پیشینه تحقیق نمایشنامه نویسی و انواع نمایش نامه و معرفی نمایشنامه های صلاح عبدالصبور دارای ۶۵ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

فصل اول:نمایشنامه نویسی    ۵
۲-۱-نمایشنامه:    ۵
۲-۲- عناصر نمایشنامه نویسی:    ۷
۲-۲-۱- گفتگو:    ۷
۲-۲-۲- شخصیت:    ۹
۲-۲-۳- حادثه:    ۱۱
۲-۲-۴- کشمکش:    ۱۲
۲-۲-۵-حرکت:    ۱۳
۲-۲-۶-محیط:    ۱۳
۲-۲-۷-فکر یا ایده:    ۱۴
۲-۲- ۸- بافت و ریخت داستان:    ۱۵
۲-۳- مهمترین انواع نمایشنامه :    ۱۶
۲-۳-۱- کمدی:    ۱۷
۲-۳-۲- تراژدی:    ۱۸
۲-۴- نمایشنامه عربی:    ۱۹
۲-۴-۱- نمایشنامه عربی قبل از عصر نهضت:    ۲۰
۲-۴-۲- نمایشنامه عربی بعد از نهضت جدید:    ۲۳
۲-۴-۳-پپیشگامان نمایش عربی در عصر نهضت:    ۲۵
۲-۴-۴- نمایشنامه در قرن ۲۰:    ۳۰
۲-۵-آغاز دوران معاصر نمایشنامه نویسی در مصر:    ۳۴
۲-۶- نمایشنامه شعری(المسرحیه الشعریه):    ۳۶
فصل دوم:نگاهی به زندگی و ادبیات    ۴۱
صلاح عبدالصبور    ۴۱
۳-۱- صلاح عبدالصبور در گذرگاه حیات و ادبیات:    ۴۱
– صلاح عبدالصبور و حضور او در صحنهی ادبیات:    ۴۳
۳-۲- نمایشنامههای صلاح عبدالصبور:    ۴۷
۳-۲-۱- بَعدَ أن یموت الملک(۱۹۷۳):    ۴۸
۳-۲-۱-۱- شخصیتهای برجستهی نمایشنامه بعد أن یموت الملک    ۴۹
۳-۲-۲- مأساه الحلاج(۱۹۶۴):    ۴۹
۳-۲-۲-۱- شخصیتهای برجستهی نمایشنامه مأساه الحلاج:    ۵۱
۳-۲-۳-  لیلی و المجنون(۱۹۷۰):    ۵۲
۳-۲-۳-۱- شخصیتهای برجستهی نمایشنامه لیلی و المجنون:    ۵۴
۳-۲-۴- الأمیره تتنظر(۱۹۷۳):    ۵۶
۳-۲-۴-۱- شخصیتهای برجستهی نمایشنامه الأمیره تنتظر:    ۵۷
۳-۲-۵- مسافر لیل(۱۹۷۳):    ۵۸
۳-۲-۵-۱- شخصیتهای برجستهی نمایشنامه مسافر لیل:    ۵۹
منابع    ۶۰

منابع

 دهخدا، علی اکبر (۱۳۷۰) لغت نامه، شماره ۲۱، زیر نظر دکتر محمد معین، شماره مسلسل ۵۶، تهران: انتشارات دانشگاه تهران

سارتر، ژان پل (۱۳۸۸) ادبیات چیست؟، ترجمه ابوالحسن نجفی و مصطفی رحیمی، چ ۸، تهران: نشر نیلوفر

فورستر، مورگان (۱۳۷۵) جنبه­های رمان، ترجمه ابراهیم یونسی، چاپ سوم، تهران: انتشارات حبیبی

اگری، لاجوس (۱۳۸۳) فن نمایشنامه نویسی، ترجمه مهدی فروغ، ویراست دوم، تهران: انتشارات نگاه

انوری، حسن (۱۳۸۱) فرهنگ بزرگ سخن، ج ۱، تهران: نشر سخن

ناظرزاده کرمانی، فرهاد (۱۳۶۵) پیش درآمدی بر شناخت هنرهای نمایشی در مصر، چ ۱، تهران: انتشارات واحد فوق برنامه بخش فرهنگی دفتر مرکزی جهاد دانشگاهی

(۱۳۸۳)، درآمدی به نمایشنامه نویسی، تهران: انتشارات سمت

شمیسا، سیروس (۱۳۸۳) انواع ادبی، چ ۱۰، ویرایش سوم، تهران: انتشارات فردوس

رجائی، نجمه (۱۳۷۸)، آشنایی با نقد ادبی معاصر عربی، مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی

(۱۳۸۱) اسطوره­های رهایی: تحلیل روانشناسانه اسطوره در شعر عربی معاصر، مشهد: دانشگاه فردوسی

ستاری، جلال (۱۳۶۷)، نمایش در شرق(مجموعه مقالات)، تهران: انتشارات نمایش

اسوار، موسی (۱۳۸۱)، از سرود باران تا مزامیر گل سرخ، چ ۱، تهران: انتشارات سخن

گیب، هامیلتون (۱۳۶۶) ادبیات نوین عرب، ترجمه یعقوب آژند، چ ۱، تهران: اطلاعات

 فصل اول:نمایشنامه­نویسی

۲-۱-نمایشنامه[۱]:

زمانی که درمورد نمایشنامه می­خواهیم سخن بگوییم، ضرورتاً باید نگاهی به تعریف و مفهوم ادبیات بیافکنیم، زیرا نمایشنامه یکی از شاخه­های مهم ادبیات به شمار می­رود. در کتاب­ها و فرهنگ لغات، تعاریف گوناگونی از ادبیات شده است؛ از دیدگاه لغوی دانش­های متعلق به ادب، علوم ادبی، آثار ادبی را ادبیات گویند.(دهخدا، ۱۳۷۰: ۱۵۵۳) در تعریفی دیگر ادبیات به مجموعه آثار مکتوب که نمایانگر بازتاب­های عاطفی چون غم و شادی و مانند آن­ها بوده و به شیوه­ای هنری در قالب شعر، داستان، نمایشنامه، شرح حال، مقاله و جز آن­ها در آن آمده باشد، گفته می­شود.(انوری، ۱۳۸۱: ۴۳) بر اساس این تعریف می­توان بیان داشت که ادبیات و زیر شاخه­های آن بیش از هر چیز با عنصر عاطفه پیوند خورده­اند. در آثار ادبی، نویسنده و شاعر تلاش می­کند اندیشه­ها و عواطف خویش را در قالب مناسب­ترین و زیباترین جملات بیان نماید. دکتر زرین کوب در کتاب نقد ادبی، ادبیات را مجموعه آثار مکتوبی تعریف می­کند که بلندترین و بهترین افکار و خیال­ها را در عالی­ترین و بهترین صورت­ها تعبیر کرده باشد، البته به اقتضای احوال و طبایع اقوام و افراد و هم به سبب مقتضیات و مناسبات سیاسی و اجتماعی، فنون و انواع مختلفی از این گونه­ی آثار به وجود آمده است.(زرین کوب، ۱۳۸۸: ۲۱و۲۰) بر اساس سخنان دکتر زرین کوب می­توان دریافت ادبیات رابطه­ی تنگاتنگی با انسان، جامعه و عنصر اندیشه در کنار دیگر عناصر دارد.

رنه ولک و آوستن وارن در کتاب «نظریه­ی ادبیات» خود ادبیات را جزئی از اجتماع انسانی تعریف می­کنند؛ با این عبارت که ادبیات، نهادی اجتماعی است که به عنوان وسیله از زبان استفاده می­کند که خود مخلوقی اجتماعی است. ادبیات نماینده­ی زندگی است و به مقدار زیادی، یک حقیقت اجتماعی است و وظیفه و مصرفی اجتماعی دارد که نمی­تواند تنها فردی باشد.(رنه ولک، آوستن وارن، ۱۳۸۲: ۱۰۰)

بنابراین تأثیرات ادبیات و جامعه به صورت متقابل است و نویسنده یا شاعر در ارتباط تنگاتنگ و همیشگی با اجتماع خود است. به هر حال ادیب فردی اجتماعی است و در اجتماع زندگی می­کند و هر اثر ادبی که زاییده­ی ذهن اوست به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه از محیط پیرامونش تاثیر پذیرفته و بعد از این که در دست مخاطب قرار می­گیرد، بر محیط اجتماعی[۲] خود تأثیرگذار خواهد بود. پس هر دو هم از یکدیگر تأثیر می­پذیرند و هم بر یکدیگر تأثیر می­گذارند. ژان پل سارتر در این رابطه می گوید: «ادبیات، ذهنیت و نفسانیت جامعه­ای در حال انقلاب است.» (سارتر، ۱۳۸۸: ۲۸۸)

نمایشنامه(المسرحیه) یکی از انواع ادبی مهم است که نمایشنامه نویس در آن عقاید و تفکرات خود را بیان می­کند. در تعریف این نوع ادبی می­توان گفت «نمایشنامه، نوشتار یا متنی است، کم و بیش ادبی. نمایشنامه، به روال، دربردارنده­ی داستان است و به میانجی­گری نمایش سازان برای پدید آورد در حضور تماشاگران و گاهی هم با بازیگری آنان تصنیف می­گردد. نمایشنامه آغازگر و سلسله جنبان هنر نمایش است. جریان­های بازیگری، طراحی( صحنه، جامه، چهره، … و نور) و کارگردانی همه از نمایشنامه­ خوانش، کاوش و فرایافت آن آغاز شده­اند و به آن وابسته­اند.» (ناظر زاده کرمانی، ۱۳۸۳: ۸)

«نمایشنامه از جمله فعالیت­های عملی در ادبیات به شمار می­رود. از خلال گفتگو­ها و سخنان شخصیت­ها و عملکردهایشان داستان روایت می­شود. بازیگران داستان را بر روی صحنه­ی نمایش در مقابل دیدگان توده مردم یا مقابل ابزار تصویری هم­چون تلویزیون به تصویر می­کشند.» (غنیمی هلال، ۱۹۹۹: ۱۶۰ و رضایی، ۱۳۸۲: ۸۷)

بنابر تعاریف ارائه شده نمایشنامه­نویس متن نمایش را می­نویسد و بازیگران وظیفه دارند این گفتگوهای ادبی را اجرا کنند. این­ گونه نیست که این متن­ها فقط خوانده شوند. نمایشنامه یک تفاوت عمده با داستان دارد. در نمایشنامه اسلوب گفتگو وجود دارد و این ابزاری برای به تصویر کشیدن ماجرای نمایش است امّا در قصه از گفتگو فقط برای توصیف استفاده می­شود.

این فن در میان سایر فنون ادبی نیاز به رشد و کمال استعداد و غریزه، وسعت تجربه، قدرت در تمرکز و آشنایی با زندگی و مسائل انسانی دارد؛ زیرا به ریشه­های حقایق انسانی می­اندیشد و تلاش می­کند پرده­های آن حقایق را کنار بزند. نمایش نامه نویس، هنرمندی است که باید بتواند احساسات دیگران را به خوبی درک کند و بر مردمی که با آن­ها زندگی می­کند و از آن­ها تأثیر می گیرد، تأثیر گذار باشد. هم­چنین در میان سایر فنون بیش از همه برای نویسنده­اش دشوار است و به مهارت فنی خاصی نیاز دارد تا بتواند بین عناصر این فن از جمله قصه، بازیگر، دیالوگ­ها و … ارتباط برقرار کند. (العشماوی، لا­تا: ۱۳)

۲-۲- عناصر نمایشنامه ­نویسی:

یک نمایشنامه مثل دیگر انواع ادبی از عناصر مختلفی تشکیل شده است که این عناصر به کلیت آن، هویت می­بخشد. این عناصر عبارتند از گفتگو(حوار)، حادثه، شخصیت، چالش­ها(الصراع)، محیط و فضا(البیئه)، فکر یا ایده، حرکت، ریخت و بافت یک داستان(الحبکه).

۲-۲-۱- گفتگو[۳]:

یکی از ارکان اصلی در شکل گیری نمایشنامه، گفتگو است و شخصیت پردازی بیش از هر عنصر دیگری با گفتگو مشخص می­شود؛ زیرا گفتگو­های یک نمایشنامه معرف حالات درونی و روحی هر یک از اشخاص بازی است.

برخی از کاوش­های باستانی اثبات کرده­اند که گفتگو یا دیالوگ برای اولین بار در مصر و در میان سرزمین­های میان رودان، در فاصله­ی هزاره­ی دوم و نیمه دوم هزاره­ی اول قبل از میلاد ظهور یافته است. در تحلیل این پدیده بر طبق نظریه­ی تکامل داروین و مطابقت آن با انواع فنون ادبی تأکید می­کنند. آن­ها معتقدند موجود زنده ذاتاً تسلیم قوانین تکامل طبیعت می­شود.

[۱]Dram-Play

[۲]  «محیط اجتماعی به کلیه­ی شرایط، اوضاع، مقتضیات چارچوب اجتماعی که فرد یا گروه را در میان گرفته می­پرورد، اطلاق می­شود. (علی اکبر ترابی، جامعه شناسی ادبیات فارسی(۱۳۸۳) ص ۱۵)

[۳] Dialogue