پیشینه تحقیق ادلهی پرهیز از غنا و موسیقی (مضرات موسیقی از دیدگاه فقه، اخلاق، اجتماع) دارای ۶۹ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.
فصل اول: مفهوم شناسی غنا و موسیقی ۶
۱-۱- مفهوم شناسی ۶
۱-۲-۱- بحث تاریخی غنا ۶
۱-۲-۲- تعریف غنا ۷
۱-۲-۲-۱- تعریف لغوی غنا ۷
۱-۲-۲-۲- تعریف ماهیت غنا طبق نظر مراجع تقلید شیعه ۸
۱-۲-۲-۲-۱- امام خمینی ۸
۱-۲-۲-۲-۲- آیت الله مکارم شیرازی مدّظله ۹
۱-۲-۲-۲-۳- آیت الله فاضل لنکرانی ۹
۱-۲-۲-۲-۴- آیت الله خامنه ای ۱۰
۱-۲-۲-۲-۵- آیت الله صافی گلپایگانی ۱۰
۱-۲ -۳- انواع صدا ۱۰
۱-۲-۳ -۱- صداى موسیقى ۱۰
۱-۲-۳-۲- صداى غیرموسیقى ۱۰
۱-۲-۴- اقسام غنا ۱۱
۱-۲-۴-۱- غنای محلل ۱۱
۱-۲-۴-۲- غنای محرم ۱۱
۱-۲-۵- اقسام غنا از دیدگاه اهل سنت ۱۱
۱-۲-۶- انواع غنا ۱۲
۱- غنای حق ۱-۲-۶- ۱۲
۱-۲-۶-۲- غنای باطل ۱۲
۱-۲-۷- ویژگی های غنای محرِّم ۱۲
۱-۲-۷-۱- ترجیع صوت ۱۳
۱- ۲-۷-۲- طرب ۱۳
۱-۲-۷-۳- محتوای ناپسند اَشعار ۱۴
۱-۲-۷- ۴-تشبّه به اهل باطل ۱۵
۱-۲-۷-۵- لهو ۱۶
۱-۲-۷-۵-۱- اقسام لهو ۱۶
۱-۲-۸ – موسیقی ۱۷
۱-۲-۸- ۱- تاریخچه موسیقی ۱۷
۱-۲-۸-۲- تعریف موسیقی ۲۱
۱-۲-۸-۲-۱- تعریف لغوی موسیقی ۲۱
۱-۲-۸-۲-۲- تعریف اصطلاحی موسیقی ۲۱
۱-۲-۸-۳- نظریه ی مراجع تقلید در مورد ماهیت موسیقی ۲۲
۱-۲-۸-۲-۳ -۱- نظریه ی امام خمینی درباره ی موسیقی ۲۲
۱-۲-۸-۲-۳-۲-نظر آیت الله صافی گلپایگانی در مورد موسیقی ۲۲
۱-۲-۸-۲-۳-۳- گرایش به موسیقی ۲۲
۱-۲-۸-۳- اقسام موسیقی ۲۳
۱-۲-۸-۳-۱- موسیقی غنایی ۲۳
۱- ۲-۸-۳-۲- موسیقی غیرغنایی ۲۳
۱-۲-۹- مخترع موسیقی و غنا ۲۴
فصل دوم: ادلهی پرهیز از غنا و موسیقی (مضرات موسیقی از دیدگاه فقه، اخلاق، اجتماع) ۲۶
۲-۱- بخش اول: ادلهی فقهی پرهیز ازغنا وموسیقی ۲۷
۲-۱-۱- حکم فقهای معاصر در مورد موسیقی و غنا ۲۷
۲-۱-۱-۱- نظریه ی شیخ انصاری در مورد موسیقی ۲۷
۲-۱-۱-۲- نظر امام خمینی در مورد غنا ۲۷
۲-۱-۱-۳- نظر آیت الله العظمی سید علی سیستانی در مورد غنا وموسیقی ۲۷
۲-۱-۱-۴- نظر آیت الله خامنه ای در مورد غنا ۲۸
۲-۱-۱-۵- نظر آیت الله مرتضی مطهری ۲۸
۲-۱-۱-۶- اعتقادات و نظرات امام موسی صدر در مورد موسیقی ۲۹
۲-۱-۲- ادله ی قایلان به حرمت غنا ۳۰
۲-۱-۲-۱- آیات ۳۰
۲-۱-۲-۲-روایات ۳۰
۲-۱-۲-۱-استثنایات حرمت غنا ۳۴
۲-۱-۲-۱-۱- حداء ۳۴
۲-۱-۲-۱-۲- غنا در قرآن ۳۵
۲-۱-۲-۱-۳- غنای آوازه خوان در عروسیها ۳۶
۲-۱-۲-۱-۴- غنای بدون موسیقی ۳۸
۲-۱-۲- ۱- نظریه ی مختار ۳۹
۲-۱-۲-۳-اجماع ۴۱
۲-۱-۲-۴- سنت ۴۲
۲-۱-۲-۴-۱- توبه از غنا ۴۲
۲-۱-۱-۲-۴-۲- رد شدن نماز ۴۳
۲-۱-۲-۴-۳- بخشنامه ی پیامبر اعظم ۴۳
۲-۱-۲-۴-۴- بیزاری رسول خدا از غنا ۴۳
۲-۱-۲-۴-۵-اعلامه ی قیامت ۴۳
۲-۱-۲-۵- عقل ۴۴
۲-۱-۳- حکم آلات غنا و مو سیقی ۴۴
۲-۱-۳-۱- روایات ۴۵
۲-۱-۳-۲- اجماع ۴۶
۲-۲- بخش دوم: ادله اجتماعی واخلاقی (تأثیرات سوء موسیقی) ۴۷
۲-۲-۱- تأثیر شگفت آور موسیقی ۴۷
۲-۲-۲- تفاوت میان موسیقی روحانی و غیر روحانی در ارزش ۴۷
۲-۲-۳- فطرت و حرمت موسیقی ۴۸
۲-۲-۴- تأثیرات موسیقی حرام ۴۸
۲-۲-۴-۱- تأثیرات موسیقى بر عقل ۴۸
۲-۲-۴-۱-۱- نظریه ی افلاطون در مورد تأثیر موسیقی بر عقل ۵۱
۲-۲-۴-۲- کاستی تعادل و جدیت ۵۱
۲-۲-۴-۲-۱-ایجاد عدم تعادل و توازن بین اعصاب سمپاتیک ۵۱
۲-۲-۴-۳- مرض سیکلوتمی ۵۱
۲-۲-۴-۴- تأثیرات موسیقى بر احساس ۵۲
۲-۲-۴-۴-۱- نظریه ی مورای شافر درمورد موسیقی ۵۳
۲-۲-۴-۵- تأثیر موسیقى بر سیستم اعصاب ۵۴
۲-۲-۴-۵-۱ نظر دانشمندان و روانشناسان غربی در مورد تأثیرات سوء موسیقی براعصاب ۵۵
۲-۲-۴-۵-۱-۱- نظر دکتر آرنولد فریدمانی پزشک متخصص بیمارستان نیویورک ۵۵
۲-۲-۴-۵-۱-۲- نظر دکتر ربرت متخصص روانشناسی کودک در انگلیس ۵۵
۲-۲-۱-۴-۵-۱-۳- نظر هگل فیلسوف مشهور آلمانی ۵۵
۲-۲-۴-۵-۱-۴- تظریه ی پروفسور ولف آدلر ۵۶
۲-۲-۴-۵-۱-۵- نظریه ی دکتر الکسیس کارل ۵۶
۲-۲-۴-۵-۱-۶- نظریه ی ویلیام جیمز ۵۶
۲-۲-۴-۵-۲- تأثیر سؤء موسیقی و غنا بر روان و اعصاب از دیدگاه اندیشمندان اسلام ۵۶
۲-۲-۴-۵-۲-۱- نظر امام خمینی در مورد مضرات موسیقی ۵۷
۲-۲-۴-۵-۲-۱-۱- غافل کردن از مقدرات ۵۷
۲-۲-۴-۵-۲-۱-۲- بیرون آمدن از جدیت ۵۷
۲-۲-۴-۵-۲-۱-۳- حذف موسیقی باعث پیشرفت جامعه ۵۸
۲-۲-۴-۵-۲-۲- فلسفههای دیگرحرمت موسیقی از دید اسلام ۵۸
۲-۲-۴-۵-۲-۲-۱- گرایش انسان به فساد و فحشا ۵۸
۲-۲-۴-۵-۲-۲-۲- غفلت از یاد خدا ۵۸
۲-۲-۴-۵-۲-۲-۳-غنا ابزار کار استعمارگران ۵۹
۲-۲-۴-۵-۲-۲-۴- کوتاهی عمر ۵۹
۲-۲-۴-۶- تأثیر موسیقى بر اخلاق و عرفان ۵۹
۲-۲-۱-۴ -۷- نمونه افرادی زیان دیده موسیقی ۶۱
منابع و مآخذ ۶۲
۱- قرآن کریم، ترجمه: الهی قمشهای.
۲– نهج البلاغه، محمد دشتی، انتشارات لاهیجی، قم،۱۳۸۰ ش.
۳- راغب اصفهانی، ح، (۱۲۸۷ ق)، محاضرات الادبا، قاهره، ص ۲۳۵-۲۳۸٫
۱۳۰- المقری الفیومی، أ، (۱۳۲۵)، المصباح المنیر ۲ جلدی، منشورات دار الهجره، قم، ص ۳۹۸٫
۴- انصاری، م، (۱۴۱۷ ه ق)، کتاب المکاسب، لجنه تحقیق تراث الشیخ الاعظم، قم، چاپ اول، ص ۲۸۵-۳۱۳-۵۰۱-۵۰۲-۴۹۸-۳۱۳-۸٫
۵- ایرانی، آ، (۱۳۷۶)، بررسی مبانی موسیقی از دیدگاههای فقهی، عرفانی، فلسفی و علمی، تهران: دفتر مطالعات دینی هنری، چاپ دوم، ص ۷۶-۳۰۲-۱۲۹٫
۶- ایرانی قمی، آ، (۱۳۷۶ ش)، موسیقی در سیر تلاقی اندیشهها و پنج رساله فقهی فارسی، بی جا، انتشارات حوزه هنری (سازمان تبلیغات)، چاپ اول، ص ۳۰۲-۱۰۷٫
۷- ایرانی قمی، آ، (۱۳۷۶ ش)، هشت گفتار پیرامون حقیقت موسیقی غنایی، تهران، انتشارات سوره، چاپ دوم، ص ۲۶-۶۹-۱۲۹٫
۸- طریحی، ف، (۱۳۷۵ ش)، مجمع البحرین، کتاب فروشی مرتضوی، تهران، چاپ سوم، ص ۳۲۰-۳۱۳-۳۲۱٫
۹- جاحظ، ع، (۱۳۵۷)، التاج فی اخلاق ملوک، بی جا، ص ۶۸-۹۸٫
۱۰- محمودی، م،۱۳۸۴، مسایل جدید از دیدگاه علما و مراجع تقلید، انتشارات علمی فرهنگ صاحب الزمان (عج)، ص ۴۹-۴۷٫
۱۱- نراقی، آ، (۱۳۷۹)، مستند الشیعه فی احکام شریعه، ناشر: مؤسسه آل بیت (ع) محل نشر: مشهد، ص ۶۳۷٫
۱۲- نظام و جمعی از علمای هند، (۱۴۰۶)، الفتاوای الهندیه، بیروت، دارالإحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ص ۲۱۹- ۴۴۷٫
۱۳- نمازی، ع، (۱۳۹۷ ه)، مستدرک سفینه البحار، بنیاد بعثت، تهران.
۱۴- نیشابوری، م، (۱۴۲۷ ه)، صحیح مسلم، دارالکتب علمیّه، بیروت، لبنان، چاپ چهارم.
در دوران جاهلیت و نیز پس از اسلام، همواره تعلیم و تربیت کنیزکان خوش آواز زیبا جهت خوانندگی در مجالس عیش و نوش و خوش گذرانی و اعیان و اشراف، رایج و متداول بود. در این مجالس کنیزان خواننده، گاه به صورت تکنوازی وگاه همخوانی (ارکستر) که گروهی نوازنده باسازهای دف و بربط و نی و غیره همواره با عشوه گری و طنّازیِ فریبنده و مخنث گونه ی خود، به سرمستی میگساران و عیاشان، صفا وجذابیتی دیگر میبخشیدند، تا هر چه بهتر نظر حضار فاسق را برای کسب و منفعت و پاداش بیشتر به خود جلب کند (راغب،۱۲۸۷ ق، صص ۲۳۵-۲۳۸).
برخی از این کنیزکان، علی رغم میل باطنی، توسط اربابهای خود به این گونه اعمال زننده و زشت مجبور میشدند؛ نظیر چنین کارهای ناپسندی بود که قرآن مجید اجبار نمودن کنیزانی که پاکدامنی و عفاف و حیاء را پیش گرفته بودند، ممنوع ساخت و فرمود: «لا تُکرِهُوا فتیاکم علی البغا ان اردن تحصنا»؛ «و کنیزان خود که مایل به عفتاند زنهار برای طمع مال دنیا جبراً به زنا وادار نکنید»(نور،۳۳).
شیوع و رواج این نوع محافل خوش گذرانی و مطربی گری، در دوره سلطنت خلفای بنی امیه و بنی عباس به اوج رذالت و ابتذال خود رسید، چنان که به طبقات پایینتر وعموم مردم هم سرایت کرد و باعث شد که بازار خرید و فروش کنیزکان آواز خوان، پر رونق گردید، به طوری که قیمت آنها تا سه هزار دینار بالا رفت. تاریخ مینویسد: «مهارت برخی از آنان در خواندن و نواختن شیوههای متنوع لهوی، به جایی رسید که گوی سبقت را از نوازندگان صاحب نام ربودند»(جاحظ،۱۳۵۷، صص ۶۸-۹۸،). اسماعیل بن الجامع که از ناموران موسیقی و آهنگ سازان و نوازندگان و دارای ابداعات و تصانیف بسیار در عصر هارون الرشید بود، پس از آن که در مکه ی مکرمه با مشکلات مالی روبرو گردید، به بغداد آمد. به مجلسی وارد شد و دید کنیزی ترانه ای بس دلنشین و بی نظیر میخواند. آن آهنگ را در مقابل سه درهم از او گرفت. وقتی به دعوت هارون به بارگاه او راه یافت، همان آهنگ را نواخت. هارون را به طرب آمد و از خود بی خود شد و به او هزار دینار صله داد برای بار دوم نیز چنین کرد. آن گاه از او خواست آهنگ بهتری را ساز کند. وقتی بهترین آهنگهای خود را اجرا کرد، هارون از وی استقبال چندانی ننمود و اظهار خستگی کرد و هدیه ای هم به او نداد و از وی در خواست کرد همان لحن ترانه ی اول را بخواند.
نظیر همین حکایت را از ابن مسکین نقل کردهاند که؛ لحنی را از کنیزکی سیاه فرا گرفت و سپس نزد هارون الرشید اجرا کرد و او را به طرب آورد و پنج هزار دینار هدیه دریافت نمود. امثال این حکایات بیش از آن است که بتوان احصای نمود و صاحب کتاب عقد الفرید و الآغانی آنها را جمع کردهاند (ایرانی،۱۳۷۶، ص ۱۰۷).
در نتیجه، رواج چشم گیر موسیقی غنایی در مجالس عیش و نوش، موجب گردید که اطلاق لفظ غنای، یک حقیقت عرفی (در این نوع موسیقی مبتذل لهوی) گردید، و مقصود روایاتی که در مذمت غنا وارد شده، همین نوع غناء عرفی است. یعنی آوازهای لهوی که با سازهای موسیقی (در اجرا متناسب با همان آوازهای لهوی)، رقص، کف زدن، اختلاط زن و مرد و معاصی دیگر توأم بوده است.
برای دست یابی به معنی درست آواز لهوی، که در متون فقهی و جوامع روایی اصطلاحاً آن را غناء نامیدهاند، ناگزیریم در وحله ی نخست به سراغ کتب لغت رفته سپس در صورت روشن نشدن به عبارات فقها مراجعه نموده و اگر باز هم چنان مجمل و پیچیده باقی ماند نهایتاً به عرف مردم مراجعه کنیم:
۱- صاحب مصباح میگوید: «انّ الغناء الصوت»؛ «غنا صوت است»(مقری فیومی، ۱۳۲۵، ج ۲، ص ۶۵).
۲- در مقاییس اللغه آمده است: «الغناء من الصوت»؛ «غنا از جنس صوت است»(فارس بن زکریا، ۱۴۰۴، ج ۴، ص ۳۹۸).
۳-شیخ أعظم انصاری در «مکاسب محرمه» به بعضی از بزرگان اهل لغت نسبت داده است:
«الغناءهو مدّ الصوت»؛ «غنا کشیدن صوت میباشد»(انصاری،۱۴۱۷، ص ۸).
۴- طریحی در مجمع البحرین دارد:
«الغنا ککساء الصوت المشتمل علی الترجیع المطرب أُو مایسمی بالعرف غناء و ان لم یطرب، سواء کان فی الشعر أو قرآن أو غیرهما»؛ «غنا مثل کساء صوتی است که در گلو غلتانیده شود و حالت را تغییر دهد یا آوازی که در عرف غنا نامیده شود و لو طرب آور نباشد اعم از این که در شعر باشد یا قرآن یا امثال آن دو»(طریحی، ۱۳۷۵، ج ۱، ص ۳۲۱).
۵- غزالی در احیاء غنا را این گونه تعریف میکند:
«صوت طیب موزون مفهوم المعنی محرک للقلب»؛ «غنای صوت موزونی است که در بر دارندهی مفهومی باشد. یعنی قلب را تحت تأثیر خود قرار میدهد»(غزالی، بی تا، ج ۲، ص ۲۶۸).
۶- نظریه ی شافعی در مورد تعریف غناء:
«معناه تحسین القراءه و ترقیقها»؛ «غنا عبارت است از قشنگ و نازک کردن قرائت است»(ابن اثیر ۱۳۳۹ ه، ج ۳، ص ۳۹۱).
۷- نظریه حنبلی در مورد غناء:
«تحسین الصوت و الترنم»؛ «زیبا ساختن صدا به شکلی که سبب تغییر حال و تأثر در عواطف شود»(میرزا خانی،۱۳۷۲، ص ۱۶).
۸- در فقه علی مذاهب الأربعه آمده است:
«تردید الصوت بالحان»؛ «و غناء گرداندن صدا در حلق همراه با نغمهها وآهنگ هاست»(جزیری، ۱۴۰۶ ق، ص ۴۲).
حضرت امام (قدس سره) میفرمایند: بهتر است غنا را چنن تعریف کنیم: «صوت رقیق و نازک انسان که به طور اجمال دارای زیبایی ذاتی باشد و به خاطر تناسبی که دارد، شأنیت و قابلیت ایجاد طرب را برای عموم مردم داشته باشد»(خمینی،۱۳۸۱، ج ۱، ص ۲۰۲).
صدای نازک و زیبا صدایی است که خشن (گوش خراش) و ناپسند و تنفر آور نباشد و منظور از شأنیت اطراب نیز آن است که؛ صوت خوش لازم نیست بالفعل و بلافاصله موجب طرب شود، چه حصول حالت طرب، تدریجی و به مرور صورت میپذیرد و بسا با یک شعر و دو شعر پدید نیاید، مانند آن چه دربارهی مسکر گفته شده که زیادش مست کننده است ولی کم آن- گرچه مست آور نیست –ولی حرام است، زیرا شأنیت اسکار را دارد و این حرمت با مسکر نبودن اندک خمر، منافاتی ندارد، چه حکم به طبیعت موضوع تعلق گرفته است و ماهیت غنا نیزچنین است و طرب آورنبودن فعلی بعضی از مصادیق آن، با حرمت اصل غنا منافاتی ندارد.
تناسب آهنگ در صدا، قید دیگری است در تعریف غنا، چه اگر صدای نازک و دل نواز، از تناسب آهنگ موسیقی بی بهره باشد، طرب آور نخواهد بود و به آن غنا، هم گفته نمیشود. در این صورت، صدای کشیده نه مطرب است و نه غنا، هر چند بسیار نازک و لطیف و دل نشین باشد.
تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ را پرداخت نمایید.
ارسال نظر