پیشینه تحقیق محدودیت در ادبیات گردشگری و صنعت گردشگری ایران دارای ۵۸ صفحه می باشد فایل پیشینه تحقیق به صورت ورد  word و قابل ویرایش می باشد. بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود فایل نمایش داده می شود و قادر خواهید بود  آن را دانلود و دریافت نمایید . ضمناً لینک دانلود فایل همان لحظه به آدرس ایمیل ثبت شده شما ارسال می گردد.

فهرست مطالب

۱-۲ مقدمه    ۵
۲-۲ بخش اول:    ۶
۱-۲-۲ نگاهی به صنعت گردشگری    ۶
۲-۲-۲ تاریخچه محدودیت در ادبیات گردشگری    ۹
۳-۲-۲ تعریف محدودیت    ۱۰
۴-۲-۲ مقایسه محدودیت و مانع    ۱۲
۴-۲-۲ محدودیتهای درون فردی    ۱۳
۵-۲-۲ تعریف محدودیتهای میان فردی    ۱۴
۶-۲-۲ تعریف محدودیتهای ساختاری    ۱۴
۷-۲-۲ رفتار گردشگری و محدودیتهای سفر    ۱۵
۸-۲-۲ تعدیل یا تخفیف محدودیتهای فراغت    ۱۷
۳-۲ بخش دوم: صنعت گردشگری ایران    ۱۸
۱-۳-۲ تحلیل SWOT برای صنعت گردشگری در ایران    ۱۸
۲-۳-۲ صنعت گردشگری در ایران: نگاهی بر محدودیتهای پیش روی گردشگران خارجی    ۲۰
۳-۳-۲ رسانههای جهان، ایران واقعی و برنامه گردشگری ایران    ۲۶
۴-۳-۲ گردشگری و سیاست در وضعیت کنونی ایران    ۲۹
۴-۲ مروری بر پژوهشهای گذشته    ۲۹
۱-۴-۲ پژوهشهای داخلی    ۳۰
۲-۳-۲ پژوهشهای خارجی    ۳۲
منابع    ۴۶
منابع فارسی    ۴۶
منابع لاتین    ۴۷
منابع الکترونیکی    ۵۷

منابع

حیدری چپانه، رحیم. (۱۳۸۷). مبانی برنامه­ریزی صنعت گردشگری. تهران: انتشارات سمت.

دیبایی، پرویز. (۱۳۷۷). شناخت جهانگردی. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی.

موحدی، علیرضا. (۱۳۷۴). بررسی عوامل مؤثر در عدم تمایل بخش خصوصی برای سرمایه­گذاری در صنعت جهانگردی ایران. پایان­نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه علامه طباطبایی، تهران.

ناصری ،سید مسعود (۱۳۷۵). شناسایی موانع موثر توسعه توریسم در ایران و طراحی الگویی برای گسترش جذب توریست. پایان نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه تربیت مدرس تهران.

نوبخت، محمدباقر و پیروز، الهام. (۱۳۸۷). توسعه صنعت گردشگری در ایران: موانع و راهکارها (چاپ اول). تهران: معاونت پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی.

رضوانی، اصغر(۱۳۷۸). بررسی موانع فرهنگی و اجتماعی توسعه جهانگردی در ایران. پایان نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه تربیت مدرس تهران.

تاج­زاده نمین، ابوالفضل. (۱۳۸۸). نگرش بر جایگاه منابع و کانال­های اطلاعاتی در گردشگری. مطالعات مدیریت، سال ۱۹، شماره ۵۹، صص ۴۹-۲۸٫

خانی، مریم. (۱۳۸۹). موانع فرهنگی توسعه گردشگری ایران. پایان نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه علامه طباطبایی تهران.

داس­ویل، راجر. (۱۹۹۷). مدیریت جهانگردی: مبانی، راهبردها و آثار (ترجمه سیدمحمد اعرابی، و داود ایزدی، ۱۳۸۶، چاپ چهارم). تهران: دفتر پژوهش­های فرهنگی.

دهدشتی، شاهرخ (۱۳۸۳). راهکارهای توسعه گردشگری در ایران. فصلنامه علمی مطالعات مدیریت جهانگردی. شماره ۴٫

سلیمی ،گیتا (۱۳۷۵). بررسی موانع فکری،اجتماعی،فرهنگی گسترش توریسم در ایران از دیدگاه جامعه شناسی. پایان نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه تهران.

گی، چاک وای. (۱۹۹۷). جهانگردی در چشم­اندازی جامع (ترجمه علی پارساییان، و سیدمحمد اعرابی، ۱۳۸۵، چاپ سوم). تهران: دفتر پژوهش­های فرهنگی.

مرسلی، عزیز. (۱۳۷۴). تخمین توابع عرضه و تقاضای توریسم خارجی در ایران. پایان نامه کارشناسی ارشد چاپ نشده. دانشگاه تربیت مدرس تهران.

معصومی، مسعود. (۱۳۸۷). سابقه برنامه ریزی توسعه گردشگری در ایرا ن. تهران: انتشارات سمیرا.

 ۱-۲ مقدمه

مردم برای ارضای نیازهای مختلف خود به کشورهای دیگر سفر می­کنند. با این حال کسانی نیز هستند که تمایلی برای سفر ندارند. با این وجود دو سوال اساسی به وجود می­آید: نخست اینکه، چرا مردم به مسافرت می­روند و چه مزایایی از سفر به دست می­آورند؟ دوم اینکه، چرا برخی از مردم علی­رغم علاقه و اشتیاق، به مسافرت نمی­روند (اویسال[۱]، ۱۹۹۶؛ اُه، اویسال و ویور[۲]، ۱۹۹۵؛ پیو، اویسال و مک­لیلان[۳]، ۱۹۸۹)؟

یکی از مهمترین اهداف پژوهش­های اوقات فراغت، درک رفتار افراد در زمان فراغتشان است. لذا بررسی علل بازدارنده افراد از فراغت، اهمیت دارد (زیونگ[۴]، ۲۰۰۶). موضوع موانع و محدودیت­های فراغت توجه بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرده است (الکساندریس و کارول[۵]، ۱۹۹۷). از آنجا که محدودیت­های فعلی افراد، نقش تعیین­کننده­ای در مشارکت آنان دارد، بررسی آن بسیار ارزشمند است (الکساندریس، کوتوریس و ملیگدیس[۶]، ۲۰۰۶؛ دراکو، جورج و کریاکی[۷]، ۲۰۰۸). توجه به محدودیت­هایی که افراد را از مشارکت در فعالیت­های فراغتی بازمی­دارد، به یکی از حوزه­های پژوهش­های تخصصی ادبیات فراغت و تفریح تبدیل شده است (هال و پیج، ۲۰۰۶).

بازاریابی گردشگری بین ­المللی[۸] در ایران به وفور به وسیله مشکلاتی درباره تصور ملی در ارتباط با وابستگی­های سیاسی و منطقه­ای و همچنین موضوعات فرهنگی و اجتماعی، با چالش روبرو شده است(باتلر و هینچ[۹]، ۲۰۰۷). این در حالی است که، ایران یکی از مهمترین کشورهای جهان از نظر وسعت و قدمت مکان­های تاریخی و فرهنگی به شمار می­رود. بر همین اساس، پتانسیل بسیار زیادی برای جلب گردشگران بین­المللی دارد. متأسفانه کشورهای اروپایی و امریکا علی­رغم روابط پایدار خود با کشورهایی نظیر ژاپن، ترکیه، روسیه، کشورهای آسیای میانه و سایر کشورهای اسلامی (شیعه)، تمام تلاش خود را جهت انزوای بیشتر این کشور به کار می­گیرند. این امر مشکلات متعددی را برای گردشگران بین­المللی ورودی به ایران ایجاد کرده است؛ برای مثال، تحریم­های بین­المللی باعث افت خدمات خطوط هوایی داخلی ایران شده است. علی­رغم تمامی این مشکلات، ایران همچنان در مسیر رشد برای جذب گردشگران خارجی قرار دارد (کوپر، ابوبکر و ارفورت[۱۰]، ۲۰۰۱؛ کزاک[۱۱]، ۲۰۰۲؛ گلدنر و ریچی[۱۲]، ۲۰۰۶؛ لاوز، پریدو و موسکاردو[۱۳]، ۲۰۰۶).

۲-۲ بخش اول:

۱-۲-۲ نگاهی به صنعت گردشگری

پروفسور جعفر جعفری در مقدمه کتاب مبانی برنامه­ریزی گردشگری می­نویسد:

«امروزه گردشگری فراتر از یک صنعت به پدیده­ای اجتماعی ـ اقتصادی در سطح جهان تبدیل شده است. سال­هاست که گردشگری به مثابه مقوله­ای حیاتی در راستای تبدیل جهان به جامعه­ای متحد و متمرکز فعالیت نموده است؛ جامعه­ای که آن را دهکده جهانی می­نامیم. بر اساس پژوهش­ها، در صورتی که گردشگری به گونه­ای صحیح به کار گرفته و برنامه­ریزی شود، می­تواند عامل ایجاد همبستگی و مانع بروز جدایی گردد. صنعت گردشگری حقیقتاً گستره­ای جهانی یافته است؛ به گونه­ای که، همه کشورهای شمال و جنوب در آن نقش دارند: خواه در نقش بازارهای مولد گردشگر، خواه مقاصد گردشگری، یا هر دو. این صنعت ثابت کرده است که دارای قدرت ترمیم­پذیری بسیاری می­باشد و در برابر تأثیرات حوادث اخیر نظیر بحران انرژی، جنگ­های خلیج فارس و حتی شیوع بیماری سارس و حملات ۱۱ سپتامبر پایداری چشمگیری از خود نشان داده است. استناد به تاریخچه موفق گردشگری این اطمینان را به وجود می­آورد که گردشگری همچنان باقی خواهد ماند» (حیدری چیانه، ۱۳۸۷).

شاید مهمترین و نخستین موضوع در مطالعه صنعت گردشگری، چیستی، ماهیت و در نهایت تعریف آن است که به سبب گستره سریع عوامل و زمینه­های مؤثر در این صنعت، این امر با چالش عمده­ای مواجه شده است. گلدنر و ریچی (۲۰۰۳) گردشگری را علم، هنر و تجارت تهیه مطلوب نیازهای بازدیدکنندگان تعریف می­کنند. جعفری[۱۴] (۱۹۹۷) نیز معتقد است که صنعت گردشگری بررسی و مطالعه مقولات مرتبط با شخصی است که از محیط عمومی خود دور شده است. از سوی دیگر، سازمان جهانی گردشگری[۱۵] (۱۹۹۳) تعریفی را به صورت استاندارد و بین­المللی پیشنهاد کرده است که در آن عمدتاً عوامل زمان و محیط زندگی مد نظر قرار گرفته است. این صنعت به عنوان یک علم، علم میان رشته­ای محسوب می­شود که در گرو درآمیختن چندین علم مختلف با همپوشی مناسب است. جغرافیا، محیط زیست، معماری، کشاورزی، فضای سبز، بازاریابی، تاریخ، حقوق، تربیت بدنی، تجارت، بازرگانی، حمل و نقل، هتلداری، مدیریت رستوران، جامعه شناسی، اقتصاد، روان­شناسی و علوم سیاسی برخی از این علوم محسوب می­شوند که هر یک به صورت جداگانه رابطه­ای خاص با مطالعات گردشگری دارند (جعفری، ۱۹۸۷).

سازمان جهانی گردشگری که بسیاری از دولت­ها در آن عضویت دارند، راهی را برای ارائه تعریفی عمومی از گردشگری نشان داده است. در سال ۱۹۹۱ سازمان جهانی گردشگری و دولت کانادا، یک کنفرانس بین­المللی دربارره مسافرت و آمارهای گردشگری در اتاوا، کانادا تشکیل دادند که نظر و پیشنهادهایی مربوط به گردشگری (تعریف و طبقه­بندی آن) ارائه دادند. گردشگر کسی است که حداقل یک شب در یک اقامتگاه عمومی یا خصوصی در محل مورد بازدید به سر برد (گی، ۱۹۹۷، ترجمه پارساییان و اعرابی، ۱۳۸۲). گردشگران بین­المللی به افرادی گفته می­شود که به خارج از کشور محل سکونت خود (به مدت حداکثر ۱۲ ماه) مسافرت نموده و هدف اصلی آنها دیدار از آن کشور است. گردشگران بین­امللی عبارتند از دیدارکنندگان یک شبه که حداقل یک شب را در یک اقامتگاه عمومی یا خصوصی در محل بازدید به سر می­برند و دیدارکنندگان گذری (یک روزه) که شب را در کشور مورد بازدید نمی­گذرانند. این مورد شامل مسافران کشتی­ها و خدمه هواپیما می­شود. حتی اگر کشتی یا هواپیما بیش از یک شب در یکی از مکان­های آن کشور توقف کند. هنگام طبقه­بندی خاستگاه دیدارکنندگان انتساب آنها به کشور محل سکونتشان بهتر است تا توجه به ملیت آنها. هر کشوری باید یک نظام طبقه­بندی خاص داشته باشد تا بتواند مبدأ مسافران خارجی به کشور را مشخص کند.

در مارس ۱۹۹۳ کمیسیون آمار ملل متحد[۱۶] تعریف ارائه شده از گردشگری توسط سازمان جهانی گردشگری[۱۷] را پذیرفت. بر اساس این تعریف، گردشگری عبارت است از مجموعه فعالیت­های افرادی که به مکان­هایی خارج از محل زندگی و کار خود به قصد تفریح و استراحت و انجام امور دیگر مسافرت می­کنند و بیش از یک سال متوالی در آن مکان­ها نمی­مانند. به گردشگری باید از دیده تعاملی بین عرضه و تقاضا نگریست؛ طراحی و توسعه یک محصول، به منظور مرتفع ساختن یک نیاز، همین تعامل است که آثار اقتصادی، زیست­محیطی، اجتماعی، فرهنگی و دیگر آثار را تعریف می­کند (داس ویل، سال، ۱۹۹۷، ترجمه اعرابی و ایزدی، ۱۳۸۶).

عده­ای چنین می­پندارند که گردشگری موجب تخریب و آسیب فرهنگ یک جامعه می­گردد و نسبت به عناصر فرهنگی خویش در طی زمان بیگانه می­گردد. در مقابل، برخی دیگر معتقدند که گردشگری یک گفتگوی گسترده و فرهنگی است و سیاحت­گران و گردشگران به گونه­ای پیام­آوران فرهنگی هستند و به رشد و سازگار شدن فرهنگ­ها با یکدیگر یاری می­دهند. در تمام طول تاریخ بشری تا دوران حاضر، گردشگری زمینه دیدار و گفتگوی مردمانی از فرهنگ­های گوناگون با یکدیگر بوده که نتیجه قهری و حتمی آن، غنی­تر شدن همه فرهنگ­هاست. بریدگی و انزوای فرهنگی علاوه بر آن که در فرهنگ­ها خفقان و تیرگی به وجود می­آورد و به پژمردگی و پوسیدگی آنها می­انجامد، یک اثر ناگوار دیگر هم دارد و آن دور ماندن انسان­ها از یکدیگر و بیگانه­تر شدن آنها با هم است. در پژوهش­های جامعه­شناسی گردشگری، روابط گردشگر و مردم کشور میزبان در قالب این الگو که از بیگانگی تا یگانگی به صورت یک پیوست تنظیم شده قابل مطالعه و بررسی است (دیبایی، ۱۳۷۱).

از دیدگاه سازمان جهانی گردشگری، گردشگری بین­المللی با گردشگری داخلی متفاوت است و به محدوده مرزی کشور مربوط می­شود. ولی این بدان معنا نیست که هر مسافر بین­المللی یک بازدیدکننده تلقی شود. مسافر کسی است که برای خارج شدن از محل سکونتش سفر می­کند. برای مثال، کارگری که برای کار از مرز خارج می­شود بازدیدکننده محسوب نمی­شود. گردشگری بین­المللی همیشه در وهله اول از نظر اقتصادی مد نظر قرار می­گیرد؛ زیرا، این شکل از گردشگری نقش مهمی در بازرگانی و جریان ارزی ملت­ها بازی می­کند (داس ویل، سال، ۱۹۹۷، ترجمه اعرابی و ایزدی، ۱۳۸۶).

آن چه در حوزه گردشگری حائز اهمیت است، این است که دولت­ها با آغاز قرن ۲۱ دیگر نمی­توانستند از رشد و توسعه گسترده صنعت گردشگری و حجم رقابتی شدید آن و همچنین گسترش بازارهای بین­المللی گردشگری چشم­پوشی کنند. اگر چه رقابت در این زمینه بسیار متفاوت­تر از تمامی صنایعی است که پیش از این در آن رقابت به وقوع می­پیوست؛ زیرا، کشورها برای صادرات گردشگری، مجبور به جذب گردشگران به داخل کشور خود هستند (کوپر، ابوبکر و ارفورت، ۲۰۰۱؛ کزاک، ۲۰۰۲؛ گلدنر و ریچی، ۲۰۰۶؛ لاوز و همکاران، ۲۰۰۶). در این صنعت، قیمت و کیفیت محصول و همچنین تصویر بازار هدف نقش کلیدی در تشخیص روند و حرکت­های گردشگران به یک مقصد خاص دارد (کرامپتون[۱۸]، ۱۹۷۹؛ آندریو، بیگنی و کوپر[۱۹]، ۲۰۰۰؛ کزاک، ۲۰۰۲؛ آندریو، کزاک، آرکی و سیفتر[۲۰]، ۲۰۰۵).

۲-۲-۲ تاریخچه محدودیت در ادبیات گردشگری

منشاء پژوهش­هایی که در خصوص محدودیت­های گردشگران انجام شده­اند، به دهه ۱۹۶۰ و همچنین خاستگاه پارک­ها و جنبش­های تفریحی امریکای شمالی در قرن ۱۹ برمی­گردد (گودیل و ویت[۲۱]، ۱۹۸۹). توجه به موانع و محدودیت­ها در دهه ۶۰ بیش از آن که آکادمیک باشد، عملی بود. توجه به جمعیت معلول فیزیکی و ذهنی، و مشاوره فراغت افراد با نیازهای خاص، محور پژوهش­های دهه ۷۰ را شکل می­داد. این پژوهش­ها بیشتر جنبه درمانی داشتند و بر متمرکز بر فعالیت­های خاص متمرکز بودند (جکسون، ۱۹۹۱؛ سیرل و جکسون[۲۲]، ۱۹۸۳). هاگرسترند[۲۳] برای نخستین بار در سال ۱۹۷۰ واژه محدودیت را ارائه کرد و بدین ترتیب سه نوع محدودیت را از هم متمایز نمود:

محدودیت­های حاکمیتی که با قانون تحمیل می­شود. برای مثال ساعت شروع به کار فروشگاه­ها؛

محدودیت­های جفت­شدگی که از خانه، دوستان و همکاران ناشی می­شود؛ و

محدودیت­های ظرفیت که موجب دسترسی جزییات سفر و منابع مالی می­شود (هاگرسترند، ۱۹۷۰).

در دهه ۸۰ پژوهش­های قابل توجهی در مورد عوامل عدم مشارکت و محدودیت­های مشارکت در تفریح صورت گرفت (جکسون، ۱۹۹۱؛ سیرل و جکسون، ۱۹۸۳) و توجه پژوهش­ها از تمرکز بر موانع و محدودیت­های خاص، به سوالاتی کلی­تر در مورد محدودیت­هایی که منجر به عدم مشارکت می­شوند، منعطف گردید (جکسون و اسکات[۲۴]، ۱۹۹۹).

تحول دیگری که در اواخر دهه ۸۰ رخ داد، تغییر در واژگان مورد استفاده در پژوهش­ها بود. موانع به هر فاکتوری اطلاق می­شد که فراوانی، شدت و مدت مشارکت یا کیفیت تجربه یا رضایت کسب شده از فعالیت­های تفرجی را کاهش می­داد (الیس و ریدماچر[۲۵]، ۱۹۸۶؛ جکسون، ۱۹۸۸؛ آرنولد و شاینیو[۲۶]، ۱۹۹۸).

مطالعات موانع فراغتی در دهه ۹۰ رشد زیادی یافت. تغییر دیگر بر اساس نظر جکسون (۱۹۹۱) این بود که واژه تفرج با فراغت جایگزین شد تا پژوهش­ها حوزه­های وسیع­تری را دربرگیرند (بکمن و کرامپتون[۲۷]، ۱۹۹۰). به هر حال، نکته جالب توجه این است که دانشمندان علوم اجتماعی و جامعه­شناسان در دو یا سه دهه اخیر است که پژوهش­های خود در مورد محدودیت­های گردشگران را به صورت سیستماتیک و نظام­مند و به عنوان زیرشاخه­ای مشخص در زمینه محدودیت انجام می­دهند (جکسون[۲۸]، ۲۰۰۰)؛ به بیان دیگر، تا همین اواخر پژوهش­های کمی در مورد چارچوب محدودیت­های اوقات فراغت در گردشگری انجام شده بود.

[۱] Uysal

[۲] Oh, Uysal & Weaver

[۳] Pyo, Uysal & McLellan

[۴] Xiong

[۵] Alexandris & Carroll

[۶] Alexandris, Kouthouris & Meligdis

[۷] Drakou, George & Kyriaki

[۸] International Tourism Marketing

[۹] Butler & Hintch

[۱۰] Cooper, Abubakr & Erfurt

[۱۱] Kozak

[۱۲] Goeldner & Ritchie

[۱۳] Laws, Prideaux & Moscardo

[۱۴] Jafari

[۱۵] United Nations World Tourism Organization (UNWTO)

[۱۶] United Nations Statistics Commission

[۱۷] United Nations World Tourism Organization (UNWTO)

[۱۸] Crompton

[۱۹] Andereu, Bigne & Cooper

[۲۰] Andreu, Kozak, Arci & Cifter

[۲۱] Goodale & Witt

[۲۲] Jackson & Searl

[۲۳] Hagerstrand

[۲۴] Jackson & Scott

[۲۵] Ellis & Rademacher

[۲۶] Arnold & Shinew

[۲۷] Backman & Crompton

[۲۸] Jackson

تمامی فایل های پیشینه تحقیق و پرسشنامه و مقالات مربوطه به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد. جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.