   فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۲-۱- تعریف نسخۀ خطی و تصحیح متن    ۳
۲-۲- اهمیت و ضرورت تصحیح متون    ۴
۲-۳- روشهای تصحیح متن    ۶
۲-۳-۱- تصحیح انتقادی (تصحیح بر پایۀ نسخۀ اساس)    ۶
۲-۳-۲- شیوۀ التقاطی    ۷
۲-۳-۳- شیوۀ بینابین    ۸
۲-۳-۴- شیوۀ قیاسی    ۸
۲-۴- مراحل کار تصحیح    ۱۰
۲-۵- پیشینۀ زبان و ادبیات فارسی در شبه قاره    ۱۱
۲-۶- نثر فارسی در شبه قاره    ۱۵
۲-۷- داستاننویسی در هند    ۱۷
۲-۷-۱- داستاننویسی در هند در دورۀ سبک هندی    ۱۸
۲-۷- ۲- داستانهای عاشقانه در هند    ۲۱
۲-۷-۳- بنمایههای و خویشکاریهای داستانهای عاشقانۀ هندی    ۲۲
فهرست منابع:    ۲۵

منابع:

۱- امامی، نصرالله،(۱۳۷۷)، مبانی و روش­های نقد ادبی، تهران: جامی.

۲- …………………………………………..، (۱۲۶۸ق)، موهبت عظمی، به اهتمام خواجه علی حسن، دهلی: مطبع شرف المطابع.

۳- زرین­کوب، عبدالحسین، (۱۳۷۱)، یادداشت­ها و اندیشه­ها (از مقالات، نقدها و انتشارات)، تهران: اساطیر.

۴- ذوالفقاری، حسن، (۱۳۹۲)، یکصد منظومۀ عاشقانۀ فارسی، تهران: چشمه.

۵- مایل هروی، نجیب، (۱۳۶۹)، نقد و تصحیح متون، مشهد: بنیاد پژوهش­های آستان قدس رضوی.

۶- عامر، خان محمد، (۱۳۸۳)، «تعامل ادبیات فارسی با فرهنگ هندوان»، کیهان فرهنگی، شمارۀ ۲۱۶، ص ۶۷-۷۱٫

۷- صابر، محمد، (۱۳۸۱)، «اوضاع شبه قاره در دورۀ­ تیموریان هند»، نامۀ­ پارسی، شمارۀ ۲۶، پاییز، ص۱۱۱-۱۲۰٫

۸- صفری آق قلعه، علی، (۱۳۸۹)، نسخه­شناخت، تهران: میراث مکتوب.

۹- امیری، کیومرث، (۱۳۷۴)، زبان و ادب فارسی در هند، چاپ چهارم، تهران: شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی.

۱۰- دیچز، دیوید، (۱۳۶۶)، شیوه­های نقد ادبی، ترجمۀ غلامحسین یوسفی و محمدتقی صدقیانی، تهران: علمی.

۱۱- محجوب، محمدجعفر، (۱۳۴۹)، دربارۀ کلیله و دمنه، تهران: خوارزمی.

۱۲- رزمجو، حسین، (۱۳۹۰)، انواع ادبی و آثار آن در ادبیات فارسی، چاپ سوم، مشهد: دانشگاه فردوسی.

۱۳- انصاری، نورالحسن، (۱۹۶۹م)، فارسی ادب به عهد اورنگ زیب، دهلی: جامعه فارسی هندو.

۱۴- صفا، ذبیح الله، (۱۳۷۶)، گنجینۀ سخن، چاپ ششم، تهران: فردوسی.

۱۵- …………………….، (۱۳۷۷)، مختصری در تاریخ تحوّل نظم و نثر پارسی، چاپ پانزدهم، تهران: ققنوس.

۱۶- …………………….، (۱۳۷۸)، تاریخ ادبیات فارسی در ایران و در قلمرو زبان پارسی، ج ۵، بخش۳، چاپ پنجم، تهران: فردوس.

۱۷- محمود، سید فیاض، عابدی، سید وزیرالحسن، (۱۳۸۰)، تاریخ ادبیات فارسی در شبه قارۀ هند، ترجمۀ مریم ناطق شریف، تهران: رهنمون.

۲-۱- تعریف نسخۀ خطی و تصحیح متن

وجه تسمیۀ نسخه یا سبب خواندن کتاب خطی به نام نسخه، این بوده است که چون کاتب بر اساس رونویسی از کتاب، رونویسی دیگر فراهم آورده، رونویس جدید، کاتب (یا خوانندۀ آن) را از رونویس مأخوذ بی­نیاز می­داشته است و چون رونویس جدید (یا نسخۀ نوشته شدۀ جدید) نسخۀ قبلی یا رونویس مأخوذ را نسخ و ازاله می­کرده است، از این رو به آن نسخه می­گفته­اند که مأخوذ از واژۀ نسخ به معنای زدودن و زایل کردن است(مایل هروی، ۱۳۸۰: ۲۶). البته در تعریفی کلّی­تر، «نسخه عبارت است از هر دست­نوشته­ای که دارای ساختار ظاهری کتاب باشد»(صفری آق­قلعه، ۱۳۸۹: ۳).

در تعریف تصحیح متن آمده: «به حاصل آوردن نسخه­ای از اثری که بر اساس عرض دادن و مقابله کردن نسخه­ های خطی معتبر و موثّق آن اثر فراهم آمده باشد، طوری که نسخۀ مذکور چه از جهت مفهوم و معنی و چه از بابت لفظ و صورت، عین نسخه­ای باشد که مؤلف عرضه داشته است و یا لااقل هیئتی داشته باشد که مؤلف اثر را به مانند آن و یا نزدیک به آن فراهم آورده است»(جویا، ۱۳۷۸: ۱۳-۱۴).

مصحّح، ویراستار علمی متن و یا انشاءکننده و نویسندۀ آن نیست؛ یعنی اگر در یک متن کهن نادرستی­های محتوایی وجود داشته باشد که از خود مؤلف و پدیدآورندۀ متن سر زده است، مصحّح حق ندارد در آن متن تصرف کند و آن مطلب را صحیح گرداند. همچنین نمی­تواند در انشاء و نگارش متن با پدیدآورندۀ اصلی شریک شود و به دلخواه خویش در پاره­ای الفاظ و عبارات نویسندۀ اصلی دخالت نماید.

تصحیح متن، به دست آوردن متنی است که به متن اصلی نویسنده از همه نزدیک­تر باشد. مصحح در قبال متن، نه ویراستار علمی است و نه منشی و نویسنده، بلکه امینی است که می­کوشد غبار تصرفات کاتبان و اهل ازمنۀ پیش را از چهرۀ اثر بزداید و بر مبنای دریافتی که از حیات و روزگار و زبان و باورهای نویسندۀ اثر دارد، در چارچوب ضوابط علمی و احتیاطات امانتدارانه، متنی مطابق یا همانند آنچه مؤلف تسوید کرده است، ارائه دهد.(جویا، ۱۳۷۸: ۱۳) «هدف و غایت نقد و تصحیح متون ادبی آن است که از روی نسخ خطی موجود، نسخۀ اصلی‏ یا قریب به اصل یک اثر را احیا و مرتّب و مدوّن کنند و آن را به صورتی عرضه دارند که خوانندۀ اهل‏ تحقیق بتواند یقین و اطمینان حاصل کند که اگر اصل یک اثر را در دست ندارد، نسخه­ای از آن را دارد که به صورت اصلی و شکلی که مصنّف و مؤلّف اصل نوشته است به نهایت درجه نزدیک است»(زرین­کوب،۱۳۷۱: ۲۷).

۲-۲- اهمیت و ضرورت تصحیح متون

در طول روزگاران و در کشاکش­ زمان، معمولاً نسخۀ اصلی نوشته­های پیشینیان مفقود گردیده یا از میان رفته است و غالباً آنچه به دست ما رسیده، یک یا چند نسخه از نسخه­هایی است که کاتبان مختلف در اعصار گوناگون کتابت کرده­اند؛ ولی این نسخه­ها معمولاً به طور کامل یکسان نیستند و در بعضی موارد با نوشتۀ اصلی پدیدآورنده تفاوت دارند.

کاتبان که معمولاً در یک پایه از دانش و دقّت و حوصله نبوده­اند، گاه سهل­انگاری کرده­اند، دچار بدخوانی شده­اند یا حتّی به عمد در متن کتاب تصرف نموده­اند. صاحبان نسخه­ها نیز به اقتضای فهم و پسند خویش کاهش و افزایش­هایی در متن پدید می­آورده­اند و تصحیحی می‌کرده­اند که احیاناً عین تغلیط بوده است. اقتضائات سیاسی، اجتماعی و مذهبی و گوناگونی ذوق­ها و پسندها هر یک تغییرها و تبدیل­هایی را به هنگام کتابت یا پس از آن، موجّه جلوه می­داده و افزون بر آن بی­دقتی و بی­امانتی برخی کاتبان سبب می­شده است در آنچه می­نویسند از نسخۀ اصل خود پیروی نکنند.

شیوۀ کهن رایج در کتابت نسخه­ها موجب می­شد که با هر بار استنساخ از روی نسخه­ها، نادرستی­هایی به نسخه­های بعدی افزوده شود. این نادرستی­ها بدین دلیل بود که با هر بار استنساخ، بدخوانی یا افتادگی­هایی به نسخۀ تازه­تر منتقل می­گشت. گاهی نیز به دلایل فکری و عقیدتی، برخی کاتبان به دستکاری متن می­پرداختند. به همین دلیل از همان روزگاران، برای جلوگیری از ورود نادرستی به نسخه­ها روش­هایی را در پیش گرفته بودند که از آن با عنوان عمومی تصحیح نسخه یاد می­کنیم(صفری آق قلعه، ۱۳۸۹: ۱۹).

نسخه­های خطی، از مهم­ترین و بازرترین دلایل و مدارک برای جلوه دادن هویت واقعی ملل و فرهنگ و تمدن اقوام مختلف است؛ چرا که در هر دوره، معمولاً بزرگان و دانشمندان قوم، دستی در کتابت داشتند و به دلیل مشکلات در کتابت و کمبود ابزار آن، سعی بر این بوده تا بهترین‏ تجربه‏ها و اندوخته‏ها تحریر گردد. نسخه­ های خطی در هر زبان، سند هویت آن زبان و ابزار انتقال دانش و فرهنگ از نسلی به نسل دیگر است. با توجه به اینکه این آثار در طی زمان با خطر دگرگونی و فراموشی روبرو هستند، ضرروی است که از طریق تصحیح، غبار فراموشی و نابودی از چهره آنها زدوده شود و به صورت مطلوب و مقبول به آیندگان عرضه گردد.

یکی از راه­های انتقال فرهنگ و دانش بشری از نسلی به نسل دیگر، آثار مکتوب است؛ از این رو دانایان هر نسلی در میان هر قومی می­کوشیدند تا آثار اسلافشان را به هیئتی صحیح و دور از تحریف و تعریف- که توسط نساخ بر اثر گذشت روزگار به آنها وارد شده است- عرضه کنند. از اینجاست که فن تصحیح متون در نزد دانایان عهد باستان امری رایج بوده است(مایل هروی، ۱۳۸۰: ۳۸۳).

«انجام هرگونه نقد در متون ادبی، وابسته به وجود متنی درست و معتبر است؛ زیرا منتقد باید اطمینان حاصل کند که به بررسی همان اثری می­پردازد که اصالتاً از زیر دست صاحب اثر بیرون آمده است.»(امامی،۱۳۳۷: ۱۰۳) به قول دیوید دیچز (David Daiches): «تصحیح، مقدمه­ای برای هرگونه ارزیابی انتقادی است.»(دیچز،۱۳۶۶: ۵۰۲) تاریخ ادبی، علمی، اجتماعی یا سیاسی هر ملتی، تنها زمانی می‏تواند به شیوه‏ای کاملاً عینی به‏ نگارش درآید که بر مآخذ اصلی تکیه داشته باشد و بی­تردید یکی از سرچشمه­های این مآخذ اصلی، نسخه­های خطی است که آیینۀ­ فرهنگ و ادبیات ملت­ها محسوب می­شوند.

 ۲-۳- روش­های تصحیح متن[۱]

۲-۳-۱- تصحیح انتقادی (تصحیح بر پایۀ نسخۀ اساس)

تصحیح انتقادی هر متن کهن یعنی آماده کردن هر کتاب منثور یا منظوم که دارای ارزش ادبی، تاریخی یا فرهنگی است. در چنین کاری، هدف، تهیۀ نسخه­ای خواهد بود که نزدیک­ترین محصول به قلم نویسنده است. مقصود از روش انتقادی در تصحیح، انتخاب بهترین و اصلی­ترین نسخه، پس از مطالعۀ موشکافانه و دقیق در میان نسخه­های موجود است. در این روش، اصلی­ترین نسخه، قدیمی­ترین آنها از نظر تاریخ کتابت و یا کشف و اثبات نسخه­ای است که به دست خود صاحب اثر تحریر شده باشد. این روش زمانی به کار می­رود که از یک اثر چندین نسخه در دست باشد. در این صورت نسخۀ مؤلف یا نسخۀ قدیمی­تر، به عنوان نسخۀ اساس عیناً در متن خواهد آمد و متن نسخ دیگر به هیچ وجه در داخل متن آورده نخواهد شد و تنها به عنوان نسخه بدل از آنها استفاده می­شود؛ مگر در جایی که نسخۀ اساس، دچار افتادگی، پوسیدگی یا ناخوانایی باشد. در این روش اگر مؤلف نسخه­ای به دست خود نوشته باشد و این مطلب برای مصحّح با دلایل روشن ثابت شده باشد، همان، نسخۀ اساس قرار خواهد گرفت. اگر نسخ متعدّد مکتوب از خود مؤلف وجود داشته باشد، آخرین نسخۀ او باید نسخۀ اساس قرار بگیرد.

[۱]. مطالب این بخش با استفاده از کتاب­های: روش تصحیح انتقادی متون(تألیف منصور ثروت)، راهنمای تصحیح متون(تألیف جویا جهان­بخش) و تاریخ نسخه­پردازی و تصحیح انتقادی نسخه­های خطی و نقد و تصحیح متون(تألیف نجیب مایل هروی) تهیه شده است. ضمناً به دلیل تکراری و عمومی بودن مطالب، سعی شده در حد امکان به شکل خلاصه و موجز ارائه گردد.

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.