پیشینه تحقیق مکتب‌های فکری نو واقع گرایی و لیبرالیسم نهادگرا دارای ۳۸ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۲-۱- مقدمه    ۵
۲-۲- نو واقع گرایی    ۵
۲-۳- مفروضه‌های نظریه نوواقع‌گرایی:    ۷
۲-۳-۱- امنیت ‌طلبی    ۷
۲-۳-۲- الگو و فرایند تصمیم‌گیری    ۸
۲-۳-۳- منافع و اهداف ملی    ۹
۲-۳-۴- ساختار نظام بین الملل    ۹
۲-۳-۵- نوواقع گرایی و همکاری بین المللی    ۱۲
۲-۳-۶- نوواقع گرایی و سیاست خارجی    ۱۳
۲-۴- لیبرالیسم    ۱۴
۲-۵- نئولیبرالیسم    ۱۶
۲-۶- نهادگرایی نئولیبرال    ۱۸
۲-۷- ریشه ها    ۱۹
۲-۸- اصول    ۲۰
۲-۹- نهادگرایی نئولیبرال و همکاری بین المللی    ۲۴
۲-۱۰- مقایسه نئورئالیسم و نئولیبرالیسم    ۲۶
۲-۱۱- نوواقع گرایی و نئولیبرالیسم؛ تعامل و تقابل با ایران    ۲۸
۲-۱۲- نتیجه گیری    ۳۰
۱-۴- پیشینه    ۳۱
منابع و مآخذ    ۳۶
کتب    ۳۶
مقالات    ۳۷
منابع اینترنتی    ۳۸

منابع

دهقانی فیروز آبادی ،سید جلال، سیاست خارجی جمهوری اسلامی‌ایران ،تهران: سمت، ۱۳۸۸٫

مرشایمر، جان، تراژدی سیاست قدرت‌های بزرگ، غلامعلی چگنی زاده، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه، چاپ سوم، ۱۳۹۰٫

مشیرزاده، حمیرا، تحول در نظریه‌های روابط بین الملل، تهران: انتشارات سمت، ۱۳۸۴٫

کلومبیس، تئودور و ولف، جیمز ، رویکردهای مختلف در مطالعه سیاست، ترجمه وحید بزرگی، تهران: مؤسسه انتشارات جهاد دانشگاهی، ۱۳۷۵.

سیف زاده، سید حسین، اصول روابط بین الملل (الف و ب)، تهران: انتشارات میزان، چاپ چهارم، زمستان ۱۳۸۳.

دویچ، کارل و دیگران، نظریه‌های روابط بین الملل، ترجمه وحید بزرگی، تهران: جهاد دانشگاهی، ۱۳۷۵٫

بیلیس، جان و اسمیت، استیو، جهانی شدن: روابط بین الملل در عصر نوین، ترجمه ابوالقاسم راه چمنی و دیگران، جلد اول ، تهران: انتشارات مؤسسه فرهنگی مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر، ۱۳۸۳٫

عبداله خانی، علی، نظریه‌های امنیت: مقدمه ای بر طرح ریزی دکترین امنیت ملی (۱)، تهران: انتشارات مؤسسه مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر تهران، جلد اول، ۱۳۸۳.

عسگرخانی، ابومحمد، رژیم‌های بین المللی، تهران: انتشارات مؤسسه مطالعات و تحقیقات بین المللی ابرار معاصر تهران، ۱۳۸۳.

عسگریان، حسین، کتاب آسیا (۸) (ویژه روابط ایران و هند)، تهران:  انتشارات ابرار معاصر  تهران،۱۳۹۲٫

ثقفی عامری، ناصر، هند و پرونده هسته ای ایران، معاونت پژوهش‌های سیاست خارجی، ۱۳۸۴٫

مجتبایی، فتح اله و محمودی، ابولفضل، پیوندهای فرهنگی ایران و هند در دوره اسلامی، تهران: موسسه  پژوهشی  حکمت و فلسفه ایران، ۱۳۸۸٫

 ۲-۱- مقدمه

مکتب‌های فکری که در این مقاله به آن پرداخته می شود ، نو واقع گرایی و نئولیبرالیسم است. چرا که از یک سو باید مؤلفه‌های اصلی اثرگذار بر سیاست خارجی کشور‌ها را بر اساس دیدگاه واقع بینانه آن‌ها نسبت به ساختار نظام بین الملل و نیز منافع ملی اشان توضیح داد و از سوی دیگر این نهادهای بین المللی هستند که بر تحولاتی که در سطح بین الملل رخ می‌دهند، اثر می‌گذارند. بنابر این برای رسیدن به نقاط تعامل و تقابل کشور‌ها در روابطشان، باید این دو تئوری را مد نظر قرار داد.

۲-۲- نو واقع گرایی

واقع گرایی در اوایل دهه ۱۹۸۰ به عللی نظیر ورود جنگ سرد و رقابت تبلیغاتی میان شرق و غرب و در واکنش به رفتارگرایی و موضوع وابستگی تجدید حیات یافت. در واقع نو واقع گرایی بیش از هر چیز تلاشی برای علمی‌کردن واقع گرایی است.

نو واقع گرایان عمدتاً بر مختصات ساختاری نظام بین الملل تأکید می‌کند. در واقع سطح تحلیل را نظام بین الملل قرار می‌دهند و می‌گویند نظام بین الملل نوع و قواعد بازی را مشخص می‌کند. نو واقع گرایان مفهوم ساختار سیستمی‌را توسعه می‌دهند. در واقع این ساختار است که روابط سیاسی واحدهای متشکله را تشکل بخشیده، تحت فشار قرار می‌دهد. در واقع نو واقع گرایان توضیح می‌دهند که چگونه ساختارها بدون توجه به مختصاتی که به قدرت و موقعیت مربوط میشود، بر رفتار و نتایج تأثیر می‌گذارد. بر این اساس سیاست خارجی دولت‌ها تحت تأثیر عوامل سیستمیک قرار دارد و مانند توپ‌های بیلیارد از همان قواعد هندسه تبعیت می‌کند. نو واقع گرایان می‌گویند وقتی سیاست بین الملل به صورت یک نظام یا ساختار مجزا دقیقا تعریف شود، این وضعیت سر آغازی برای نظریه پردازی روابط بین الملل و نقطه عزیمت واقع گرایی سنتی می‌شود.

نو واقع گرایان بر خلاف واقع گرایان کلاسیک تمایلی به استفاده از زور از خودشان نشان نمی‌دهند. از نظر آن‌ها تمامی‌دولت‌های موجود در درون نظام بین الملل از لحاظ کارکردی به واسطه وجود فشارهای ساختاری، در وضعیت مشابهی به سر می‌برند همین وضعیت باعث تحمیل نظم و روشی به دولت‌ها می‌شود. (یزدی، بی تا: ۳)

در واقع می‌توان گفت اگرچه نوواقع گرایی از عناصر واقع گرایی کلاسیک و نوکلاسیک به عنوان نقطه شروع استفاده می‌کند اما این نظریه‎ ‎به طور محوری روی ساختار نظام بین الملل، واحدهای متعامل آن و تغییر و تداوم‌های نظام متمرکز می‌شود؛ در واقع گرایی کلاسیک، رهبران کشور و ارزیابی ذهنی آنها از روابط بین الملل در محور توجه قرار دارند این در حالی است که درنو واقع گرایی  یا ساختاری ساختار نظام و به طور خاص توزیع نسبی قدرت کانون محوری تحلیل هستند. بازیگران از اهمیت کمتری برخوردار هستند زیرا ساختارها آن‌ها را وادار می‌کنند به گونه خاصی رفتار کنند. ساختارها به طور کم و بیش افعال یا اقدامات و رفتارها را شکل می‌دهند. ساختار یک سیستم با تغییر توزیع توانایی‌ها میان واحد‌های نظام بین الملل تغییر می‌کند.

در حقیقت کنت والتز به عنوان واضع این نظریه مدت‌های مدیدی منتقد این ایده بود که می‌توان با رام کردن ماهیت بشر یا ایجاد نظام‌های سیاسی مشروع داخلی جنگ را ریشه کن کرد.  والتز اذعان می‌کند که اقتصاد، سیاست و فرهنگ درهم بافته هستند، اما می‌افزاید که یک نظریه روابط بین الملل را می‌توان با انتزاع سیستم یا نظام بین الملل از دیگر قلمروها بسط داد. به نظر وی واقع گرایان با ناکامی‌در مواجهه یا توجه به سیستم بین الملل، به بسط تعمیم‌های خام در مورد سیاست خارجی محدود شدند. نوواقع گرایی با این فرض شروع می‌شود که نظریه روابط بین الملل و نظریه سیاست خارجی، یک چیز نیستند بلکه دو چیز هستند.

به نظر وی منتزع کردن سیستم بین الملل از قلمرو وسیع تر سیاسی- اجتماعی ممکن است واقعیت را قلب کند، اما تضمین می‌کند که نیروهای محرک در سیاست بین الملل به درستی شناخته شوند و احتمالات آینده پیش بینی شوند.

نئورئالیسم برای دستیابی به هدف تشریح رفتار یونیفورم دولت- ملت‌های مختلف و مداومت حیات سیاسی بین المللی بسیاری از فاکتورهایی که در واقع گرایی مهم هستند را حذف می‌کند. نئورئالیسم فرض می‌کند که قاعده مندی‌ها و تکرار‌ها در سیاست بین الملل نشانه‌های فعالیت موانع ساختاری عمیق هستند.  استدلال می‌شود که بزرگترین پیشروی آن نسبت به واقع گرایی تصمیم برای مفهومی‌کردن سیاست بین الملل به عنوان سیستمی‌با یک ساختار دقیقاً تعریف شده است (هشترودی ۱۳۸۹، ۱).

۲-۳- مفروضه‌های نظریه نوواقع‌گرایی:

۲-۳-۱- امنیت ‌طلبی

ساختار آنارشیک نظام بین‌الملل سه الگوی رفتاری را برای کشورها، در روابط بین‌الملل و سیاست خارجی ایجاب و اجتناب‌ناپذیر می‌کند.

نخست، آنارشی باعث بی‌اعتمادی و سوء‌ظن کشورها نسبت به یکدیگر می‌شود. آن‌ها همواره از خطر حمله و تجاوز دیگران در ترس و هراسند. این نگرانی و احساس ترس ناشی از این واقعیت است که در جهانی که کشورها قادرند به کشور دیگر حمله و تجاوز کنند، هر کشوری حق دارد برای حفظ موجودیت خود نسبت به دیگران بی‌اعتماد باشد. در یک نظام بین‌الملل که هیچ داور نهایی و مرجع قانونی وجود ندارد که یک کشور تهدید شده و مورد هجوم قرار گرفته برای کمک گرفتن به آن مراجعه کند، کشورها دلیل و انگیزه بیشتری برای سوء‌ظن می‌یابند.

دوم، مهم‌ترین ارجحیت و هدف کشورها در نظام بین‌الملل آنارشیک تأمین امنیت و تضمین بقاءاست. چون به علت فقدان حکومت مرکزی جهانی که منافع اساسی کشورها را تأمین نماید آن‌ها ناگزیرند تا امنیت و بقای خود را به صورت خودیار^[۱] تضمین کنند. در این شرایط کشورها تهدیدات بالقوه‌ای محسوب می‌شوند و هیچ اقتدار برتری وجود ندارد که کشورهای مورد تجاوز را نجات دهد؛ پس کشورها نمی‌توانند برای تأمین امنیت خود به دیگران، حتی دوستان خود، متکی باشند. به کلام دیگر، چون نظام بین‌الملل خودیار است، هر یک از کشورها باید به تنهایی امنیت خود را تأمین کند و اتحادها و پیمان‌های نظامی‌پدیده‌هایی زودگذر و متغیرند.

سوم، کشورها در نظام بین‌الملل غیرمتمرکز تلاش می‌کنند تا برای تأمین امنیت خود به کسب قدرت مبادرت ورزند. کشورها انگیزه و علاقه شدیدی به کسب قدرت دارند که عمدتاً برحسب مقدورات و توانایی‌های مادی نظامی‌و اقتصادی تعریف می‌شود. قدرت فی‌نفسه هدف و غایت سیاست خارجی کشورها نیست بلکه ابزار مفید و مؤثری برای تأمین امنیت به هر میزان ممکن در وضعیت آنارشی بین‌المللی است. از این‌رو، دغدغه و علاقه نهایی و هدف غایی کشورها در نظام بین‌الملل تأمین امنیت است نه کسب قدرت. دلیل امنیت طلبی از طریق کسب قدرت نیز بسیار ساده است، چون هر چه قدرت و مزیت و برتری نظامی‌یک کشور بر دیگران بیشتر باشد، ضریب امنیتی آن بالاتر خواهد بود (مرشایمر ۱۳۹۰، ۴۳۷)

[۱]. Self – help

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.